Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ

Φίλοι μου είμαι ασυγχώρητος, αδιόρθωτος αλλά έχω πάντα μια δικαιολογία, δεν μου φτάνει ο χρόνος μου. Κοιμάμαι λίγο, δουλεύω πολύ, διασκεδάζω καθόλου. Δεν σας ξεχνώ όμως απλά μπαίνω αργά και που στο blogging.
Έφτασαν όμως οι γιορτές και δεν μου πάει η καρδιά να μην σας στείλω τις ευχές μου για να περάσετε καλά και να μας βρει όλους ο καινούργιος χρόνος με υγεία.
Με τις ευχές μου όμως θα βάλω και ένα απόσπασμα από ένα γράμμα που έπεσε στην κυριολεξία στα χέρια μου. Δεν ξέρω πότε, από ποιόν και για ποια γράφτηκε, όμως δεν με άφησε ασυγκίνητο και γι’ αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Το βρήκα μέσα σε ένα παλιό μυθιστόρημα που αγόρασα από έναν πλανόδιο.
Θα γράφω μόνο δυο τρία αποσπάσματα γιατί είναι πολύ μεγάλο. Μάλλον πρέπει να είναι κάτι σαν ημερολόγιο και το γράψιμο του πρέπει να κράτησε κάποιο διάστημα.
«…….δεν ξέρεις πόσο μου στοίχισε αυτός ο χωρισμός πιο πολύ όμως μου κόστισε ο τρόπος που διάλεξες να μου τον αναγγείλεις, ίσως όμως να το άξιζα. Σε έπαιρνα δεδομένη όπως τον αέρα που αναπνέω. Ποτέ δεν είχα καταλάβει ότι κάθε ανάσα που παίρνω με διατηρεί στη ζωή, το είχα δεδομένο ότι πάντα θα υπάρχει αέρας γύρω μου, πάντα θα παίρνω ανάσες βαθιές. Ώσπου ήρθε η ημέρα να μείνω για λίγα δευτερόλεπτα (εμένα μου φάνηκαν ώρες) χωρίς αυτόν, τότε που με κλώτσησε στο στήθος το άλογό μου, θυμάσαι; Τότε μου είχε κοπή η αναπνοή νόμιζα ότι είχα πεθάνει, ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, δεν πονούσα, όμως δεν ανέπνεα, καταλάβαινα όλα που γίνονταν γύρω μου με απόλυτη καθαρότητα, και ήξερα, νόμιζα ότι είχα πεθάνει, δεν με ένοιαζε όμως δεν ξέρω γιατί. Ίσως έτσι είναι και το τέλος, μας καταλαμβάνει μια απόλυτη ηρεμία. Τι απόλαυση ήταν όμως μόλις μπόρεσα να πάρω την πρώτη μου ανάσα, και ας ήταν ανείπωτος ο πόνος. Ζούσα και ήθελα να ζήσω.
Έτσι και τώρα δεν μπορώ να αναπνεύσω μου έκλεψες τον αέρα με τον χειρότερο τρόπο, δεν μου το είπες μου πέταξες ένα χαρτί, γιατί; Θα μπορούσες να μου το πεις θα μπορούσες να με βρίσεις αλλά όχι αυτό. Μισόλογα σε τρίτα πρόσωπα για να τα ακούσω, ναι τα άκουσα αυτό άλλωστε ήθελες, να μάθω ότι θα φύγεις μαζί του.
