Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 74 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

1936



2010


Δεν νομίζω να έχω γράψει για την δουλειά που κάνω, άλλωστε δεν θα είχε και τόση σημασία, γιατί έχει ενδιαφέρον μόνο για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμένα που μου αρέσουν τα ταξίδια. Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήμουν νομάς ή αθίγγανος, μπορεί και μεταναστευτικό πουλί.

Τέλος πάντων μου αρέσει να ταξιδεύω και να βλέπω καινούργιους τόπους. Πάντα όμως υπάρχει ένας τόπος που με τραβάει κάθε φορά που αισθάνομαι μόνος, ο τόπος που γεννήθηκα. Φροντίζω κάθε τόσο να πηγαίνω να αγναντεύω το σημείο που υπήρχε το σπίτι που γεννήθηκα. Τώρα πλέον δεν υπάρχει, στη θέση του είναι ο πύργος ελέγχου του ανατολικού (πρώην) αεροδρομίου του ελληνικού.

Κάθομαι λοιπόν στα σκαλοπάτια της Αγίας Τριάδος και καρφώνω την ματιά μου στον πύργο που θρασύτητα κορδώνεται στα ερείπια του σπιτιού που γεννήθηκα. Εκεί λοιπόν στα σκαλιά της εκκλησίας περνούν μπροστά από τα μάτια μου τα νεανικά μου χρόνια. Οι παλιοί μου φίλοι, οι πρώτοι μου έρωτες, η αδελφή μου, οι γονείς μου. Ναι οι γονείς μου που τόσο παιδεύτηκαν να μας κάνουν ανθρώπους! Περίεργο είχα πάντα την εντύπωση ότι και αυτοί είχαν γεννηθεί στο σπίτι αυτό, τόσο πολύ είχε γίνει ένα με την οικογένεια.

Και όμως ήξερα ότι η μητέρα μου Θεσσαλονικιά και ο πατέρας μου Καρδιτσιώτης απλά ερωτεύτηκαν το ελληνικό και το έκαναν σπιτικό τους. Τόσο πολύ το αγάπησαν που μετέδωσαν την αγάπη αυτή και σε εμάς.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ποιόν άλλον ενδιαφέρουν εκτός από εμένα; Μα φυσικά τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τους φίλους μου. Τα γράφω όμως και για εμένα, για τον άνθρωπο που ξαφνικά ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να δει το σπίτι που πραγματικά γεννήθηκε ο πατέρας του. Το είχα δει όταν ήμουν σχεδόν 2 ετών, από τότε δεν το είχα ξαναδεί. Μετά από τόσα χρόνια δεν είχα την ελπίδα να δω το ίδιο το σπίτι, αλλά τουλάχιστον την γειτονιά ή και το εξάμβλωμα που θα είχε κτιστεί στα ερείπια του.

Σε ένα λοιπόν από αυτά τα ταξίδια μου, πέρασα από την Καρδίτσα να δω τα ξαδέλφια μου. Φαντάζεστε την έκπληξή μου αλλά και την συγκίνηση μου όταν μου είπαν ότι το ίδιο το σπίτι υπήρχε ακόμα. Εκεί έμενε ένα από τα ξαδέλφια μου που όμως έλειπε.
Το κοίταγα από εδώ το κοίταγα από εκεί, και δεν το χόρταινα, αυτό το ταπεινό παμπάλαιο σπιτάκι περιτριγυρισμένο από τα μεγαθήρια. Στην πίσω αυλή με περίμενε μια έκπληξη, κάποια παιχνίδια έπαιζε η μνήμη μου, κάτι μου έλεγε το παράθυρο με τα κάγκελα. Είναι δυνατό να το θυμόμουνα από τότε που το είχα πρωτοδεί 74 χρόνια πριν. Μπορεί ναι μπορεί και όχι.

