ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 29 ΜΑΙΟΥ

Δύο σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα σαν σήμερα αλλά σε διαφορετικές χρονολογίες. Το πρώτο έχει να κάνει με το θάνατο, τον από πολλού χρόνου αναμενόμενο θάνατο μιας Αυτοκρατορίας. Το δεύτερο έχει να κάνει με τη γένεση της ελπίδας, της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

"Η Πόλις εάλω"

Στις 29 Μαίου 1453 παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με την πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Οθωμανών. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, παρά την τεράστια αριθμητική διαφορά οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνόμενους.
Υπήρχε όμως ανάγκη της συγκεκριμένης προδοσίας; Την προεργασία της πτώσης την είχαν ετοιμάσει από πολλού χρόνου η διαφθορά, η σήψη της κοινωνίας οι εμφύλιες διαμάχες και η θρησκευτική διχόνοια ενωτικοί εναντίων ανθενωτικών.
Είχε έρθει ή ώρα να πεθάνει, όταν το τελευταίο προπύργιο, η θρησκεία της αγάπης, αντί να τους ενώσει τους είχε φανατίσει σε σημείο που τους έκανε να κράζουν με προεξέχοντα τον Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά "Είναι προτιμότερο να δω να κυριαρχεί στην αγορά της Πόλης το φακιόλι των Τούρκων παρά η καλύπτρα των Λατίνων".
Την ίδια ημέρα χάνει τη ζωή του ο Κωνσταντίνος ΙΑ', ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου.


Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.


Το 1952 σαν σήμερα η Ελλάδα παραχωρεί δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες
"Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθεί ψήφος εις τα γυναίκας.
Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον , άλλως τε γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας έκαστου μηνός .
Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί.
Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον , άρα αποκρουστέον . "
Τα παραπάνω ΔΕΝ είναι δικά μου. Το βρήκα σε αρκετά Blog, και είχε γραφτεί στην εφημερίδα ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ της 20-3-1928.
Αυτά λοιπόν είναι τα λόγια κάποιου διαπρεπέστατου επιστήμονα για τη γυναίκα και το δικαίωμα ψήφου. Και έπρεπε να περάσουν άλλα 24 χρόνια για να δοθεί σαν σήμερα το 1952, δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα. Εκατό και τριάντα (130) ολόκληρα χρόνια από την απελευθέρωση και σύσταση του Ελληνικού κράτους.
Και επειδή της έδωσαν δικαίωμα ψήφου, μήπως βρήκε τη θέση της; Όχι θα αργήσει πολύ ακόμα. Τόσες χιλιάδες χρόνια καταπίεσης από τον φαλλοκράτη αφέντη δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Υπάρχουν δυστυχώς ακόμα άνθρωποι, λάθος αρσενικά ήθελα να πω, με την νοοτροπία του διαπρεπούς επιστήμονα. Οι Άνθρωποι δεν έχουν φύλο, δεν έχουν προκαταλήψεις, έχουν μόνο αγάπη για τον συνΑνθρωπο τους.

Ας ακούσουμε όμως το υπέροχο τραγούδι «γυναίκα της ψυχής μου» των Κατσιμίχα.


Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
Το ξάφνιασμά σου μου απομένει
Ωραία γυναίκα αγαπημένη,
Το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
Και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
Και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...

Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα

Κύριε Αλογοσκούφη υπάρχει λύση στο πρόβλημα των τιμών

«Ποιος είναι τόσο στερημένος από ανθρωπιστικά αισθήματα ώστε να μη βλέπει ότι υπερβολικές τιμές έχουν επικρατήσει στις αγορές των πόλεών μας και ότι το πάθος για το κέρδος δεν μειώνεται ακόμα και με αφθονία αγαθών κατά τα εύφορα έτη; Ούτως ώστε …. κακοί άνθρωποι να θεωρούν ότι είναι ζημία τους εάν προκύψει αφθονία;
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν σκοπό να εμποδίσουν την γενική ευημερία … να επιζητήσουν τοκογλυφικά και καταστρεπτικά κέρδη … η φιλαργυρία κυριάρχησε στο κόσμο … Οπουδήποτε αναγκάζονται να μεταβούν τα στρατεύματά μας για την κοινή ασφάλεια, οι αισχροκερδείς ανυψώνουν τις τιμές όχι απλά στο τετραπλάσιο ή το οκταπλάσιο του κανονικού, αλλά εκτός πάσης περιγραφής. Πολλές φορές ο στρατιώτης πρέπει να δαπανήσει ολόκληρο το μισθό τους και το επίδομά του για μία και μόνο προμήθεια και κατ΄ αυτό τον τρόπο η εισφορά όλου του κόσμου για την συντήρηση των στρατευμάτων καταλήγει στα αισχρά κέρδη των κλεπτών.»
Σας θυμίζει κάτι; Μήπως είναι ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομίας; Θα μπορούσε, όμως δεν είναι, είναι από το προοίμιο του Διατάγματος περί τιμών του Διοκλητιανού το 301 μ.Χ (Edictum De Pretiis Rerum Venalium).
Εάν αλλάξουμε την ημερομηνία και βάλουμε την σημερινή, θα μπορούσε άνετα ο κ. Γ. Αλογοσκούφης να το επαναλάβει για να μη κάνει και τον κόπο να γράφει δικές του ιδέες.
Και ένα μικρό δείγμα των τιμών διατίμησης που περιείχε το διάταγμα.
Σιτάρι 1 modius (8,624 λίτρα) 100 δηνάρια
Φασόλια 1 modius (8,624 λίτρα) 60 δηνάρια
Αλάτι 1 modius (8,624 λίτρα) 100 δηνάρια
Παλαιωμένο κρασί 1 sextarious (0,546 λίτρα) 24 δηνάρια

Και αυτό το «Οπουδήποτε αναγκάζονται να μεταβούν τα στρατεύματά μας για την κοινή ασφάλεια» τι σας λέει; Λέτε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι να το πήραν από εκεί και να το εφαρμόζουν παγκοσμίως για την ασφάλειά μας;

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 21 ΜΑΙΟΥ

το 1995... πραγματοποιείται στην Ελλάδα η πρώτη κατεδάφιση με δυναμίτη στο 15ώροφο και επί 30 χρόνια ημιτελές κτήριο του Ερυθρού Σταυρού, στη συμβολή των οδών Μεσογείων και Σλίμαν

Το βίντεο αυτό ανέβηκε στο site blue-whitegt.com από τον user mosquito.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 20 ΜΑΙΟΥ

Σαν σήμερα ήρθε στο κόσμο αυτόν η υπέροχη φωνή της Μαρινέλλας. Ας την απολαύσουμε στο ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΣΙΩΠΗ

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια...

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η 19η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Μικροασιατικού Πόντου. Σε μνήμη του αφανισμού του Ελληνισμού στον Πόντο από τους Τούρκους την περίοδο 1916 – 1923. Την τακτική αυτή της Γενοκτονίας την γνώριζε καλά η Τουρκία. Είχε εκπαιδευτεί ένα χρόνο πριν (1915) με την Γενοκτονία των Αρμενίων.
Το δικό μας κράτος εδέησε τελικά μετά από ογδόντα σχεδόν χρόνια να καθορίσει την 19η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Το ελάχιστο που μπορούμε εμείς να κάνουμε, είναι να αφήσουμε την σκέψη μας να πετάξει στους τόπους εκείνους.
Το βιντεάκι είναι από το U-Tube και αναρτήθηκε από freeday100

ΛΟΡΕΝΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ

Πριν από εβδομήντα τρία χρόνια, σαν σήμερα, σκοτώθηκε ο Λόρενς της Αραβίας. Ο άνθρωπος που έζησε και έδρασε σύμφωνα με τις αρχές του ενάντια στα συμφέροντα της Κοσμοκράτειρας (τότε) Αγγλίας. Αγάπησε τους Άραβες και τους κατάλαβε περισσότερο από ότι οι ίδιοι τον εαυτόν τους.
Ο θάνατός του προκλήθηκε από τυχαίο τροχαίο, πολλοί όμως το αμφισβητούν.
Η Μουσική που ακούγεται είναι του Maurice Jarre από το ομώνυμο έργο με τον Peter O’ Toole.

Σαν σήμερα 16 Μαΐου 1822, οι Τούρκοι κατέλαβαν το ΣΟΥΛΙ.