Και όταν την επομένη θέλησα να σου μιλήσω, θέλησα να σου ευχηθώ για την γιορτή σου, με σκότωσες με μια σου λέξη. Ίσως δεν το κατάλαβες, ίσως όμως και να ήθελες να με συντρίψεις και το πέτυχες. Δεν έχω ανάσα δεν υπάρχει αέρας γύρω μου…...»
«……περπατώ μονάχος μέσα στο σκοτάδι είμαι κοντά στο σπίτι σου, φοβάμαι μη με δεις δεν θα άντεχα ξανά το βλέμμα εκείνο όταν σου επέστρεψα κάτι δικό σου…»
«…..μοναχός μέσα στη θεομηνία, με κτυπά αλύπητα ο αέρας στο πρόσωπο, δεν με νοιάζει όμως, αντίθετα είναι σα βάλσαμο της ψυχής μου, θέλω να τον αισθάνομαι να ξέρω ότι υπάρχει……»
«…ξαναπέρασα, δεν ξέρω πλέον πόσες φορές έχω περάσει, όμως τα παράθυρά σου είναι κλειστά, κλειστή και η ψυχή μου μέσα στο σκοτάδι…...»
«…….σήμερα αισθάνομαι καλύτερα, μπορώ να παίρνω βαθιές ανάσες, πόσο μου είχε λείψει αυτός ο ζωογόνος αέρας που όλοι παίρνουμε για δεδομένο. Σήμερα άκουσα το γέλιο σου, κρυστάλλινο χαρούμενο και ας ήσουν με εκείνον και όχι μαζί μου. Τώρα ξέρω ότι είσαι ευτυχισμένη κοντά του. Όλον αυτόν τον καιρό φοβόμουν ότι δεν είχες βρει την ευτυχία που τόσο την αξίζεις.
Είχα αφήσει το μόνιππο μακριά από το σπίτι σου, όπως κάνω εδώ και καιρό, και έρχομαι κοντά στο παράθυρο σαν κλέφτης ελπίζοντας να ακούσω να μάθω ότι είσαι ευτυχισμένη. Σήμερα ήταν θείο δώρο, σε ξανάφερνα στο νου μου όπως ήμασταν παλιά με εκείνο το χαμόγελο που γέμιζε φως την ζωή μου….»
Φίλοι μου δεν θα αντιγράψω άλλο από αυτό το γράμμα, ίσως το κάνω άλλη φορά. Όμως θα πρέπει να ήταν μεγάλος ο πόνος του, δεν υπάρχει τέλος στο γράμμα αυτό για να σας το πω.
Μένω όμως με την απορία αν θα το διάβασε εκείνη. Μπορεί και ναι, μπορεί το βιβλίο αυτό που αγόρασα από τον πλανόδιο και που μέσα είχε το γράμμα να ήταν δικό της.
Φίλοι μου να είστε καλά και να ξέρετε ότι υπάρχει γύρω μας αέρας και ας μην τον αντιλαμβανόμαστε. Ας τον προσέχουμε λοιπόν για να τον έχουμε, γιατί αν χαθεί δεν θα ξανάρθει και αν ξανάρθει δεν θα είναι το ίδιο.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ

Φίλοι μου ετοίμαζα μια ανάρτηση με κάτι επίκαιρο, όμως βρήκα στο e-mail μου κάτι που όταν το διάβασα με συγκλόνισε. Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μου και συγκινούμαι τόσο εύκολα αλλά νομίζω ότι θα αφήσει λίγους ανθρώπους ασυγκίνητους.
Δεν άλλαξα ούτε μια λέξη το βάζω όπως μου το έστειλε ο φίλος μου Αστερίων.
Προσθέτω μόνο ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο μου μετά από την βροχή.





Έχεις δύο επιλογές..
Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα...
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασε το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση:
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά . Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν από δεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντας την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε...τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από 'δώ,! από 'δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και τ ων δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.
Και τώρα, κυρίες..., κύριοι...., ο επίλογος.
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.
Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"
Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσε το...
Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησε το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός....
...και, χαμογέλα!!! ....μας παρακολουθούν παιδιά.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΚΑΙ ΟΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Φίλοι μου έλειψα και πάλι από το blogging για λίγο καιρό, αλλά αυτή τη φορά υπεύθυνο είναι το internet. Προ ενός μηνός ξαφνικά χάθηκε το Internet και ήταν αδύνατο να συνδεθώ. Τελικά μετά από πολλά αναγκάστηκα να αλλάξω modem και να με και πάλι για να σας ζαλίσω.
Λέω λοιπόν να ασχοληθώ λιγάκι με την ιστορία. Τα βράδια που επέστρεφα από το γραφείο (εκεί σπανίως έμπαινα στα blog) μη έχοντας internet, παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα της προεκλογικής περιόδου και ειδικά το θέμα της οικονομίας. Κάτι όμως μου θύμιζαν όλα αυτά, κάτι που το είχα ξαναζήσει ή διαβάσει. Τελικά θυμήθηκα, το είχα διαβάσει, γιατί δεν θα μπορούσα να το είχα ζήσει, εκτός και εάν είχε δουλέψει στην περίπτωσή μου η μετεμψύχωση.
Πάμε λοιπόν πάμε όπως λέει και ο νέος πρωθυπουργός.
Το ξέρατε ότι υπήρχαν τραπεζίτες στην αρχαία Ελλάδα; Εγώ όχι, και όμως υπήρχαν. Κατά τον 4ο π. Χ. αιώνα είχε αναπτυχθεί πραγματικό πιστωτικό σύστημα. Οι τραπεζίτες αντί να δίνουν ρευστό χρήμα, εξέδιδαν πιστωτικές επιστολές, εντολές πληρωμών ή επιταγές. Ο πλούτος μπορούσε να μεταβιβαστεί από τον ένα πελάτη στον άλλο με απλά έγγραφα στα βιβλία των τραπεζιτών (Gustave Glotz (1862-1935) Ιστορία της Ελλάδας). Μερικοί τραπεζίτες όπως ο πρώην σκλάβος Πασίων λόγω της τιμιότητάς του απέκτησε τόση υπόληψη ώστε τα ομόλογά του ήταν αποδεκτά σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.
Οι χρεοκοπίες όμως ήταν συνηθισμένο φαινόμενο και επίσης ο πανικός ανάγκαζε τις τράπεζες να κλείνουν η μία μετά την άλλη. Υπήρχαν δε σοβαρές καταγγελίες για καταχρήσεις κατά των μεγαλυτέρων τραπεζιτών ο δε κόσμος έτρεφε για τους τραπεζίτες φθόνο και θαυμασμό.
Η μεταβολή από τον ακίνητο στον κινητό πλούτο δημιούργησε τον πυρετό του χρήματος και η ελληνική γλώσσα εφεύρε την λέξη πλεονεξία. Οι νεόπλουτοι έκτιζαν επιδεικτικές κατοικίες, φόρτωναν τις γυναίκες τους με πολύτιμα ρούχα και κοσμήματα, είχαν πολυπληθές υπηρετικό προσωπικό και είχαν την αρχή να προσφέρουν στους προσκεκλημένους τους τα εκλεκτότερα φαγητά και ποτά.