Όταν γύρισα στο σπίτι μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ερευνήσω τα οικογενειακά άλμπουμ. Δεν μπορεί κάπου θα υπήρχε και κάποια φωτογραφία. Μανιώδεις φωτογράφος ο πατέρας μου (στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τη φωτογραφική). Ίσως κάποια μέρα ετοιμάσω ανάρτηση με φωτογραφίες από την Μικρασιατική εκστρατεία.

Ας επιστρέψω όμως, η φωτογραφία βρέθηκε, το ίδιο παράθυρο με αλλαγμένα τα κάγκελα και πίσω από τη σιδεριά η αφεντιά μου σχεδόν 2 ετών και πλάι η αδελφή μου 10 ετών και μπροστά περήφανη όπως την θυμόμουνα η γιαγιά μου.

Δύο φωτογραφίες 74 χρόνια απόσταση μεταξύ τους. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα γεμάτα αναμνήσεις. Αναμνήσεις που σιγά σιγά ξεθωριάζουν όπως η φωτογραφία των 74 ετών και μένει μια γλυκόπικρη γεύση γι’ αυτούς που έφυγαν. Γι΄ αυτούς που μας έμαθαν να είμαστε άνθρωποι να αγαπάμε.

Απορώ πόσες αναμνήσεις να έχει αυτό το σπιτάκι, πόσες γενιές της ίδιας οικογένειας έζησαν και θα ζήσουν ακόμα σε αυτό. Ελπίζω τα ξαδέλφια μου και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους να μην υποκύψουν στην τρέλα που μας έπιασε με το τσιμέντο. Ελπίζω αυτό το ταπεινό σπιτάκι να υποδεχτεί και τον επόμενο αιώνα.

26 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Αρχοντά μου,
δε με διέψευσε η διαίσθησή μου (σπάνια έως ποτέ συμβαίνει) όταν σου έδινα τον τίτλο
" Αρχοντάς" λοιπόν όπως και η γιαγιά που πήρες από τα γονίδιά της.
Εντυπωσιάζομαι κι' εγώ από τέτοια παλιά κτίσματα, αντικείμενα ή οτιδήποτε άλλο κουβαλάει κάτι από την ιστορία μας.

Το τί θα κάνουν οι επόμενοι με αυτά δεν έχει σημασία, το γνωρίζουμε φυσικά πως όλα βορά του αδηφάγου χρόνου γίνονται,.
Να είσαι ευτυχής που αξιώθηκες να το ξαναδεις ύστερα από τόσα χρόνια και να έχουν εικόνα και οι δικοί σου.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Hfaistiwnas είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με συγκινείς..
Είναι αυτά που βλέπω και εγώ να αλλάζουν, τα θυμάμαι όπως τα έμαθα εγώ όμως και θα αλλάζουν ας μην το θέλουμε..

gskastro είπε...

Γλαρένια μου τι μου έκανες! Από την ώρα που διάβασα το σχόλιό σου, βρίσκομαι κολλημένος στον καθρέπτη. Καλή μου τι άρχοντας, ένας 76χρονος εσχατόγηρος είμαι.
Έχεις δίκαιο το παλιό ακόμα και το ταπεινό έχει την αξία του. Δεν ξέρεις πόσο μου λείπουν αυτά τα υπέροχα παλαιά κτίσματα ή και αυτοκίνητα. Ακόμα και κάποιοι γραφικοί (με την καλή έννοια) με καθηλώνουν. Μπορεί να τους χαζεύω με τις ώρες.
Κάποια ημέρα θα μαζέψω τα παιδιά και εγγόνια και θα τα πάω να δουν το σπίτι του προπάππου των.
Πολλά φιλιά σε εσένα και τα γλαροπούλια σου, gskastro

gskastro είπε...

Ηφαιστίωνα λόγω ηλικίας έχω δει πολλές αλλαγές, τώρα πια λίγα έχουν μείνει που να έχουν την γοητεία του παλιού. Και στην υπέροχη πατρίδα σου γίνονται αλλαγές αλλά τουλάχιστον δεν έφτασαν την αθλιότητα της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων. Η απληστία είναι ικανή να φάει και τα σωθικά μας.
Έχω καιρό να πάω στο Καρπενήσι που τόσο έχω αγαπήσει. Να είσαι καλά φίλε μου, gskastro

Hfaistiwnas είπε...