FRANK SINATRA -My Way

Ίσως ήταν από τους λίγους ανθρώπους που έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε. Μακάρι να μπορούσε και ο περισσότερος κόσμος.
Στις 14 Μαΐου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τον θάνατό του.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ

Melina Mercouri about Parthenon Marbles

Jules Dassin (1911-2008) - His life and the Elgin Marbles


Εδώ και καιρό παρακολουθώ διάφορα Blogs που ασχολούνται με την Ελλάδα μας και το μέλλον της.
Παρατηρώ ότι σε πολλά από αυτά υπάρχει μία υπέρμετρος ανησυχία για την τύχη μας. Σε κάποια άλλα υπάρχει εμπάθεια ενάντια στον εχθρό. Βλέπουν παντού εχθρούς και συνομωσίες που αποσκοπούν στην εξαφάνιση μας. Μέχρι και τον Κίσσιγκερ επιστρατεύουν μερικοί, και φυσικά τους εβραίους. Ας μη ξεχάσω και τον Χριστιανισμό, και αυτός εχθρός είναι.
Ας προσέξουμε, δεν υπάρχει ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μας. Σαφώς και υπάρχουν συμφέροντα και είναι φυσικό οι λαοί και τα κράτη να τα διεκδικούν. Αυτό όμως δεν είναι μίσος. Εκτός αν διακατεχόμαστε από σύνδρομο καταδίωξης.
Ας δούμε όμως και μια αισιόδοξη πλευρά. Αφορμή παίρνω από κάποια video στο U-tube για τα Ελγίνεια Μάρμαρα και τον Jules Dassin.
Ναι αυτόν τον εβραϊκής καταγωγής Αμερικανό σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Τον Άνθρωπο που δεν έσκυψε το κεφάλι στην περιβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών με αποτέλεσμα να τον εγγράψουν στη «μαύρη λίστα» και να αναγκαστεί να φύγει από την Αμερική.
Τον Άνθρωπο που ερωτεύτηκε την Ελλάδα και μαζί με την Μελίνα Μερκούρη αγωνίστηκαν για την επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων στην Ελλάδα και για τον πολιτισμό μας.
Τον Άνθρωπο που κατά τη χουντική επταετία συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα, μαζί με τη Μερκούρη, σε όλα τα πλάτη της Γης και το 1973-4 γύρισε, γι ' αυτό το σκοπό, το στρατευμένο φιλμ η δοκιμή (The Rehearsal).
Αυτός ο Άνθρωπος βρίσκεται (γράφω βρίσκεται, γιατί για εμένα είναι ανάμεσά μας) στην απέναντι όχθη του Κίσσιγκερ. Και θα χρειαστούν πολλοί Κίσσιγκερ για να εξουδετερώσουν το έργο του.
Έχουμε πολλούς τέτοιους φίλους που δεν είναι αναγνωρίσιμοι σαν τον Dassin, αλλά είναι φίλοι.
gskastro

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Παρακολουθώντας τα τελευταία τεκταινόμενα στην Χώρα μας, διαπιστώνω ότι υπάρχουν άτομα και ομάδες ατόμων που αντιτίθενται στο δικαίωμα της απεργίας. Μήπως τελικά οι συχνά εξοντωτικές για άλλους κλάδους απεργίες κάποιων συνδικάτων φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα; Μήπως τελικά ο πολύς κόσμος απαιτήσει από την κυβέρνηση να λάβει μέτρα παρόμοια με αυτά που έλαβε η Θάτσερ για την αποδυνάμωση των συνδικάτων; Μήπως αυτός είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός;
Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτές τις απόψεις. Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα της απεργίας για να μην πω υποχρέωση. Σαφώς και πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας με αποφασιστικότητα και αγώνες. Αρκεί αυτοί οι αγώνες να μην εξαθλιώνουν άλλες ομάδες ανθρώπων και να ΜΗΝ γίνεται εκμετάλλευση από κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες για ίδιον όφελος .
Όσοι όμως από εμάς διεκδικούμε, έχουμε το δικαίωμα να καταδυναστεύουμε τον υπόλοιπο λαό; Έχουν το δικαίωμα 10-15 βυτιοφόρα να αποκλείουν τα διυλιστήρια για να μην εισέρχονται και εξέρχονται τα βυτιοφόρα τον εταιριών; Από πού θα προμηθεύονται καύσιμα τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, τα οχήματα της πυροσβεστικής και των κρατικών υπηρεσιών;
Εκτός αν κάποιοι αποφάσισαν να καταργήσουν το κράτος, θεωρώντας ότι ούτως ή άλλως και αυτό βρίσκεται σε διαρκή απεργία.
Δεν ξέρω αν έχουν δίκαιο ή άδικο. Βλέποντας όμως τι γίνεται γύρω μας αρχίζω και εγώ να πιστεύω ότι κάποιοι έχουν κηρύξει τουλάχιστον λευκή απεργία. Δεν είναι δυνατόν σε ένα ευνομούμενο κράτος να πρέπει κάποιος να καταφεύγει στην τηλεόραση για επιλύσει το πρόβλημά του. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να μετατρέπουμε τα σπίτια μας σε φρούρια και μάλιστα κάποιοι κάτοικοι να κοιμούνται με τα κυνηγητικά τους όπλα για να προστατεύονται από τους ληστές.
Μέχρι που φθάσαμε στο αστείο ή γελοίο (όπως θέλετε πέστε το) να διαπραγματεύονται τηλεπαρουσιαστές με τους συνδικαλιστές για τους όρους που θα τους έκανε να λύσουν τις απεργίες τους.
Το μόνο θετικό από την απεργία των βυτιοφόρων είναι ότι αφενός θα μειωθούν οι ρύποι για το διάστημα της απεργίας των βυτιοφόρων και αφετέρου ίσως μάθουμε να περπατάμε και λίγο.
gskastro