Από την άλλη, τα ημερομίσθια των ελεύθερων εργατών παρέμεναν χαμηλά λόγω του ανταγωνισμού των δούλων.
Και μέσα σε αυτόν τον πλούτο αύξανε η φτώχια, γιατί η ελευθερία ανταλλαγής που επέτρεπε στους ευφυείς να κερδίζουν χρήματα, επέτρεπε στους αφελείς να χάνουν ευχερέστερα τα χρήματά τους. Κάτω από την νέα οικονομία οι φτωχοί ήταν σχετικά φτωχότεροι από την εποχή της δουλοπαροικίας.
Στην Αθηναϊκή πολιτεία τα μέλη μερικών ολιγαρχικών λεσχών, γράφει ο Αριστοτέλης, έδιναν τον επίσημο όρκο «Θα είμαι αντίπαλος του λαού και στο συμβούλιο θα του κάνω όσο κακό μπορώ». Ο δε Ισοκράτης γράφει στο 366 π.Χ. «Οι πλούσιοι έγιναν τόσο αντικοινωνικοί, ώστε όσοι είχαν περιουσία θα προτιμούσαν να την ρίξουν στην θάλασσα παρά να δώσουν βοήθεια στους πτωχούς, ενώ οι πτωχοί θα προτιμούσαν να αρπάξουν τα υπάρχοντα των πλουσίων παρά να βρουν ένα θησαυρό»
Οι πολιτικοί ενέτειναν τις προσπάθειες για ανεύρεση νέων πηγών δημοσίου εισοδήματος. Διπλασίασαν τους έμμεσους φόρους, τους εισαγωγικούς και εξαγωγικούς δασμούς και εισέπρατταν το ένα εκατοστό στην μεταβίβαση της ακινήτου περιουσίας.
Το 355 π.Χ. ο Ανδροτίων διορίστηκε αρχηγός ενός αστυνομικού σώματος το οποίο είχε δικαίωμα να αναζητά τα κρυφά εισοδήματα, να εισπράττει καθυστερημένους φόρους και να φυλακίζει τους φοροφυγάδες. Παραβίαζαν οικίες, εμπορεύματα κατάσχονταν και άνθρωποι κατέληγαν στην φυλακή, αλλά ο πλούτος εξακολουθούσε να κρύβεται ή να εξαφανίζεται (λέτε να υπήρχαν και τότε offshore εταιρείες;)
Μέσα σε όλα αυτά οι άγαμοι και οι εταίρες πολλαπλασιαζόντουσαν και οι ελεύθερες ενώσεις κατακτούσαν έδαφος σε σχέση με τους νόμιμους γάμους. Ο δε περιορισμός της οικογένειας με διάφορες μεθόδους ήταν στην ημερήσια διάταξη, αμβλώσεις ή παιδοκτονία. Ο Αριστοτέλης μάλιστα περιγράφει γλαφυρότατα ότι μερικές γυναίκες προλαμβάνουν την κυοφορία «αλείφοντας το μέρος εκείνο της μήτρας που έπιπτε το σπέρμα, με λάδι κέδρου ή αλοιφή μολύβδου, ή με μοσχολίβανο ανακατεμένο με ελαιόλαδο».
Η πολιτική διαφθορά που ακολούθησε τον θάνατο του Περικλή συνεχίστηκε και τον 4ο αιώνα. Σύμφωνα με τον νόμο η δωροδοκία τιμωρούνταν με θάνατο. Η Περσία δωροδοκούσε με ευχέρεια τους Έλληνες πολιτικούς για να κάνουν πόλεμο εναντίον άλλων ελληνικών πολιτειών ή εναντίων της Μακεδονίας.
Και κοντά σε όλα αυτά είχαμε και τους ρήτορες, οι οποίοι διαιρέθηκαν σε κόμματα και επιδίδονταν σε θορυβώδεις εκστρατείες. Κάθε κόμμα οργάνωνε επιτροπές, εφεύρισκε συνθήματα, διόριζε πράκτορες και συνέλεγε χρήματα. Και εκείνοι που πλήρωναν για όλα αυτά ομολογούσαν ειλικρινώς ότι περίμεναν να αποζημιωθούν στο διπλάσιο. Και όσο η πολιτική γινόταν εμπαθεστέρα τόσο υποχωρούσε ο πατριωτισμός.
Αυτά τα ωραία τα διαβάζω στην Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού του W. Durant. Θα μπορούσα να γράψω πολλά πάρα πολλά, αλλά θα γινόμουνα κουραστικός αν δεν έχω ήδη γίνει. Ίσως με άλλη ευκαιρία να συνεχίσω.
Πάντως μη μου πείτε, οι σημερινοί έλληνες είμαστε ένα πολύ κακό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, μέχρι που και οι αρχαίοι μας πρόγονοι μας αντέγραψαν. Είχαν προβλέψει τι θα κάναμε σήμερα και το έκαναν δυόμιση χιλιάδες πριν, πρέπει να είχαν πολύ καλούς μάντεις.
Ξέρετε όσο διαβάζω ιστορία, αυτή την ιστορία που μιλάει και για τον απλό άνθρωπο, όχι του σχολείου, τόσο ανεβαίνει η αισιοδοξία μου, όχι ότι είμαι και απαισιόδοξος αλλά καμιά φορά προβληματίζομαι. Τελικά η χώρα μας και ο λαός μας αλλά και οι άλλοι λαοί τα έχουν περάσει ξανά και ξανά. Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι και όπως έλεγε η μάνα μου «ότι είναι χρήμα δεν είναι μπελάς»