Θυμάσαι και από που είμαι; Πολύ χαίρομαι! Έχω από την Πρωτοχρονιά να πάω.. ας ελπίσουμε το Πάσχα.. :)
Κάνουν και εκεί αλλαγές... προς το παρόν πάει καλά.. δεν έχει και πολλούς κατοίκους άλλωστε.. για να δημιουργηθεί χάος..
Επίσης να είσαι καλά!!!

ξωτικό είπε...

Iππότη
μας ταξίδεψες νοσταλγικά στις ρίζες,που ακόμα κι όταν δεν τις σκεφτόμαστε υπάρχουν και μας κρατάνε και μας θρέφουν. Όταν νοιώσουμε πως γινόμαστε κι εμείς ρίζες για τους επόμενους τα ξαναβλέπουμε με άλλη συγκίνηση όλα....
Τυχερός που έμειναν ζωντανές οι δικές σου.
Σ'εκείνο το παράθυρο σαν ν'απλώνεις να πιάσεις τον έξω κόσμο.....πρέπει να ήταν φοβερή η αίσθηση τώρα που τον γνώρισες και ξαναγύρισες.
Όμορφος κύκλος !! Να είσαι καλά !!

Asterion είπε...

Καλημέρα
είχα γράψει χθες αλλά δεν δημοσιεύθηκε μετά το αριστοτεχνικά αυναισθημαικό σημείωμα ότι μου δημιουργούνται δύο ερωτηματα. Το πρώτο είναι αν διακρίνεις κάποια συναισθηματική συνέχεια στους επιγόνους μας και το δεύτερο είναι σε ποιά κατηγορία μπορεί να ανήκεις λόγω αγάπης σταταξείδια. Του πτηνού (πουλιου) αποδημητικού ή ετέρου τινός λόγω της συνναφούς σου δράσεως μέχρι τώρα που συνεχίζεται απτόητη.
Αστερίων

gskastro είπε...

Ηφαιστίωνα και βέβαια θυμάμαι από πού είσαι, άλλωστε υπάρχουν συχνές αναφορές. Όταν μπαίνω σε ένα blog, διαβάζω εκτός από τις αναρτήσεις και τα σχόλια όλων όσων γράφουν. Φυσικά μου παίρνει περισσότερο χρόνο αλλά νομίζω ότι όταν επικοινωνώ με κάποιον θέλω να τον γνωρίσω όσο το δυνατό περισσότερο και ο καλύτερος τρόπος είναι διαβάζοντας και τις γνώμες που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Καλή σου νύχτα και καλό τριήμερο, gskastro

gskastro είπε...

Ξωτικό έχεις δίκαιο, από τότε προσπαθώ να πιάσω τον κόσμο, προσπαθώ να τον γευτώ να τον ακούσω να τον αισθανθώ με όλες μου τις αισθήσεις. Όνειρο απατηλό, όνειρο ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ.
Όντως ήταν δυνατή η στιγμή που αντίκρισα αυτό το σπίτι. Το άλλο όμως αυτό που γεννήθηκα δεν πρόκειται να το δω ποτέ, μόνο στις φωτογραφίες το βλέπω και μελαγχολώ. Να είσαι καλά Ξωτικό, φιλιά από τον Ιππότη σου.

gskastro είπε...

Αστερίωνα φίλε μου θα σου απαντήσω και στις δύο σου απορίες. Σαφώς και διακρίνω συναισθηματική συνέχεια, δεν έχεις παρά να διαβάσεις τον Ηφαιστίωνα παραπάνω. Είναι ένας νέος λίγο μεγαλύτερος από τα εγγόνια μας, τον παρακολουθώ από καιρό και βλέπω πόσο ευαίσθητος άνθρωπος είναι. Αλλά και πόσοι άλλοι που μπαίνουν εδώ μέσα.
Για το δεύτερο αν εννοείς αυτό που υποψιάζομαι ότι εννοείς, σε πληροφορώ ότι υπάρχουν πολλά πτηνά (δεν συμπεριλαμβάνεται βέβαια ο κόκορας) που μένουν μέχρι τέλους με το ταίρι τους. Να είσαι καλά και καλή σου νύχτα, gskastro

Eλένη είπε...