Ελπίδα μας, η Νεολαία μας

Την ανάρτηση αυτή την έχω βάλει αρχικά σαν σχόλιο στην ανάρτηση κάποιου προβληματιζόμενου νέου ανθρώπου. Και γράφω προβληματιζόμενου γιατί στις περισσότερές του αναρτήσεις δείχνει προβληματισμό. Όχι απαισιοδοξία απλά προβληματισμό. Και επειδή ο προβληματισμός του έχει σχέση με την συμπεριφορά μας στην διάρκεια των ημερών που μας πέρασαν του Θείου Δράματος, βάζω και κάτι σχετικό.

Στέφανε για μία ακόμα φορά βλέπω τον προβληματισμό σου στην τελευταία σου ανάρτηση «Εντυπώσεις από το Πάσχα». Έχεις απόλυτο δίκαιο να προβληματίζεσαι. Αν υποψιάζομαι σωστά, έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ήρεμο, με σεβασμό στις παραδόσεις και τις αρχές μας και γι αυτό σε ξενίζουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Έχεις δίκαιο να γράφεις ότι «Είναι υποτίμηση της νοημοσύνης και των αρχών που θεωρητικά ενστερνίζεται το 90% και πλέον των ελλήνων». Το έχεις δίκαιο αφορά το «θεωρητικά». Δυστυχώς Στέφανε το μεγαλύτερο ποσοστό του 90% είναι τυπικά Χριστιανοί. Το ίδιο θα συνέβαινε αν ήταν από γεννησιμιού τους Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι ή δωδεκαθεϊστές. Όταν ήμασταν νήπια μας βαπτίσαν Ορθόδοξους Χριστιανούς και από εκεί και πέρα κανείς δεν ενασχολήθηκε μαζί μας. Ίσως κάποιες θεοσεβούμενες γιαγιάδες, μητέρες ή ακόμα και πατέρες να προσπάθησαν να μας πουν κάτι. Ίσως και κάποιοι ιερωμένοι να προσπάθησαν και αυτοί. Είναι αρκετό όμως αυτό;
Όταν γύρω μας βλέπουμε την κατάφορη αδικία που γίνεται σε βάρος των αδυνάτων και ανίσχυρων, όταν ακούμε ή βλέπουμε στην τηλεόραση τις αδικίες που γίνονται όταν μαθαίνουμε ότι τόσες χιλιάδες παιδάκια πεθαίνουν από την έλλειψη νερού και τροφής σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, και από την άλλη μεριά βλέπουμε την ασύστολη σπατάλη και επίδειξη πλούτου, περιμένεις να κρατήσουμε την πίστη μας σε αυτά που μας έχουν διδάξει;
Και ιδικά όταν το χορό της σπατάλης και επίδειξης πλούτου τον σέρνουν εκείνοι (πολιτικοί, ιερωμένοι, συνδικαλιστές) που εμείς ορίσαμε να μας οδηγούν.
Όχι Στέφανε, σιγά σιγά, ένας ένας θα μπούμε και εμείς στο χορό. Θα θελήσουμε και εμείς να ακολουθήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα όμως χωρίς επιτυχία.
Δεν απελπίζομαι όμως. Αφενός διαβάζοντας την ιστορία μας, διαπίστωσα ότι παρόμοιες καταστάσεις τις είχαμε περάσει και στην αρχαιότητα και αφετέρου έχω ελπίδα στη νεολαία που κάποια στιγμή θα πάρει τις τύχες μας στα χέρια της. Και δεν σου κρύβω ότι πιο πολύ οι ελπίδες μου βασίζονται στις νέες γυναίκες που σιγά σιγά θα πάρουν τη θέση που τόσες χιλιάδες χρόνια (εμείς οι άνδρες) τους είχαμε στερήσει.
Υ.Γ. Το σχόλιο αυτό θα το βάλω σαν κύρια ανάρτηση στο Blog μου, μαζί με ένα ύμνο του Πέτρου Γαϊτάνου.

