Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Φίλοι μου ανταποκρινόμενος και εγώ στο κάλεσμα, ενώνω την φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα κολαστήρια των φυλακών.
ΔΕΝ υπογράφω όμως διαμαρτυρόμενος για την επιπολαιότητα των οργανωτών αυτής της εκστρατείας.
Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να υποφέρουν και κάποιοι άλλοι να εκμεταλλεύονται αυτόν τον πόνο βάζοντας διαφημίσεις εκεί όπου πρέπει να υπογράψω, ΔΕΝ με ενδιαφέρει να μειώσω το πάχος του στομαχιού μου. «Why is Your Stomach Fat?»
Θα βάλω όμως τις κραυγές αγωνίας δύο ανθρώπων:

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 16/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08



Φίλοι μου αυτήν την ανάρτηση άρχισα να την γράφω όταν ήμουνα ακόμα την Μερσίνη της Τουρκίας. Όσο ήταν ο γιός μου εδώ είχαμε πολλά να πούμε και να κάνουμε, τώρα που είμαι μόνος, δεν ξέρω τι να κάνω μετά τις 23:00 και γράφω.
Γράφω περισσότερο για τον εαυτόν μου, κάτι σαν ημερολόγιο. Θα σταχυολογήσω κάποια από αυτά και θα τα βάλω στην ανάρτηση.
Θα αρχίσω από την πρόσκληση που μου έκανε η καλή μας η Artanis να παίξω το παιχνίδι ποίημα, ρητό και πίνακας.
Από τα ποιήματα θα αναφέρω ένα που με εκφράζει τουλάχιστον τώρα που πλησιάζω στην έξοδο.
Ήταν γραμμένο από τον Φιλόδημο, επικούρειο φιλόσοφο και ποιητή από τα Γάδαρα της Παλαιστίνης 110 – 35 π.Χ.

Αγάπησα• ποιος όχι; Εξόκειλα• σε ποιον αυτά είναι ξένα;
Έρμαιο μανίας• αλλά από πού; όχι θεός η αιτία;
Τώρα μακριά όλα αυτά –τα μαύρα μου μαλλιά χιονισμένα ήδη
παίζουν και μού προμηνούν τη συνετή ηλικία.
Έπαιξα, όσο ήταν καιρός• τώρα καιρός δεν μου έχει μείνει
–καιρός μου να προσανατολιστώ στη σωφροσύνη.

Όσο για την ρήση, έχω κάνει βίωμα μου το «πράξε κατά συνείδηση». Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος, ή να κάνω καλές πράξεις. Σημαίνει απλά ότι, φροντίζω οι πράξεις μου να συμφωνούν με την συνείδηση μου.
Και αυτό δεν μου ήρθε ουρανοκατέβατο, με μύησε μια εικοσάχρονη Ελληνο-Ινδή. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Για τον πίνακα θα έλεγα ότι μου αρέσουν αρκετοί, οι τρεις χάριτες όμως του Briand είναι από τους αγαπημένους μου. Δυστυχώς έχει πάθει μία μικρή ζημία και πρέπει να γίνει αποκατάσταση από ειδικό.



Και τώρα ήρθε η σειρά να γράψω λίγα για τις εντυπώσεις μου από την παραμονή μου στην Μερσίνη της Τουρκίας. Θα γράψω συνοπτικά για να μην σας κουράσω, είναι σκόρπιες σκέψεις ενός ταξιδιώτη σε μια άγνωστη χώρα με άγνωστη γι’ αυτόν γλώσσα.
Ναι τουλάχιστον σε εμένα η Τουρκία ήταν και είναι άγνωστη χώρα, παρ’ όλον που ο πατέρας μου είχε μιλήσει για τους ανθρώπους αυτούς, εγώ αφέθηκα να παρασυρθώ από την κοινή γνώμη που τους ήθελε αιματοβαμμένους κατακτητές. Ας είναι δεν θα κάνω κρίσεις, θα τις αποφύγω, θα προσπαθήσω να διηγηθώ τα πράγματα όπως τα είδα.
Όταν πρόκειται να ταξιδεύσω στο εξωτερικό, φροντίζω να μαθαίνω κάποια πράγματα για τις συνήθειες και τα έθιμα του λαού της χώρας που πάω. Στην περίπτωση αυτή δεν το έκανα, θεώρησα ότι τους γνώριζα καλά. Λάθος μου έπρεπε να φροντίσω να μάθω κάποια πράγματα, θα μπορούσα να είχα ρωτήσει τον φίλο side21 που πηγαίνει συχνά στην χώρα αυτή για πολιτισμικές εκδηλώσεις.
Η διαδρομή μου ήταν αεροπορικώς Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Άδανα.
Από εκεί με αυτοκίνητο για την Μερσίνη, 80 χιλ μακρύτερα και περίπου 1 ώρα.
Στη Μερσίνη πήγαμε κατευθείαν για φαί, που αλλού από το FORUM και το Media Markt, κάτι σαν το Mall των Αθηνών.
Ημέρα Κυριακή και με τρώει η περιέργεια για τα μαγαζιά που είναι ανοικτά, όχι μόνο στο FORUM αλλά και σε ολόκληρη την πόλη. Όπως μου είπε ο γιός μόνο οι υπηρεσίες και τα γραφεία κλείνουν το Σαββατοκύριακο, όλα τα άλλα είναι ανοικτά μέχρι τις 10 το βράδυ.
Το εξασκημένο μάτι μου ψάχνει, ψάχνει για γυναικεία γάμπα. Αμ δε, όλες με παντελόνια ή μακριά φουστάνια, ούτε δείγμα από γάμπα. Μέχρι που έφυγα μόνο μία είδα και αυτή άνηκε σε μικρό κορίτσι. Είναι όμως όλες τους (πλην των γιαγιάδων) κομψά ντυμένες. Όχι ότι οι γιαγιάδες δεν ήταν καλοντυμένες αλλά από σεβασμό απέφευγα να τις κοιτώ. Εκείνο όμως που μου έκανε πολύ εντύπωση ήταν τα ζευγάρια κάθε ηλικίας. Πιασμένα χέρι χέρι κάτι που σπάνια πλέον το βλέπουμε σε άλλες χώρες.
Τα καταστήματα κάτι σαν τα δικά μας με περίπου τις ίδιες τιμές, μάλλον ακριβές τιμές για τους Τούρκους.
Τα αυτοκίνητα, μάλλον λιγοστά, κινούνται με βενζίνη, πετρέλαιο ή αέριο. Η βενζίνη και το πετρέλαιο μάλλον ακριβά σε σχέση και με τις δικές μας τιμές.
Οι δρόμοι τους τεράστιοι σε πλάτος καθώς και τα πεζοδρόμια με πολύ καλό φωτισμό. Σχεδόν πουθενά δεν είδα πεζοδρόμιο κάτω από 3 μέτρα πλάτος. Ίσως το μεγάλο πλάτος των δρόμων και η πανταχόθεν ελεύθερη δόμηση να μην μου δημιούργησε το πλάκωμα αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα. Είναι φυσικά και το πολύ πράσινο. Δεν αφήνουν σχεδόν κανένα χώρο χωρίς να φυτέψουν δέντρα.
Όσο για την παραλία τους τι να πω! Μία λωρίδα πλάτους από 50 μέχρι 100 μέτρα και μήκους 15 χιλ. με δρομάκια, λιμνούλες, παραστάσεις αγάλματα (δεν είδα του Ατατούρκ, αλλά κάπου θα υπήρχε και αυτό) εγκαταστάσεις με παιδικές χαρές αλλά και χώροι άθλησης των μεγάλων, γεμάτη με πράσινο. Στη συνέχεια υπήρχε δρόμος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και διάζωμα στην μέση, φαρδύ πεζοδρόμιο, πρασιά και άρχιζαν οι πολυκατοικίες.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω αρκετές φωτογραφίες γιατί είχα ατύχημα με τις δύο μου φωτογραφικές.