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

Όπως έχω γράψει ετοιμαζόμουνα για επαγγελματικό ταξίδι στην Αίγυπτο, χωρίς πολύ όρεξη μετά από τα κουραστικά ταξίδια στην Υεμένη και το Σουδάν. Όμως προέκυψε και δεύτερη δουλειά οπόταν η λύση ήταν μία ο γιος μου στην Αίγυπτο και εγώ στην καινούργια.
Αυτό όμως μου άφησε ελεύθερη όλη την χθεσινή ημέρα. Είχα ακούσει εδώ και πολύ καιρό για το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Πήρα λοιπόν τις δύο μου εγγονές και την νονά της μικρότερης και πήγαμε στο πάρκο. Απέφυγα την διαδρομή από τα καμένα, δεν αντέχω πλέον να τα βλέπω. Τόσες φορές έχουν καεί και άλλες τόσες τα έχουμε αναδασώσει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα αυτό που είδα. Υπέθετα ότι θα ήταν κάποιος χώρος γεμάτος με κλουβιά ζώων. Οι άνθρωποι που το οργάνωσαν και το δημιούργησαν πρέπει να είχαν μεράκι.
Μείναμε περίπου 4 ώρες και μπορώ να πω ότι δεν είδαμε ούτε τα μισά απ’ ότι υπάρχουν εκεί. Έκανα φυσικά και το λάθος να πάω στις 12 οπόταν πολλά ζώα είχαν αποσυρθεί σε σκιερά μέρη.
Άσχετα όμως με αυτό, η διαδρομή μέσα στο πάρκο ήταν απολαυστική. Δεν θα γράψω περισσότερα και θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν μόνες τους. Έβαλα λίγες αντιπροσωπευτικές γιατί δεν θα ήταν δυνατόν να βάλω όσες τράβηξα. Σε μερικές έβαλα τα ονόματα των ζώων. Για τον επισκέπτη υπήρχαν επεξηγηματικές ταμπέλες, για οικονομία χώρου όμως θα βάλω μία σαν δείγμα.
Αξίζει πάντως να επισκεφτείτε το πάρκο, αρκεί να προτιμήσετε πρωινές ώρες. Μπορείτε ακόμα να το μετατρέψετε και ολοήμερη εκδρομή

Με κλικ στη φωτογραφία μεγαλώνει







































































































Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω προς την Πεντέλη, σκέτη απελπισία. Και από μακριά φαίνεται η μαυρίλα, ας είναι καλά η απληστία όλων μας προτιμούμε το δάσος του τσιμέντου από τα καταπράσινα δάση μας.

