Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΦΙΛΩΝ

Είναι η ιστορία δύο φίλων, δύο φίλων που γεννήθηκαν σε διαφορετικούς τόπους σε διαφορετικές χώρες και έσμιξαν στο χωριό του ενός, για να γίνουν από κει και πέρα φίλοι κολλητοί.
Δεν υπήρχε τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από χωριό που συναντήθηκαν, και εκεί αυτή η απλή συνάντηση στην τάξη ενός δημοτικού σχολίου μετατράπηκε σε φιλική και αδελφική αγάπη του ενός για τον άλλο.
Ο τόπος που συναντήθηκαν τους ένωσε, ήταν ένας τόπος επίπεδος, ξερός, με λιγοστά δέντρα. Κατεστραμμένος από τον πόλεμο, τα περισσότερα σπίτια μισογκρεμισμένα από τις οβίδες. Είχε όμως μεγάλες αλάνες, τεράστιες.
Εκεί περνούσαν τις ώρες τους μετά το σχολείο με τους άλλους φίλους, όταν υπήρχε χρόνος. Έπαιζαν όμως και επικίνδυνα παιχνίδια, με σφαίρες με φωτοβολίδες, άδειαζαν τη μπαρούτι από τις οβίδες. Τις έφερναν οι μεγαλύτεροι από τις εγκαταλελειμμένες στρατιωτικές αποθήκες πυρομαχικών εκεί κοντά.
Ο ένας από τους φίλους, ο μικρότερος ήταν ο πιο τυχερός, είχε ζήσει αυτόν το κατεστραμμένο τώρα τόπο όταν ήταν γεμάτος δέντρα, πράσινο, και λουλούδια. Τα βράδια της άνοιξης ο τόπος όλος ευωδίαζε από τα άνθη και ιδιαίτερα από τα νυχτολούλουδα.
Δεν ήταν πάντα έτσι ο τόπος αυτός, ήταν πετρώδης, ξερός χωρίς κανένα δέντρο, ήταν όπως κατάντησε μετά τον πόλεμο. Μόνο που τότε στην αρχή οι πατεράδες ήταν πιο νέοι και είχαν κέφι για να φτιάξουν τον τόπο αυτόν και τον έφτιαξαν παράδεισο. Ανατίναξαν τους βράχους, έφεραν χώμα, έσκαψαν πηγάδια, φύτεψαν δέντρα και λουλούδια.
Μετά τον πόλεμο δεν είχαν όρεξη να ξαναρχίσουν έπρεπε να ψάχνουν για δουλειά να φτιάξουν τα σπίτια τους ξανά για να βάλουν μέσα τις οικογένειες τους. Δεν υπήρχε χρόνος για να ξαναφτιάξουν κήπους, μόνο να συντηρήσουν ότι είχε απομείνει.
Ο μικρότερος φίλος, έπρεπε να δουλεύει σκληρά, να ποτίζει ότι είχε απομείνει από τα δέντρα. Τα πότιζε μαζί με την μάνα του, δυόμιση στρέμματα ήταν αυτά. Το νερό έπρεπε να το βγάζουν με το μαγκανοπήγαδο από πηγάδι βάθους 35 μέτρων. Σκληρή δουλειά, ο Πατέρας εξορία η Μάνα κράταγε όλο το σπίτι, τον κήπο τα παιδιά.
Δύσκολα χρόνια, ο μικρότερος φίλος έπρεπε να περάσει δύο φυλάκια για να πάει για ψωμί ένα χιλιόμετρο μακριά. Το πρώτο φυλάκιο των εθνικοφρόνων το δεύτερο των αριστερών. Τον ήξεραν και οι μεν και οι δε, το βράδυ όμως έπρεπε να φωνάξει από μακριά το όνομά του. Φοβόταν, φοβόταν όταν έπρεπε το βράδυ να πάει για ψωμί.
Είχε όμως και τα τυχερά του, λόξευε στο δρόμο και πέρναγε έξω από το σπίτι της μικρής του φίλης. Και εκείνη τον περίμενε να τον δει και να του μιλήσει, κρυφά και οι δύο, κρυφά από τους γονείς, ήταν μικρά άλλωστε. Δεν τη φίλησε ποτέ και ίσως γι΄ αυτό να τη θυμάται με τόση νοσταλγία, η πρώτη του αγάπη.
Ευτυχώς μετά από λίγο καιρό τα φυλάκια έφυγαν από εκεί και ο Πατέρας επέστρεψε. Δύσκολα χρόνια , τα ψώνια γίνονταν με το τεφτέρι, εκεί ήταν γραμμένα όλα, 50 δράμια πελτές (τα 25 ήταν το χασαπόχαρτο) 250 δράμια φακές (τα 50 ήταν οι πετρούλες). Όμως ήταν χρόνια που οι δύο φίλοι, τα αναπολούν με νοσταλγία.
Οι δύο φίλοι συνέχιζαν να παίζουν τις ελεύθερες ώρες, να κτίζουν τα όνειρά τους. Τους άρεσαν οι περιπέτειες τους άρεσαν τα βουνά. Που τους έχανες που τους έβρισκες, στο βουνό κοντά στο χωριό που έμεναν. Ο μεγαλύτερος ήταν και ο τολμηρότερος, χωνόταν σε όποια τρύπα τον χωρούσε. Έψαχνε, είχε την περιέργεια να δει τι υπήρχε μέσα. Ο μικρότερος απ’ έξω κρατούσε το σκοινί με το οποίο ήταν δεμένος ο άλλος, λες και θα μπορούσε να τον τραβήξει έξω από την τρύπα αν συνέβαινε κάτι. Παιδικά μυαλά!
Σιγά σιγά μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να χωρίσουν, ο μικρός ξενιτεύτηκε ο μεγάλος πήγε στη πρωτεύουσα να σπουδάσει. Τα καλοκαίρια όμως συναντιόντουσαν και άρχιζαν τις τρέλες τους σαν να μην είχαν μεγαλώσει μια μέρα. Τι ωραία χρόνια!
Αλλά και τώρα που γέρασαν που απέκτησαν παιδιά και εγγόνια μήπως άλλαξαν; Τα ίδια μυαλά κουβαλούν, τα ίδια πράγματα θα ήθελαν να κάνουν, θα ήθελαν και πάλι να ερωτευτούν, τα θυμούνται και νοσταλγούν.
Όμως τώρα είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Σπάνια βλέπονται, μιλούν όμως, μιλούν από το τηλέφωνο, μιλούν ώρες ολόκληρες, για τα παλιά, για τις τρέλες τους, για τους φίλους τους για τον φίλο που έχασαν, για τον φίλο που έχει χάση την όρεξη για ζωή, για τους έρωτές τους και περισσότερο για την κόρη που και οι δυο είχαν ερωτευτεί.
Η ιστορία αυτή είναι πραγματική. Μου τη διηγήθηκε ένας φίλος, και επειδή το αγαπημένο μας fractal πρότεινε να γράψουμε μια ιστοριούλα, αποφάσισα να γράψω την ιστορία των δύο φίλων.

Για την αντιγραφή gskastro

Και από εμένα τον gskastro ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο φίλους.