Για τον κόσμο έχω να πω ότι ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα ανησυχία ή μοναξιά (παρ΄όλον που δεν γνώριζα την γλώσσα και ούτε μιλούσαν αγγλικά). Πολύ ήσυχος κόσμος ευγενικός και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν με παντομίμα φυσικά.
Οι πολυκατοικίες από 8 μέχρι 20 ορόφους και αρκετές με μεγαλύτερο ύψος, αλλά με αποστάσεις μεταξύ τους. Η πολυκατοικία στη φωτογραφία ήταν απέναντι από την δική μου.
Τα προϊόντα του σουπερμάρκετ όλα στην τουρκική, οι δε τιμές μάλλον χαμηλές για εμάς.
Γενικά για εμένα ήταν δεκαπέντε ημέρες γεμάτες από δουλειά, γεμάτες από εμπειρίες, εκπλήξεις και ωραίες αναμνήσεις. Και σαν επιστέγασμα η επίσκεψή μου στα Μεστά της Χίου. Επίσκεψη αστραπή στο καλό μας το fractal. Όχι δεν θα σας αποκαλύψω το γένος γι’ αυτό και δεν θα βάλω την φωτογραφία του.
Εκεί κατέληξα οδικώς μετά από περιπετειώδες ταξίδι δύο ημερών, 1.100χιλ, και 14 ωρών οδήγηση, μέσα από τα βουνά της ΝΔ Τουρκίας, μέχρι το Τσεσμέ. Στη συνέχεια με πλοιάριο στη Χίο και από εκεί κατευθείαν στα Μεστά.








Δεν περίμενα αυτό που είδα. Έχω δει πολλά κάστρα και φρούρια στα ταξίδια μου στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα στη Μονεμβασιά. Αλλά αυτό το ζωντανό κάστρο δεν το έχω δει πουθενά. Ένα κάστρο που κατοικείται, ένα ζωντανό κάστρο. Γύρω από το κάστρο το χωριό. Τα σπίτια μέσα στο κάστρο, μέρος του δαιδαλώδους τοίχους καταπληκτικά. Το δε σπίτι του fractal κουκλίστικο. Τι να πω για τον κήπο σου fractal μου! Ένας κήπος 4 επί 5 μέτρα περίπου, με διάφορα φυτά και μια τεράστια λεμονιά. Οι τοίχοι γύρο από τον κήπο πρέπει να είναι 4 μέτρα ύψος από πέτρα. Και ξαφνικά άρχισαν να πετούν πουλάκια που είχαν φωλιάσει στη λεμονιά και τα ενόχλησε το φως που άναψε το fractal.
Παράδεισος σκέτος, να είσαι καλά fractal, άξιζαν τα 1.100χιλ που κάναμε με τον Βόσνιο οδηγό μου. Για να προλάβουμε το πλοίο το πήγαινε σε εκείνες τις στροφές σας με 140χιλ. και σε 20 λεπτά ήμασταν στο λιμάνι.
Αρκετά όμως φλυάρησα και σας ζάλισα, έχω την τάση να γράφω πολλά. Φιλιά πολλά σε όλους σας, ακόμα και σε αυτούς που θα μου την πέσουν.
Οι φωτογραφίες από την Μερσίνη, είναι από εμένα και μία από το google earth. Οι φωτογραφίες από τα Μεστά είναι δικές μου αλλά όχι από καλή φωτογραφική.