ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Φίλοι μου για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Είναι σημαντικό για τον καθένα να ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέπτονται. Δεν έχω όμως χρόνο να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να βρω τον χρόνο.
Σήμερα το βράδυ όμως κατόρθωσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να τον αφιερώσω στον εαυτόν μου.
Δεν έχουν περάσει λίγες ώρες που είχα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μια εμπειρία που έγινε αιτία να πάω πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Χρόνια δύσκολα για τους μεγάλους αλλά ανέμελα για εμάς τα παιδιά. Ήταν τότε που η φαντασία μας μετέτρεπε το κάθε τι σε παιχνίδι. Μόλις είχε τελειώσει η κατοχή και τα σύννεφα του εμφύλιου είχαν αρχίσει να μαζεύονται.
Δεν υπήρχαν κινητά δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν ήμασταν με άλλα λόγια απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Γυρεύαμε την συντροφιά, την παρέα των φύλων μας. Τι απλά πράγματα που μας ικανοποιούσαν εκείνη την εποχή! κουτσό, κρυφτό, μπίλιες (αχ! αυτές οι γυάλινες μπίλιες ακόμα τις μαζεύω όταν τις βρω).
Εκείνο όμως που μας τραβούσε περισσότερο ήταν ο καραγκιόζης. Θυμάμαι μαζεύαμε έγχρωμα χαρτάκια, χαρτόνια αλεύρι για να φτιάξουμε κόλα και να κατασκευάσουμε τις φιγούρες του καραγκιόζη και της παρέας του. Πόση χαρά κάναμε όταν βρίσκαμε και κανένα παλιό σεντόνι για την σκηνή μας. Το πρόβλημα ήταν το φως, τα καταφέρναμε όμως με μερικά κεριά ή κάποια λάμπα πετρελαίου.
Αυτά όλα ήταν με την παρέα του Π. Φαλήρου, αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι μας στο Ελληνικό όπου αρχίσαμε τα επικίνδυνα παιχνίδια.
Πολλές φορές αναπολώ αυτή την παρέα του Φαλήρου, χαθήκαμε τελείως λες και άνοιξε η γη και μας κατάπιε. Για τον έναν μόνο μαθαίνω, είναι ηγούμενος σε ένα μοναστήρι στο Άγιο Όρος.
Σήμερα λοιπόν μου ήρθαν όλα αυτά στο νου, ξαναθυμήθηκα αυτά τα ωραία ανέμελα χρόνια.
Το καλό μας το fractal με είχε καλέσει στην παράσταση «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» στο θέατρο Βεάκη.
Δεν θα σας πω για αυτή την υπέροχη παράσταση, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ καλύτεροι από εμένα να σας τα γράψουν, άλλωστε το fractal τα έγραψε τόσο ωραία στην ανάρτησή του, θα σας πω όμως τι μου προξένησε εμένα, και είμαι σίγουρος και σε πολλούς άλλους.
Ήμουν μαζί με τις δύο εγγόνες μου και την σύζυγο μου και ένα σωρό άλλον κόσμο και ξαφνικά βρέθηκα μόνος με τις αναμνήσεις μου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, εκεί επάνω στο σανίδι δεν ήταν οι ηθοποιοί αλλά οι παιδικοί μου φίλοι. Ο Γιώργος (ο Ηγούμενος τώρα), ο Κώστας, η Ιωάννα (η πρώτη μου παιδική αγάπη), η Ρίτσα και τόσοι άλλοι.
Και μετά πήραν σειρά οι άλλοι φίλοι, η παρέα του Ελληνικού, έφηβοι πλέον καινούργιες παρέες καινούργιοι έρωτες.
Να είσαι καλά fractal μου, μου χάρισες μια συγκλονιστική βραδιά. Ακόμα και οι εγγονές μου που ποτέ τους δεν είχαν παρακολουθήσει καραγκιόζη, παρά μόνο στην τηλεόραση, συζητούσαν σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής για την παράσταση και φυσικά για τον παππού που συγκινήθηκε.
Καμιά φορά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Εκεί που λέγαμε κάποιοι να συναντηθούμε μαζί σου στα Μεστά, τελικά συναντηθήκαμε οι δύο μας στην Αθήνα.
Πάντως ελπίζω να επισκεφτώ την πατρίδα σου, θα πρέπει να είναι υπέροχος τόπος. Από τις φωτογραφίες και τις διηγήσεις σου, μου έχεις δημιουργήσει την εντύπωση του μαγευτικού χώρου.
Φίλοι μου αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε αυτή την υπέροχη παράσταση, είμαι σίγουρος θα σας δημιουργήσει συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, gskastro