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΑΚΙ

Φίλοι μου εσείς στις διακοπές σας και εγώ στο φούρνο του Σουδάν. Το καλό με αυτά τα ταξίδια είναι ότι κάνω δύο τρία τεστ κοπώσεως τη φορά και με πληρώνουν κιόλας.
Ας αρχίσω όμως από την αρχή την περασμένη Πέμπτη μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε για το Πορτ Σουδάν την Κυριακή. Μας έμενε μία ημέρα να βγάλουμε άδειες για τα μηχανήματα που θα παίρναμε μαζί μας καθώς και για εμάς τους ιδίους (τον γιό μου και τον γράφοντα). Τα διαδικαστικά τα ανέλαβε ένα κάποιο γραφείο και υποτίθεται τακτοποίησε τα πάντα.
Τελικά αναχωρούμε την Δευτέρα το μεσημέρι αφού χάσαμε το πρωινό αεροπλάνο λόγω έλλειψης όλων των απαραίτητων εγγράφων που θα απαιτούντο για το Σουδάν.
Η διαδρομή μας ήταν Αθήνα, Κάιρο, Χαρτούμ, Πορτ Σουδάν, ρυμουλκό για πλοίο και επιστροφή με ρυμουλκό στο Πορτ Σουδάν, Χαρτούμ, Κωνσταντινούπολη και Αθήνα. Η διάρκεια του ταξιδιού επτά ημέρες, η εργασία που κάναμε έξι ώρες, ναι καλά διαβάζετε 6 ώρες.
Είχε όμως πολύ ενδιαφέρον, άλλωστε μου αρέσει να πηγαίνω σε ξένες χώρες, όχι για τουρισμό, αλλά προτιμώ για εργασία γιατί έτσι ανακατεύομαι με τον ντόπιο κόσμο. Στο ταξίδι αυτό υπήρχε και λίγο γκλαμουριά, όχι ότι το επιδιώξαμε αλλά ο πλοιοκτήτης είναι από τους ανθρώπους που έχει απαιτήσεις από τους συνεργάτες του αλλά τους προσφέρει ότι καλύτερο και μεταξύ αυτών ξενοδοχεία 5 αστέρων.
Το Σουδάν το βρήκα πιο οργανωμένο σε σχέση με την Υεμένη και το ίδιο αν όχι περισσότερο ζεστό. Να σκεφτείτε ότι εργαζόμασταν στον ήλιο με θερμοκρασίες 48 και 50. Στην Υεμένη μπήκαμε και βγήκαμε με τα όργανα που κουβαλούσαμε μαζί μας χωρίς καμία γραφειοκρατική διαδικασία, ενώ στο Σουδάν και κατά την είσοδο και κατά την έξοδο χρειάστηκαν γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαίτησαν αρκετό χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο όμως ήμουν σίγουρος ότι τα όργανα θα μπορούσαν να ξαναβγούν χωρίς πρόβλημα. Ευτυχώς μας βοήθησε η Ελληνική Πρεσβεία για την επίσπευση εισαγωγής των οργάνων.
Οι κίνδυνοι στο Σουδάν είναι περίπου οι ίδιοι με της Υεμένης. Ειδικά για το Χαρτούμ μας συμβούλεψαν να μην απομακρυνόμαστε από το ξενοδοχείο. Στο Πορτ Σουδάν τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρόεδρός τους έχει επικηρυχτεί από το διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι σφαγές στο βορειοδυτικό μέρος της χώρας (Darfur) συνεχίζονται ανηλεώς.
Οι άνθρωποι ήταν γενικά ευγενικοί απέναντί μας, ακόμα και οι τελώνες στο Πορτ Σουδάν μας πρόσφεραν τις καρέκλες τους όσοι ώρα περιμέναμε να εκτελωνιστούν τα όργανα (μιάμιση ώρα). Κάποια στιγμή δε άνοιξαν τα φαγητά τους να φάνε και μας προσκάλεσαν . Φυσικά με νοήματα τους εξηγήσαμε ότι ήμασταν χορτάτοι και ας λιμοκτονούσαμε και διψούσαμε αφάνταστα.
Ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό συνέβη και στο ρυμουλκό. Ζητήσαμε καφέ και για απάντηση πήραμε «τώρα είναι ώρα φαγητού, ελάτε να φάτε μαζί μας» Το φαί κάτι σαν χυλός με τρίματα άσπρου τυριού ήταν σε τρεις γαβάθες. Αντί για κουτάλια το έτρωγαν με πίτα που την χρησιμοποιούσαν σαν κουτάλι, και φυσικά τα δάκτυλα μέσα στο χυλό. Εδώ πλέον δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε και ακολουθήσαμε. Νοστιμότατο, ήταν λιωμένα φασόλια και διάφορα μπαχαρικά και τυρί κάτι σαν φέτα.
Στο Πορτ Σουδάν τόλμησα και κυκλοφόρησα με τα τρίτροχα ταξί τα TUK TUK όπως τα αποκαλούσαν. Για μία διαδρομή στην αγορά αναμονή και επιστροφή (μία ώρα περίπου) μου πήραν 4 λίρες Σουδανικές, δηλαδή €1,20. Φυσικά όταν επέστρεψα τα άκουσα από τον γιό μου για την απερισκεψία μου.
Εντυπωσιάστηκα από το ύψος των ανδρών και των γυναικών, και ψηλοί αλλά και καλοβαλμένοι. Δεν είχαν καμιά σχέση με τους κατοίκους της Υεμένης, που ήταν μάλλον κοντοί και πολύ αδύνατοι. Δεν τόλμησα να τους τραβήξω φωτογραφία γιατί όταν δεν γνωρίζεις τα ήθη και τα έθιμα καλόν είναι να αποφεύγονται οι φωτογραφίες προσώπων.
Τράβηξα μια κοπελίτσα στο ξενοδοχείο αφού όμως της ζήτησα την άδεια. Δεν ήταν από τις ψηλές και πολύ όμορφες, ήταν όμως καλοβαλμένη.
Οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι από τοπία αλλά λόγω της ανεμοθύελλας δεν είναι πολύ καθαρές.
Αυτά προς το παρόν μέχρι το επόμενο ταξίδι που μάλλον θα γίνει στο Σουέζ την άλλη εβδομάδα. Μέχρι τότε να είσαστε όλοι καλά και να απολαμβάνετε τις διακοπές σας.


