Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΦΙΛΩΝ

Είναι η ιστορία δύο φίλων, δύο φίλων που γεννήθηκαν σε διαφορετικούς τόπους σε διαφορετικές χώρες και έσμιξαν στο χωριό του ενός, για να γίνουν από κει και πέρα φίλοι κολλητοί.
Δεν υπήρχε τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από χωριό που συναντήθηκαν, και εκεί αυτή η απλή συνάντηση στην τάξη ενός δημοτικού σχολίου μετατράπηκε σε φιλική και αδελφική αγάπη του ενός για τον άλλο.
Ο τόπος που συναντήθηκαν τους ένωσε, ήταν ένας τόπος επίπεδος, ξερός, με λιγοστά δέντρα. Κατεστραμμένος από τον πόλεμο, τα περισσότερα σπίτια μισογκρεμισμένα από τις οβίδες. Είχε όμως μεγάλες αλάνες, τεράστιες.
Εκεί περνούσαν τις ώρες τους μετά το σχολείο με τους άλλους φίλους, όταν υπήρχε χρόνος. Έπαιζαν όμως και επικίνδυνα παιχνίδια, με σφαίρες με φωτοβολίδες, άδειαζαν τη μπαρούτι από τις οβίδες. Τις έφερναν οι μεγαλύτεροι από τις εγκαταλελειμμένες στρατιωτικές αποθήκες πυρομαχικών εκεί κοντά.
Ο ένας από τους φίλους, ο μικρότερος ήταν ο πιο τυχερός, είχε ζήσει αυτόν το κατεστραμμένο τώρα τόπο όταν ήταν γεμάτος δέντρα, πράσινο, και λουλούδια. Τα βράδια της άνοιξης ο τόπος όλος ευωδίαζε από τα άνθη και ιδιαίτερα από τα νυχτολούλουδα.
Δεν ήταν πάντα έτσι ο τόπος αυτός, ήταν πετρώδης, ξερός χωρίς κανένα δέντρο, ήταν όπως κατάντησε μετά τον πόλεμο. Μόνο που τότε στην αρχή οι πατεράδες ήταν πιο νέοι και είχαν κέφι για να φτιάξουν τον τόπο αυτόν και τον έφτιαξαν παράδεισο. Ανατίναξαν τους βράχους, έφεραν χώμα, έσκαψαν πηγάδια, φύτεψαν δέντρα και λουλούδια.
Μετά τον πόλεμο δεν είχαν όρεξη να ξαναρχίσουν έπρεπε να ψάχνουν για δουλειά να φτιάξουν τα σπίτια τους ξανά για να βάλουν μέσα τις οικογένειες τους. Δεν υπήρχε χρόνος για να ξαναφτιάξουν κήπους, μόνο να συντηρήσουν ότι είχε απομείνει.
Ο μικρότερος φίλος, έπρεπε να δουλεύει σκληρά, να ποτίζει ότι είχε απομείνει από τα δέντρα. Τα πότιζε μαζί με την μάνα του, δυόμιση στρέμματα ήταν αυτά. Το νερό έπρεπε να το βγάζουν με το μαγκανοπήγαδο από πηγάδι βάθους 35 μέτρων. Σκληρή δουλειά, ο Πατέρας εξορία η Μάνα κράταγε όλο το σπίτι, τον κήπο τα παιδιά.
Δύσκολα χρόνια, ο μικρότερος φίλος έπρεπε να περάσει δύο φυλάκια για να πάει για ψωμί ένα χιλιόμετρο μακριά. Το πρώτο φυλάκιο των εθνικοφρόνων το δεύτερο των αριστερών. Τον ήξεραν και οι μεν και οι δε, το βράδυ όμως έπρεπε να φωνάξει από μακριά το όνομά του. Φοβόταν, φοβόταν όταν έπρεπε το βράδυ να πάει για ψωμί.
Είχε όμως και τα τυχερά του, λόξευε στο δρόμο και πέρναγε έξω από το σπίτι της μικρής του φίλης. Και εκείνη τον περίμενε να τον δει και να του μιλήσει, κρυφά και οι δύο, κρυφά από τους γονείς, ήταν μικρά άλλωστε. Δεν τη φίλησε ποτέ και ίσως γι΄ αυτό να τη θυμάται με τόση νοσταλγία, η πρώτη του αγάπη.