Ωραίο τό κείμενο τής ανάρτησης. Μάς έβαλες στήν διαδικασία νά πάμε πίσω στόν χρόνο καί νά θυμηθούμε...Σπίτια πού υπάρχουν ή δέν υπάρχουν...ζωές πού υπάρχουν ή δέν υπάρχουν... Μία φωτογραφία, χίλιες αναμνήσεις.
Νά είσαι καλά, νά συνεχίσεις τά ταξίδια καί προπαντός νά είσαι "έξω από τά κάγκελα", όπως είσαι στήν δεύτερη φωτογραφία.

Vrakas Kostas είπε...

Μια ομορφη καλημερα
στον αγαπητο φιλο Γιωργη,
απο μια μουντη Γερμανια
σε οτι αφορα τον καιρο,
αλλα μια Γερμανια που ζει στον εκρηκτικο ρυθμο του καρναβαλιου;)
Εχεις δικιο,
ετσι οπως σχολιασες σε μενα
στην προηγουμενη αναρτηση..
"χαθηκαμε λιγο"..
Αλλα τι παει να πει χαθηκαμε
βρε Γιωργη;
Οι φιλοι ειναι παντα φιλοι!
Ειναι(οπως ειχα γραψει καποτε)
σαν το πενταλ του φρενου.
Ποτε δεν ..το κοιτας,
αλλα ξερεις οτι ειναι παντα εκει
οταν το χρειασθεις!
Αυτα για εισαγωγη..
Ομως στον κυριο σχολιασμο,
θα σε μαλωσω λιγο..
"Οποιος ζει με αναμνησεις,
εχει πεθανει και δεν..το ξερει:"
Εεε..καλα..μην το παιρνεις κυριολεκτικα;)
Ας ειναι κι ετσι,
οπως τις παρουσιαζεις.
(τις αναμνησεις).
Θα σε μαλωσω ομως αυστηρα,
γιατι λες ψεμματα..
Σε καμια περιπτωση η κατω φωτογραφια δεν εχει χρονικη διαφορα 74 ετων!
Δεν σε πιστευω!
Εγω δειχνω πιο γερος,
κι ας εχω μονο μισω
(σωστα το εγραψα;) αιωνα ζωης!
Ελα σου λεω εδω,
και ειδικα τωρα στο τριωδιο,
να καψεις καρδιες;)
Καλα..καλα..
Ας σοβαρευθω λιγο..
Πονανε τετοιες αναμνησεις
φιλε μου..
Το ξερω και απο προσωπικη πειρα,
αλλα και λογω δευτερης "ειδικοτητας"..
Ουτε εγω μπορω πλεον να δω το σπιτι που γεννηθηκα.
Το ειχα δει τελευταια φορα πριν τριαντα χρονια.
Απο τοτε δεν υπαρχει.
Ομως ποτε δεν "γυριζω πισω".
Η "φυγη" προς τα μπρος,
ειναι οτι καλυτερο υπαρχει!
Οσο τωρα για την ετυμηγορια σου για το μπετον,
θα σου απαντησω με την βασικη μου ιδιοτητα..
Δεν υπαρχει καλυτερο υλικο απο αυτο και το ξερεις κι ο ιδιος..
Απλα εξαρταται,τι κανεις με αυτο!
Ειναι το καλυτερο υλικο,
για κατασκευες γεφυρων,
για τουνελς,
για "φραγματα"..
και για να ..συνοδευτικο..βαριδι στο ποδι;)
Αυτα ειχα να σου πω εν ολιγοις αγαπητε μου φιλε!
Σε λιγο θα βαλω κρασακι..
Το αγαπημενο μου rioja οπως παντα.
Θελω να πιω νωρις σημερα,
γιατι αυριο για μας εδω,
ειναι εργασιμος!
(εκτος απο ορισμενες πολεις στην δυτικη Γερμανια)
Ελπιζω να μην σε κουρασα
με την πολυλογια μου.
Να εισαι καλα,
και θα τα λεμε φιλε μου!
Υγ 1..Καλα..ντορτια;)
Το τριωδιο δεν ειναι καλη ζαρια;)
Υγ 2..Παω να απαντησω τωρα
και στο σχολιο σου..