Κάιρο. Περίχωρα πλησίον του αεροδρομίου, δυσδιάκριτα λόγω αμμοθύελλας. Πράσινο πουθενά.






Κάιρο. Τρεις απόψεις της κλιματιζόμενης εισόδου του ξενοδοχείο.


Κάιρο. Μη μου πείτε ότι δεν είναι κρεβάτι για τρεις!


Χαρτούμ. Η κοπελιά που γράφω παραπάνω, δεν είναι από τις ψηλές και όμορφες, είναι όμως γλυκούλα.


Χαρτούμ. Το κρεβάτι μου, δυστυχώς μόνος


Χαρτούμ. Πρωινή κίνηση έξω από το ξενοδοχείο


Χαρτούμ. Το εστιατόριο για πρωινό


Χαρτούμ. Ένα από τα παρακλάδια του Νείλου και η γέφυρα έξω από το ξενοδοχείο μας.


Πορτ Σουδάν. Το ύψος της τουλάχιστο 2 μέτρα, ήταν ψηλότερη από εμένα κατά μισό κεφάλι και είμαι 1,88. Εντυπωσιακό επίσης το φάρδος των πεζοδρομίων.


Πορτ Σουδάν. Το ταξί TUK TUK


Πορτ Σουδάν . Η αναμονή στο τελωνείο
Οι φωτογραφίες δεν είναι ότι καλύτερο αλλά δεν τόλμησα να πάρω μαζί μου αυτή τη φορά την καλή φωτογραφική.
Εάν κάνετε αριστερό κλικ στις φωτογραφίες μεγαλώνουν σε μέγεθος.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΜΠΛΟΓΚΟΓΙΑΤΡΟΥΣ

