ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Η φίλη μας η Artanis μας κάλεσε να παίξουμε το παιχνίδι της σκιάς μας, του σκοτεινού εαυτού μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνω κουβέντα με την σκιά μου, όποτε βρίσκω καιρό, την σύρω από την αφάνεια της και την στήνω απέναντί μου και αρχίζει η κουβέντα. Είναι η πρώτη φορά όμως που την παρουσιάζω σε κοινή θέα.
Φίλοι μου θα σας γράψω μόνο τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου ερωτήσεις προς την σκιά μου, δεν θα σας γράψω τις απαντήσεις της. Ίσως το κάνω κάποια άλλη φορά. Ξέρετε είναι πολύ σκληρή η άτιμη και με καθηλώνει με τις απαντήσεις της, όταν απαντά.
Η τελευταία φορά που έπιασα κουβέντα μαζί της ήταν στη Μερσίνη όταν τα βράδια μόνος μου αγνάντευα από την βεράντα την θάλασσα. Συνήθως την βομβαρδίζω με ερωτήσεις, εκείνη με κοιτάζει με το σκοτεινό βλέμμα της και άλλοτε μου απαντά και άλλοτε χαμογελά χωρίς να μου δίνει απάντηση.
Και ιδού οι απορίες μου:
Γιατί είμαι αυτός που είμαι και τι θα ήμουνα αν τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μου έπαιρνα διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που πήρα;
Στην αρχή νόμιζα ότι η σημερινή ζωή μου είναι απόρροια των αποφάσεων μου στις κρίσιμες στιγμές, κατόπιν όμως διαπίστωσα οτι αποφάσεις έπαιρνα και παίρνω με κάθε μου αναπνοή. Δεν ήταν λοιπόν μόνο οι σοβαρές αποφάσεις που καθόρησαν την ζωή μου αλλά και οι μικρές και φαινομενικά ασήμαντες;
Ακόμα και αυτή μου η απόφαση να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, καθορίζει την μετέπειτα πορεία μου, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Θα μπορούσα να κοιμηθώ νωρίς και να ξυπνήσω φρέσκος για δουλειά το πρωί ή θα μπορούσα να πάω στο κοντινό μου το μπαράκι να πιώ κανένα ποτό με τις δίδυμες, όχι προτίμησα να γράψω.
Προσπάθησα να μετρήσω τα κομβικά σημεία, τα σταυροδρόμια που συνάντησα και που έπρεπε να αποφασίσω ποιο δρόμο θα ακολουθήσω, χωρίς να γνωρίζω που καταλήγει ή σε πόσα άλλα σταυροδρόμια θα με οδηγούσε. Αδίκως είναι τόσα πολλά που δεν μετριούνται.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίρνουμε την μια ή την άλλη απόφαση, τον ένα ή τον άλλο τον δρόμο; Είναι σίγουρο ότι δεν διαθέτουμε GPS για να το προγραμματίσουμε ή να του πούμε που θέλουμε να πάμε και να μας βρει τον συντομότερο και καλύτερο δρόμο, ή μήπως διαθέτουμε;
Μήπως μέσα μας υπάρχει κάτι χωρίς να γνωρίζουμε την ύπαρξή του και μας οδηγεί στην μια ή την άλλη κατεύθυνση;
Μήπως τελικά είναι όλα προαποφασισμένα; Όχι δεν πιστεύω στο κισμέτ, όμως τι ήταν αυτό που με έκανε να πάω σε μία συγκέντρωση φίλων εκείνο το βράδυ, ενώ δεν ήθελα να πάω γιατί ήμουνα εξουθενωμένος από την δουλειά και όπου τελικά συνάντησα την μικρή Ελληνο-Ινδή. Την μικρή που με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι τον κόσμο.
Από καθαρή τύχη λοιπόν έφτασα εδώ που έφτασα; Οι αποφάσεις που έπαιρνα ήταν τυχαίες, ενστικτώδεις ή είχα κάποια ικανότητα να μαντεύω τι ήταν πέρα από το σταυροδρόμι;
Γιατί άραγε αποφάσισα να γίνω blogger, οι μέρες μου οι ώρες μου ήταν γεμάτες, από φίλους άλλο τίποτα, τότε γιατί άρχισα να επικοινωνώ μαζί σας, σε ποιο σταυροδρόμι θα με βγάλει αυτή μου η απόφαση;
Και γιατί τα ρωτάω όλα αυτά, μήπως δεν είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου; Δεν θα το έλεγα, δεν θα άλλαζα καμιά μου απόφαση μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστες που επηρέασαν την ζωή άλλων ανθρώπων. Αλλά μήπως μια άλλη απόφαση έφερνε αποτελέσματα δυσάρεστα, τραγικά σε αυτούς τους ανθρώπους;
Γιατί δεν μου απαντάς σκιά μου, γιατί με αγναντεύεις μ΄αυτό το σκοτεινό σου βλέμμα, πότε θα μου δώσεις τις απαντήσεις που έχω ανάγκη, ή μήπως τελικά δεν τις έχω ανάγκη; Πρόσεξε γιατί τελικά θα πάψω να ασχολούμαι μαζί σου θα πάψω να σε υπολογίζω, θα σε ξαναστείλω στην αφάνειά σου, θέλω απαντήσεις και τις θέλω τώρα, δεν έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.
Τελικά φαίνεται ότι την φόβισα, σηκώθηκε αργά αργά μου γύρισε την πλάτη και με μια βαριεστημένη φωνή μου είπε, κάνε ότι σου είπε η μικρή Ελληνο-Ινδή, «πράξε κατά συνείδηση».
Και για την αντιγραφή gskastro
Υ.Γ. Έψαξα πολύ στις φωτογραφίες μου για να βρω κατάλληλη φωτογραφία και τελικά νομίζω ότι την βρήκα.