Για όσους περιμένουν

Χθες έκανα μια βόλτα στο Πεδίο του Άρεως. Όταν λέγω βόλτα εννοώ βόλτα. Ήταν τόση η απογοήτευση μου ώστε δεν πήγα να χαιρετήσω ούτε τους γνωστούς μου.
Λόγω χαρακτήρα δεν απογοητεύομαι εύκολα και ίσως καθόλου. Βλέπω τα πράγματα όπως είναι. Αυτό όμως που είδα ή μάλλον δεν είδα πράγματι με απογοήτευσε. Που ήταν ο κόσμος; Μήπως τελικά ο κόσμος δεν έχει προβλήματα και όλα είναι αποκυήματα της φαντασίας των δημοσιογράφων, προκειμένου να ανεβάσουν ακροαματικότητα;
Θα το πίστευα αυτό αν δεν έβλεπα τι γίνεται γύρω μου και είμαι από τους ανθρώπους που γυρνάνε και παρατηρούν. Πόσοι και πόσοι αφαιρούν κάποιο αντικείμενο από το καλάθι του Σουπερμάρκετ την ώρα που έρχεται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Πόσοι και πόσοι δεν τολμούν καν να μπουν στα Σουπερμάρκετ ή πηγαίνουν στις λαϊκές την τελευταία στιγμή μήπως και πετύχουν χαμηλότερες τιμές;
Είναι πολύ κακό να μην αρκούν στο κόσμο τα χρήματα για να ζήσει αξιοπρεπώς, έστω και απλώς να ζήσει. Είναι πολύ χειρότερο όμως να έχει χάσει τα οράματά του, ή την εμπιστοσύνη του στις ηγεσίες του και να ξέρει ότι δεν έχει να περιμένει βοήθεια από κανένα.
Από την άλλη μεριά η σπατάλη. Κατά χιλιάδες τα αυτοκίνητα προς τις παραλίες και ταις εξοχές και φαντάζομαι τις ταβέρνες.
Αλήθεια, ποια είναι η αναλογία πτωχών / πλουσίων (ή σπάταλων) που μπορεί να αντέξει μία κοινωνία σαν την δική μας;
Παλαιά την εποχή του Περικλέους αν δεν κάνω λάθος υπήρχαν 20.000 πολίτες, 10.000 μέτοικοι και απελεύθεροι και 150.000 δούλοι. Λέτε να κατορθώσουμε να φθάσουμε αυτές τις αναλογίες στις μέρες μας;

«Η εργατική Πρωτομαγιά είναι ημέρα μνήμης - τιμής - αγώνων για μια κοινωνία ελευθερίας - ισότητας - δικαιοσύνης - αλληλεγγύης για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις και εκμετάλλευση.»
Τα παραπάνω ακούγονται στις τηλεοράσεις ή αναγράφονται στις διάφορες ιστοσελίδες του Internet.
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε προς τιμήν της εξέγερσης των εργατών στο Σικάγο;
Συνήθως το όνομα Αμερική (και αναφέρομαι στη USA) είναι συνώνυμο με τον Ιμπεριαλισμό και την καταπίεση των λαών και για τον λόγο αυτό δεν αναφέρεται ότι καλό προέρχεται από τη χώρα αυτή. Να μη ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει και ο λαός της χώρας αυτής που υφίσταται ίσως μεγαλύτερη καταπίεση από ότι εμείς οι Ευρωπαίοι.
Για ποιους αγώνες και αλληλεγγύη όμως μιλάνε οι διάφορες «εργατικές ηγεσίες» όταν δεν μπορούν να οργανώσουν μία κοινή συγκέντρωση στην Αθήνα;
Μάλλον για τη δική τους προβολή ενδιαφέρονται και όχι για τα συμφέροντα του εργαζόμενου και του συνταξιούχου, ή του κατοίκου αυτής της χώρας.
Άλλωστε το έχουν αποδείξει. Γενικοί Γραμματείς, Διοικητές Οργανισμών, Υπουργοί κλπ. Αυτοί είναι οι στόχοι τους.