Ευτυχώς μετά από λίγο καιρό τα φυλάκια έφυγαν από εκεί και ο Πατέρας επέστρεψε. Δύσκολα χρόνια , τα ψώνια γίνονταν με το τεφτέρι, εκεί ήταν γραμμένα όλα, 50 δράμια πελτές (τα 25 ήταν το χασαπόχαρτο) 250 δράμια φακές (τα 50 ήταν οι πετρούλες). Όμως ήταν χρόνια που οι δύο φίλοι, τα αναπολούν με νοσταλγία.
Οι δύο φίλοι συνέχιζαν να παίζουν τις ελεύθερες ώρες, να κτίζουν τα όνειρά τους. Τους άρεσαν οι περιπέτειες τους άρεσαν τα βουνά. Που τους έχανες που τους έβρισκες, στο βουνό κοντά στο χωριό που έμεναν. Ο μεγαλύτερος ήταν και ο τολμηρότερος, χωνόταν σε όποια τρύπα τον χωρούσε. Έψαχνε, είχε την περιέργεια να δει τι υπήρχε μέσα. Ο μικρότερος απ’ έξω κρατούσε το σκοινί με το οποίο ήταν δεμένος ο άλλος, λες και θα μπορούσε να τον τραβήξει έξω από την τρύπα αν συνέβαινε κάτι. Παιδικά μυαλά!
Σιγά σιγά μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να χωρίσουν, ο μικρός ξενιτεύτηκε ο μεγάλος πήγε στη πρωτεύουσα να σπουδάσει. Τα καλοκαίρια όμως συναντιόντουσαν και άρχιζαν τις τρέλες τους σαν να μην είχαν μεγαλώσει μια μέρα. Τι ωραία χρόνια!
Αλλά και τώρα που γέρασαν που απέκτησαν παιδιά και εγγόνια μήπως άλλαξαν; Τα ίδια μυαλά κουβαλούν, τα ίδια πράγματα θα ήθελαν να κάνουν, θα ήθελαν και πάλι να ερωτευτούν, τα θυμούνται και νοσταλγούν.
Όμως τώρα είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Σπάνια βλέπονται, μιλούν όμως, μιλούν από το τηλέφωνο, μιλούν ώρες ολόκληρες, για τα παλιά, για τις τρέλες τους, για τους φίλους τους για τον φίλο που έχασαν, για τον φίλο που έχει χάση την όρεξη για ζωή, για τους έρωτές τους και περισσότερο για την κόρη που και οι δυο είχαν ερωτευτεί.
Η ιστορία αυτή είναι πραγματική. Μου τη διηγήθηκε ένας φίλος, και επειδή το αγαπημένο μας fractal πρότεινε να γράψουμε μια ιστοριούλα, αποφάσισα να γράψω την ιστορία των δύο φίλων.

Για την αντιγραφή gskastro

Και από εμένα τον gskastro ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο φίλους.

13 σχόλια:

fractal είπε...

Gskastro. Αγαπημένο μου κάστρο. Καταλάβα τώρα τι με πέταγε από το κρεββάτι μου. Όπως σου έχω πεί είμαι ο πιό τεμπέλης άνθρωπος του χωριού. Ξυπνώ μετά τις 9 Σήμερα κάτι με τραβούσε να σηκωθω. Ήταν η δική σου φωνή και η φωνή του τραβαδούρου. Υπέροχη και συγκινιτική ιστόρία υπέροχη και η ιδέα να την πλαίσιώσεις με αυτή τη μουσική. Μόνο που αυτή η πληγή του εμφυλίου που καραδοκεί με το παραμικρό άγγιγμα να ματώσει, με γέμισε πάλι θλίψη. Δεν έχω βιωματικές εμπειρίες από τον εμφύλιο. Όμως είναι οι δρόμοι μας και οι ψυχές των ανθρώπων μας γεμάτες από τα συντρήμια του. