ΑΠΟΦΑΣΗ ΖΩΗΣ

Φίλοι μου απουσίασα αρκετό καιρό, σχεδόν ένα μήνα, από την παρέα μας και δεν σας κρύβω ότι μου λείψατε. Η αλήθεια είναι ότι έμπαινα κλεφτά και σας διάβαζα όλους και με χαρά μάθαινα τα νέα σας και ότι είσαστε καλά.
Είδα ότι κάποιοι επηρεαστήκατε από το Φθινόπωρο αλλά χρειάζεται και αυτό για την προετοιμασία του χειμώνα.
Δεν σας κρύβω ότι ο χειμώνας είναι η εποχή που μου ταιριάζει περισσότερο. Ελπίζω να μας έρθει με χιόνια και πολλά χιόνια.
Όπως έγραψα και παραπάνω έμπαινα κλεφτά όμως δεν είχα το κουράγιο να γράψω ούτε μία πρόταση. Ήμουν άδειος από ιδέες από σκέψεις.
Έτσι και σήμερα που μπήκα διάβαζα αλλά δεν ήξερα τι να γράψω, είμαι πολύ κουρασμένος και οι ιδέες δεν έρχονται. Και τότε διάβασα την ανάρτηση της καλής μας little beautiful things «ο Δρόμος». Ναι σκέφτηκα ωραίο θέμα, έχει σχέση με τον δρόμο που πήρα εδώ και ένα μήνα σχεδόν.
Ο δρόμος λοιπόν που πήρα ή αν προτιμάτε το τούνελ είναι και στενό και ανηφορικό και σκοτεινό, με λίγο φως στην άκρη και μικρές αναλαμπές ενδιάμεσα.
Πόσο μοιάζει στη φωτογραφία!
Σας είχα γράψει ότι θα πήγαινα να βοηθήσω κάποιους φίλους, δεν είναι πολλοί είναι ένας, για εμένα όμως έχει πολλές ιδιότητες, είναι ο φίλος, ο κολλητός ο γιός μου.
Σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο είμαστε οι δυο μας λοιπόν και ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο. Μαζί θα φτάσουμε στο τέλος, στην άκρη του τούνελ, στο φως, δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μικρές ανάπαυλες στα φωτεινά σημεία, εκεί ξαποσταίνουμε. Παίρνουμε λίγη δύναμη για να συνεχίσουμε. Σε αυτές τις ανάπαυλες θα σας γράφω, στα ενδιάμεσα στερεύω από σκέψεις, δεν μου μένει δύναμη.
Αυτή μας η περιπέτεια έχει και τα καλά της στοιχεία, είναι η συντροφική πορεία που ακολουθούμε, εκεί ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο, εκεί ανακαλύπτω ξανά και ξανά τον γιό μου και πιστεύω ότι το ίδιο γίνεται και με αυτόν.
Οι ατελείωτες ώρες που περνάμε μαζί δεν είναι στρωμένες με ροδοπέταλα, οι σχέσεις μας περνούν από πολλές φάσεις, θα μπορούσα να πω ακόμα και θυελλώδεις. Στο τέλος όμως της ημέρας, όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ, αυτά τα λίγα λεπτά προτού με νικήσει ο μορφέας, εκείνα τα λίγα λεπτά ξαναφέρνω στο μυαλό μου μόνο τα θετικά στοιχεία που αποκομίσαμε. Και τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά.
Έχουμε όμως πολύ δρόμο μπροστά μας. Μόνο που τώρα θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε, ο ένας στην Ελλάδα και ο άλλος στο εξωτερικό. Σε εκείνον έπεσε το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς, σε εμένα (και λόγο ηλικίας) το λιγότερο.
Για μια ακόμα φορά φίλοι μου σας ευχαριστώ και θα τα ξαναπούμε στην επόμενη αναλαμπή.
Φιλιά σε όλους gskastro