ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 74 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

1936

2010

Δεν νομίζω να έχω γράψει για την δουλειά που κάνω, άλλωστε δεν θα είχε και τόση σημασία, γιατί έχει ενδιαφέρον μόνο για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμένα που μου αρέσουν τα ταξίδια. Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήμουν νομάς ή αθίγγανος, μπορεί και μεταναστευτικό πουλί.

Τέλος πάντων μου αρέσει να ταξιδεύω και να βλέπω καινούργιους τόπους. Πάντα όμως υπάρχει ένας τόπος που με τραβάει κάθε φορά που αισθάνομαι μόνος, ο τόπος που γεννήθηκα. Φροντίζω κάθε τόσο να πηγαίνω να αγναντεύω το σημείο που υπήρχε το σπίτι που γεννήθηκα. Τώρα πλέον δεν υπάρχει, στη θέση του είναι ο πύργος ελέγχου του ανατολικού (πρώην) αεροδρομίου του ελληνικού.

Κάθομαι λοιπόν στα σκαλοπάτια της Αγίας Τριάδος και καρφώνω την ματιά μου στον πύργο που θρασύτητα κορδώνεται στα ερείπια του σπιτιού που γεννήθηκα. Εκεί λοιπόν στα σκαλιά της εκκλησίας περνούν μπροστά από τα μάτια μου τα νεανικά μου χρόνια. Οι παλιοί μου φίλοι, οι πρώτοι μου έρωτες, η αδελφή μου, οι γονείς μου. Ναι οι γονείς μου που τόσο παιδεύτηκαν να μας κάνουν ανθρώπους! Περίεργο είχα πάντα την εντύπωση ότι και αυτοί είχαν γεννηθεί στο σπίτι αυτό, τόσο πολύ είχε γίνει ένα με την οικογένεια.

Και όμως ήξερα ότι η μητέρα μου Θεσσαλονικιά και ο πατέρας μου Καρδιτσιώτης απλά ερωτεύτηκαν το ελληνικό και το έκαναν σπιτικό τους. Τόσο πολύ το αγάπησαν που μετέδωσαν την αγάπη αυτή και σε εμάς.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ποιόν άλλον ενδιαφέρουν εκτός από εμένα; Μα φυσικά τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τους φίλους μου. Τα γράφω όμως και για εμένα, για τον άνθρωπο που ξαφνικά ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να δει το σπίτι που πραγματικά γεννήθηκε ο πατέρας του. Το είχα δει όταν ήμουν σχεδόν 2 ετών, από τότε δεν το είχα ξαναδεί. Μετά από τόσα χρόνια δεν είχα την ελπίδα να δω το ίδιο το σπίτι, αλλά τουλάχιστον την γειτονιά ή και το εξάμβλωμα που θα είχε κτιστεί στα ερείπια του.

Σε ένα λοιπόν από αυτά τα ταξίδια μου, πέρασα από την Καρδίτσα να δω τα ξαδέλφια μου. Φαντάζεστε την έκπληξή μου αλλά και την συγκίνηση μου όταν μου είπαν ότι το ίδιο το σπίτι υπήρχε ακόμα. Εκεί έμενε ένα από τα ξαδέλφια μου που όμως έλειπε.
Το κοίταγα από εδώ το κοίταγα από εκεί, και δεν το χόρταινα, αυτό το ταπεινό παμπάλαιο σπιτάκι περιτριγυρισμένο από τα μεγαθήρια. Στην πίσω αυλή με περίμενε μια έκπληξη, κάποια παιχνίδια έπαιζε η μνήμη μου, κάτι μου έλεγε το παράθυρο με τα κάγκελα. Είναι δυνατό να το θυμόμουνα από τότε που το είχα πρωτοδεί 74 χρόνια πριν. Μπορεί ναι μπορεί και όχι.

Όταν γύρισα στο σπίτι μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ερευνήσω τα οικογενειακά άλμπουμ. Δεν μπορεί κάπου θα υπήρχε και κάποια φωτογραφία. Μανιώδεις φωτογράφος ο πατέρας μου (στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τη φωτογραφική). Ίσως κάποια μέρα ετοιμάσω ανάρτηση με φωτογραφίες από την Μικρασιατική εκστρατεία.

Ας επιστρέψω όμως, η φωτογραφία βρέθηκε, το ίδιο παράθυρο με αλλαγμένα τα κάγκελα και πίσω από τη σιδεριά η αφεντιά μου σχεδόν 2 ετών και πλάι η αδελφή μου 10 ετών και μπροστά περήφανη όπως την θυμόμουνα η γιαγιά μου.

Δύο φωτογραφίες 74 χρόνια απόσταση μεταξύ τους. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα γεμάτα αναμνήσεις. Αναμνήσεις που σιγά σιγά ξεθωριάζουν όπως η φωτογραφία των 74 ετών και μένει μια γλυκόπικρη γεύση γι’ αυτούς που έφυγαν. Γι΄ αυτούς που μας έμαθαν να είμαστε άνθρωποι να αγαπάμε.

Απορώ πόσες αναμνήσεις να έχει αυτό το σπιτάκι, πόσες γενιές της ίδιας οικογένειας έζησαν και θα ζήσουν ακόμα σε αυτό. Ελπίζω τα ξαδέλφια μου και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους να μην υποκύψουν στην τρέλα που μας έπιασε με το τσιμέντο. Ελπίζω αυτό το ταπεινό σπιτάκι να υποδεχτεί και τον επόμενο αιώνα.