gskastro είπε...

Eleni η φράση σου έξω από τα κάγκελα με έβαλε σε σκέψη. Λες εκείνος ο πιτσιρικάς πίσω από τα κάγκελα να ήξερε κάτι περισσότερο από τον γέροντα εαυτόν του! Λες να γνώριζε ότι θα είναι πάντα πίσω από κάγκελα και γι’ αυτό αυτή η χειρονομία, κάγκελα αόρατα που βάζουμε εμείς ή οι άλλοι και δεν τολμούμε να τα εξαφανίσουμε δεν τολμούμε να δραπετεύσουμε!
Δεν ξέρω αλλά ίσως κάποια ημέρα το κάνω ανάρτηση, θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε τις εμπειρίες και την σοφία των άλλων.
Όπως άλλωστε γράφει και ο φίλος Vrakas Kostas Η "φυγή" προς τα μπρος,
είναι ότι καλύτερο υπάρχει!
Να είσαι καλά και να περάσεις ακόμα καλύτερα το διήμερο. gskastro ή Γιώργος

gskastro είπε...

Φίλε μου Κώστα ποτέ τα γραπτό σου δεν είναι κουραστικό. Υπάρχουν γραπτά που στη δεύτερη γραμμή τα παρατάς και άλλα, σελίδες ολόκληρες που σου κρατούν το ενδιαφέρον. Θα συμφωνήσω δε και στο άλλο ότι οι φιλίες δεν κρίνονται από την συχνότητα επαφής. Άλλα πράγματα κρίνονται από την επαφή. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα, είσαι σοφότερος σε αυτό. Πάντως πρόσεξε τι θα γίνεις στην άλλη σου ζωή, στο χέρι σου είναι.
Συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να ζούμε μόνο με αναμνήσεις, είναι όμως μία σταθερά, είναι κάτι που μας κρατά σε ισορροπία.
Όπως ξέρεις η δουλειά μου με φέρνει πολλές φορές σε άμεση επαφή με το μπετόν και ιδίως με τον τρελό έρωτα του τσιμέντου με το σίδηρο. Είμαι σίγουρος ότι θα είχε και για εσένα πολύ ενδιαφέρον στα έργα που πηγαίνουμε με τον γιό μου. Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει είναι οι άνθρωποι που εργάζονται στα έγκατα της γης. Να τους ονομάσω σοφούς δεν ξέρω, θα τους αποκαλέσω όμως ανθρώπους ή αυτό που θα έπρεπε οι άνθρωποι να είναι.
Σήμερα βοηθώ την κάστραινα για το αυριανό τραπέζι και είμαι υποχρεωμένος να δοκιμάζω ότι φτιάχνει. Λίγο το χταπόδι, λίγο οι γαρίδες, λίγο η ταραμοσαλάτα, λίγο οι γίγαντες, λίγο οι σουπιές με έχει ταράξει. Τώρα γιατί στα γράφω, μα για να σου πω αυτό που γνωρίζεις, μετά από κάθε δοκιμή πρέπει να πλένεις το στόμα σου, και τι καλύτερο από δυο τρείς γουλιές κρασάκι. Επομένως μπορούμε να πούμε ότι συν πίνουμε.
Και τώρα το τελευταίο, όντως είμαι 76, γεννήθηκα το 1935, απλά στην φωτογραφία δεν φαίνονται οι χαράδρες και τα φαράγγια στο πρόσωπό μου. Το μουστάκι και το υπογένειο πάντα μεγαλώνει τον άνθρωπο, σημασία όμως έχει πως αισθάνεσαι και από το blog σου δεν φαίνεσαι αυτό που δηλώνεις.
Πιες λοιπόν το κρασάκι σου μαζί με τον φίλο σου Γιώργη και ας έχουμε μια καλή εβδομάδα. Γιώργος.

Asterion είπε...

Δέχομαι την απάντησή σου για την συναισθηαμτική συνέχεια επειδή εγώ δεν έχω το μέγεθος των παρατηρήσεών σου σου. Δια βλέπω όμως κάποιες καταστάσεις πλήρους αδιαφορίας να ξεφυτρώνουν.
Οσο για το άλλο που έθιξες να σε πληροφορήσω, επειδή είχα εμπειερίες με περιστέρια, ότι μπορεί να μένει μαζί το ζευγάρι μέχρι το τέλος αλλά ο παπούς ας πούμε φροντίζει για την ποικοιλία της ζωής του. Τώρα αν εσένα σου αρέσει η μία κατάσταση ή η άλλη, ανάλογα είναι θέμα προσωπικών επιλογών σου και χαίρομαι τον φίλο μου που είναι βράχος!!!!!! Οχι σαν μερικούς- μερικούς.
Αστερίων

gskastro είπε...

Φίλε Αστερίωνα εκείνο που έχει σημασία είναι να μη χάνει κάποιος την πίστη του, την όποια πίστη. Από την άλλη δεν πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να λοιδορούμε όσους δεν ασπάζονται τις ιδέες μας.
Τώρα για το βράχος δεν ξέρω αν είμαι αλλά αν είμαι επιτρέπω τα ταξιδιάρικα πουλιά να ξαποσταίνουν επάνω μου. Να είσαι καλά και καλή εβδομάδα. gskastro

Asterion είπε...

Ας ευχηθούμε λοιπόν μια καλή ξεκούραση......επί του βράχου και ότι ήθελε προκύψει.......τόσο για τον βράχο όσο και για το πουλί!!!!!

gskastro είπε...

Αστερίωνα φίλε μου, να ξέρεις όμως ότι τους βράχους τους υποσκάπτει το τόσο αθώο νεράκι.. Καλό σου βράδυ gskastro

Eλένη είπε...

Κάστρο φίλε μου, άν σκεφθούμε σέ πόσα τετραγωνικά μέτρα περνάμε όλη μας τήν ζωή-ειδικά όσοι ζούμε σέ μεγαλουπόλεις-τά κάγκελα τού πατρικού σου σπιτιού δέν είναι τίποτα, γιατί από εκεί είχες το περιθώριο νά βγείς καί νά παίξεις. Όμως τό χειρότερο είναι αυτό πού λές "τά κάγκελα τής ψυχής μας"
Στόν φίλο σου δέ τόν κ.Βράκα,θά πώ αυτό πού λέω καί στόν εαυτό μου γιά νά παρηγοριέμαι: μετά τόν Μεσαίωνα έρχεται η Αναγέννηση!!!
Καλό βράδυ.

gskastro είπε...

Eleni καλή μου φίλη, δεν σου κρύβω ότι παρ’ όλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μεγαλούπολη δεν αισθάνθηκα ποτέ κανένα φυσικό περιορισμό. Ίσως τα συχνά ταξίδια μου στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες να βοήθησε σε αυτό. Όμως ο καθωσπρεπισμός μου κρατά την ψυχή μου αιχμάλωτη σε αόρατες φυλακές. Ο φίλος μου ο Kostas Vrakas είναι ένας απελευθερωμένος άνθρωπος και είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει το blog του. Καλή σου ημέρα, gskastro

Side21 είπε...