Φίλοι μου έχω ξαναγράψει ότι εργάζομαι πολλές ώρες, συνήθως φεύγω στις 7 το πρωί και επιστρέφω στο σπίτι μου κατά τις 8 το βράδυ. Είναι ευνόητο λοιπόν ότι δεν έχω ή έχω πλημμελή πληροφόρηση για το τι γίνεται στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο γενικά.
Εχθές όμως πήγα το αυτοκίνητο μου για κάτι μικροπροβλήματα και περίμενα στο σαλόνι της αντιπροσωπίας για να το πάρω. Από τις 7:30 μέχρι τις 10:00 άκουγα την πρωινή ενημέρωση από διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς. Δυόμιση ώρες ενημέρωση για τον ιό Ν1Η1. Είδατε έμαθα και τον κωδικό του.
Δεν σας κρύβω ότι άρχισα να πανικοβάλλομαι, δεν είναι δυνατό μπορεί να συμβούν όλα αυτά που περιγράφουν, τι γλύτωσα από την Υεμένη και θα την πάθω στη χώρα μου! Κάτι πρέπει να κάνω, ευτυχώς έχω γρήγορο μυαλό και πήρα τις αποφάσεις μου φεύγοντας από το συνεργείο.
Πρώτα πρώτα πήγα και έκανα ένα πολύ ζεστό μπάνιο με detol. Έψαξα στο Internet και αγόρασα μάσκες για όλο το πρόσωπο με ειδικά φίλτρα για ραδιοβιοχιμικό πόλεμο.





Στη συνέχεια πήγα στη φαρμακοποιό μου για τα εμβόλια. Δεν είχε όμως και μου είπε ότι θα αργήσουν ακόμα. Καλού κακού όμως έκανα (ευτυχώς είχε) ένα αντιτετανικό, ένα διφθερίτιδας και ένα πνευμονόκοκκου.
Φυσικά από την ώρα που αγόρασα την μάσκα την φοράω όποτε βγω από το σπίτι ή το γραφείο μου. Με κοιτάζουν λίγο περίεργα στο δρόμο αλλά ποσώς με νοιάζει. Μόνο όταν πήγα στην τράπεζα είχα ένα μικρό πρόβλημα και εγκλωβίστηκα στην είσοδο σε αυτά τα κλουβιά που έχουν φτιάξει. Δεν μου άνοιγαν με τίποτα, ευτυχώς όμως ήρθε μια διμοιρία ΜΑΤ και τότε με άφησαν. Μου ζήτησαν να την βγάλω αλλά αρνήθηκα και μόνο όταν μου πήραν τα αποτυπώματα και διαπίστωσαν ποιος είμαι με άφησαν ελεύθερο.
Και το κυριότερο να μη ξεχάσω, στο κομπιούτερ μου έχω ένα πολύ καλό προστατευτικό κατά των ιών το Norton, αγόρασα και εγκατέστησα όμως άλλα τρία τα Kaspersky, Panda και F-Secure. Όχι θα αφήσω να πιάσει καμιά ίωση το κομπιούτερ μου και στη συνέχεια να μου την κωλύσει!
Για να είμαι όμως σίγουρος για αυτά που έκανα, τηλεφώνησα στο παθολόγο μου και του είπα όλα τα παραπάνω. Μου είπε ότι δεν είναι ειδικός για την περίπτωσή μου (δεν κατάλαβα τι εννοούσε) και μου έδωσε το όνομα του Διευθυντή μιας νευρολογικής κλινικής. Μετά μετάνιωσε όμως και μου είπε ότι θα τον ενημερώσει ο ίδιος και να ετοιμάσω μερικά ρούχα για να πάρω μαζί μου για εκεί που θα με πάνε. Και πάλι δεν κατάλαβα φίλοι μου. Πάντως αν υπάρχει κάποιος γιατρός blogger θα ήθελα να μου πει μήπως πρέπει να πάρω και άλλα μέτρα. Να είστε καλά όλοι σας και καλό καλοκαίρι.