Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ



Φίλοι μου για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Είναι σημαντικό για τον καθένα να ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέπτονται. Δεν έχω όμως χρόνο να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να βρω τον χρόνο.
Σήμερα το βράδυ όμως κατόρθωσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να τον αφιερώσω στον εαυτόν μου.
Δεν έχουν περάσει λίγες ώρες που είχα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μια εμπειρία που έγινε αιτία να πάω πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Χρόνια δύσκολα για τους μεγάλους αλλά ανέμελα για εμάς τα παιδιά. Ήταν τότε που η φαντασία μας μετέτρεπε το κάθε τι σε παιχνίδι. Μόλις είχε τελειώσει η κατοχή και τα σύννεφα του εμφύλιου είχαν αρχίσει να μαζεύονται.
Δεν υπήρχαν κινητά δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν ήμασταν με άλλα λόγια απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Γυρεύαμε την συντροφιά, την παρέα των φύλων μας. Τι απλά πράγματα που μας ικανοποιούσαν εκείνη την εποχή! κουτσό, κρυφτό, μπίλιες (αχ! αυτές οι γυάλινες μπίλιες ακόμα τις μαζεύω όταν τις βρω).
Εκείνο όμως που μας τραβούσε περισσότερο ήταν ο καραγκιόζης. Θυμάμαι μαζεύαμε έγχρωμα χαρτάκια, χαρτόνια αλεύρι για να φτιάξουμε κόλα και να κατασκευάσουμε τις φιγούρες του καραγκιόζη και της παρέας του. Πόση χαρά κάναμε όταν βρίσκαμε και κανένα παλιό σεντόνι για την σκηνή μας. Το πρόβλημα ήταν το φως, τα καταφέρναμε όμως με μερικά κεριά ή κάποια λάμπα πετρελαίου.
Αυτά όλα ήταν με την παρέα του Π. Φαλήρου, αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι μας στο Ελληνικό όπου αρχίσαμε τα επικίνδυνα παιχνίδια.
Πολλές φορές αναπολώ αυτή την παρέα του Φαλήρου, χαθήκαμε τελείως λες και άνοιξε η γη και μας κατάπιε. Για τον έναν μόνο μαθαίνω, είναι ηγούμενος σε ένα μοναστήρι στο Άγιο Όρος.
Σήμερα λοιπόν μου ήρθαν όλα αυτά στο νου, ξαναθυμήθηκα αυτά τα ωραία ανέμελα χρόνια.
Το καλό μας το fractal με είχε καλέσει στην παράσταση «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» στο θέατρο Βεάκη.
Δεν θα σας πω για αυτή την υπέροχη παράσταση, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ καλύτεροι από εμένα να σας τα γράψουν, άλλωστε το fractal τα έγραψε τόσο ωραία στην ανάρτησή του, θα σας πω όμως τι μου προξένησε εμένα, και είμαι σίγουρος και σε πολλούς άλλους.
Ήμουν μαζί με τις δύο εγγόνες μου και την σύζυγο μου και ένα σωρό άλλον κόσμο και ξαφνικά βρέθηκα μόνος με τις αναμνήσεις μου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, εκεί επάνω στο σανίδι δεν ήταν οι ηθοποιοί αλλά οι παιδικοί μου φίλοι. Ο Γιώργος (ο Ηγούμενος τώρα), ο Κώστας, η Ιωάννα (η πρώτη μου παιδική αγάπη), η Ρίτσα και τόσοι άλλοι.
Και μετά πήραν σειρά οι άλλοι φίλοι, η παρέα του Ελληνικού, έφηβοι πλέον καινούργιες παρέες καινούργιοι έρωτες.
Να είσαι καλά fractal μου, μου χάρισες μια συγκλονιστική βραδιά. Ακόμα και οι εγγονές μου που ποτέ τους δεν είχαν παρακολουθήσει καραγκιόζη, παρά μόνο στην τηλεόραση, συζητούσαν σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής για την παράσταση και φυσικά για τον παππού που συγκινήθηκε.
Καμιά φορά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Εκεί που λέγαμε κάποιοι να συναντηθούμε μαζί σου στα Μεστά, τελικά συναντηθήκαμε οι δύο μας στην Αθήνα.
Πάντως ελπίζω να επισκεφτώ την πατρίδα σου, θα πρέπει να είναι υπέροχος τόπος. Από τις φωτογραφίες και τις διηγήσεις σου, μου έχεις δημιουργήσει την εντύπωση του μαγευτικού χώρου.
Φίλοι μου αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε αυτή την υπέροχη παράσταση, είμαι σίγουρος θα σας δημιουργήσει συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, gskastro

11 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα! Κάθε γενιά έχει τα δικά της να θυμάται.. αλλάξανε όμως τόσο πολύ τα πράγματα που δεν υπάρχει τίποτα να μας τα θυμίζει..
Χαίρομαι πάρα πολύ που έμαθα και εγώ να παίζω και όχι να κάθομαι στα σχαλιά του σχολείου με το κινητό τσο χέρι....

fractal είπε...