Σε νοιώθω φίλε μου
Έχω γράψει πως ..
Είμαι αδιάσπαστα
δεμένος με τις
«Ρίζες» μου
τόσο που μερικές φορές με τραβάνε
βίαια σα μαγνήτης πίσω στο παρελθόν,
εκεί στα βήματα των προγόνων μου.
Σε λίγες μέρες φεύγω για Καβάλα
για το 2ο Πανγεροντιανό Συμπόσιο !!!
Την καλησπέρα μου ...

gskastro είπε...

Φίλε μου δεν είχα διαβάσει τις «ρίζες», ήταν τότε που είχα διακόψει να ασχολούμαι με το blogging. Θα γράψω λοιπόν εδώ τα σχόλια μου και ελπίζω να τα διαβάσεις. Σου έχω ξαναγράψει πόσο τυχερούς σας θεωρώ όλους εσάς που ζείτε σε αυτό το ευλογημένο τόπο. Μπορεί να βρεθήκατε ξεριζωμένοι, όμως φτιάξατε καινούργιες ρίζες. Είσαστε εκεί όλοι μαζί. Εδώ δυστυχώς, η μεγαλούπολη, ισοπεδώνει τα πάντα, σε κάνει να ξεχνάς ότι έχεις ρίζες, μόνο ευτυχώς κάποιοι στην περιφέρεια της Αθήνας κρατούν ακόμα τα έθιμα των μακρινών πατρίδων. Να είσαι καλά και εύχομαι το 2ο Συμπόσιο να σας φέρει όλους κοντά. Μακάρι να ήμουν κοντά για να σας έρθω. Ξέρεις ένα από τα παρακλάδια μου (από την μάνα μου) προέρχεται από την Προύσα και για τον λόγο αυτό δεν αφήνω ευκαιρία να μην παραβρεθώ σε παρόμοιες εκδηλώσεις στην περιφέρεια της Αθήνας. gskastro

nikiplos είπε...

74 χρόνια... μια ολάκερη ζωή... μεστή πορεία... Δυό βλέμματα, μικρά μεγάλα μα τόσο ίδια τόσο δικά σου...

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, κι αν τα ρούχα φάρδυναν ή έγιναν λιγότερο απλά, η αγνή καθαρή ματιά, στο χώρο της παιδικής ηλικίας, από τις λίγες σταθερές σε αυτόν τον κόσμο, δεν αλλάζει με τίποτε... κι ας περάσουν 74 χρόνια...

Εύχομαι κορακοζώητος...
και να περάσει και στα εγγόνια σου, αυτή σου η δύναμη φίλε μας Κάστρο...

gskastro είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές σου φίλε μου Νίκιπλε. Να ήξερες πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα 74 χρόνια ανάμεσα στις δύο φωτογραφίες! Και από την άλλη όλες αυτές οι αναμνήσεις που έχω μαζέψει απορώ πως χώρεσαν σε τόσο λίγα χρόνια.
Έχεις δίκαιο πάντως ότι οι βασικές μας σταθερές βρίσκονται στην παιδική ηλικία.
Να είσαι καλά φίλε μου και καλό σου Σαββατοκύριακο. gskastro

fractal είπε...

Καλά τι εγινε το σχόλιό μου?
Δεν το πιατευω...
Εξαφανίστηκε.
Δεν είναι δυνατόν να το διέγραψες επειδή σου εκανα παράπονα πως δεν με πήρες μαζί σου, ούτε για την τιμωρία που σου επέβαλλα, να σε κλεισω στην πιό σκοτεινή φυλακή του κάστρου..
Χαχαχαχαχα σαν τον Ανδρόνικο Κομνηνό..που έχετε και το ίδιο μπόι Μαζί με την Κάστρενα!!!!!!!!!!!

mohamed abdellatif είπε...

شركة مكافحة النمل الابيض بالخبر
شركة مكافحة النمل الابيض بالقطيف
شركة مكافحة حشرات بحائل
شركة مكافحة حشرات ببريدة
شركة مكافحة حشرات بالقصيم