Κάστρο μου. Τι να πώ. Σε φανταζόμουν πάντα σαν κάστρο δυνατό και απόρθητο. Που να φανταστώ πως ένας άοπλος Καραγκιόζης θα σε κατακτούσε και χωρίς πολιορκία μάλιστα. Ξέρω τι θα μου πεις. Η έσω άλωση. Ναι γιαυτό φροντίζουν καλλιτέχνες της ευαισθισίας και ικανότητας του Δήμου Αβδελιώδη. Φιλιά στις γυναίκες σου. Και μην ξεχάσεις να τους πεις πόσο χάρηκα που τις γνώρισα. Δύο πανέμορφες εγγονές και μία αντάξια με σένα σύζυγο. Νάστε όλοι καλά και καλό κουράγιο στο καινούριο ξεκίνημα.

asterion είπε...

Είχες δεν είχες μου έκανες αυτό που λέμε επιθετική επιστροφή.
Μου θύμισες όμως και κάτι άλλο. Ισως την πρώτη σου φορά που πήγες θέατρο(δεν το συνηθίζεις). Είχαμε πάει καλοκαίρι με τις κόρες μας στην παράσταση του Καμπαρέ με την Βουγιουκλάκη. Μετά καταλήξαμε που αλλού; Στου Φλόκα. Τα θυμάσαι;

Cookie είπε...

Καλα, εγω που θυμαμαι τα παιδικα μου χρονια και με πιανει μια μελαγχολια, φανταζομαι εσυ πως θα νοιωθεις αφου εχουν περασει (λιγο) πιο πολλα χρονια και (λιγο) πιο πολυ αλλαξε ο κοσμος...

Κι εμεις παιζαμαι κρυφρο, κορόιδο, μπιλιες... Καραγκιοζη ομως δεν ετυχε ποτε να δω, παρα μονο στην τηλεοραση...

Καλο βραδυ να εχεις φιλε μου, και καλο κουραγιο...

Nefelli είπε...

Κάστρο μου αγαπημένο, γεμάτο με τρυφερότητα και αγάπη...
Πόσα μου θύμησες τώρα να'ξερες...
Τον πρόλαβα τον Καραγκιόζη, λίγο πριν τη δύση του.
Τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς,
έστηναν παράγκα και περιμέναμε κάθε Σαββάτο απόγευμα, οι μικρότεροι της παρέας, να γελάσουμε με τα παθήματα του Καραγκιόζη, ως θεατές της μεγαλοπρεπούς παράστασης που στηνόταν για χάρη μας, αφού εξασφαλίζαμε το αντίτιμο του εισιτιρίου, σε δραχμές!!!
Όμορφα χρόνια ... καθάρια...
Να είσαι καλά κάστρο μου, που με ταξίδεψες...
Μου έλειψες πολύ, αν κι εγώ τρέχω εξίσου πολύ αυτό τον καιρό και μάλλον είμαι ασυνεπής, ως προς τα διαδικτυακά ραντεβού μας...
Άλλα όπως συνηθίζω να λέω τελευταίως: "στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...."
Πάντα εδώ τριγύρω, άλλωτε με μάτια στραμένα στον ουρανό και άλλωτε στο χώμα, θα πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον και θα ξεφεύγουμε για λίγο μέσα σε ζεστές αγκαλιές....

Την αγάπη μου και ένα γλυκό φιλί για το αγαπημένο μας κάστρο.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Γκαζές.... πολύχρωμες γκαζές...
Τα πρόλαβα κι' εγώ Κάστρο μου, που είμαι ....αρκετά μετακατοχικό παιδί.
Γκαζές πρόλαβαν και τ παιδιά μου από το '80 κι' εδώ. ΄Εχω φυλάξει μερικές σε ένα γυαλινο μικρό μπουκαλάκι.

Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την πολύ όμορφη οικογένειά σου.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Artanis είπε...

Γειά σου φίλε μου...Σίγουρα πρεπει να ήταν υπέροχη παράσταση...
Να μην ανησυχείς για μας, εδώ θα είμαστε...Μας λέιπεις βέβαια, αλλά αφού είναι για καλό, δεν πειραζει...Καλή Κυριακή να έχεις...Σε φιλώ...

szaimis είπε...

κ. Gskastro ευχαριστώ για την επίσκεψη στο νεκρό το τελευταίο καιρό blog μου και ανταποδίδω και γώ τον χαιρετισμό! Να είστε καλά, να περάσετε εναν όμορφο χειμώνα, την εποχή που λατρεύω περισσότερο απ' όλες και συνεχίστε την ανάρτηση μήπως και αδράξω λίγη από την έμπνευσή σας και γράψω και 'γω τίποτα. :)

Άστρια είπε...

Έίχα διαβάσει παλαιότερα το post και νόμιζα ότι είχα σχολιάσει.
Δεν πειράζει, ας πω ότι αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές και χαράζονται στην μνήμη και την καρδιά για πάντα!
Καλή εβδομάδα:))

nikiplos είπε...

ελπίζω να προλάβω την παράσταση... Δεν το γνωρίζω όμως...
Είδες που καμιά φορά η τέχνη σε πάει σε δρόμους οικείους? Κάστρο, περιέγραψες με λιτά και όμορφα λόγια βιώματα τα οποία έχω και εγώ ζήσει βλέποντας κάποια έργα και δεν μπορούσα να τα διατάξω σωστά στο νού μου... περίεργα συναισθήματα βέβαια...

Εύχομαι να δεις και άλλες τέτοιες παραστάσεις!
Φιλιά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλή σου μέρα και ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές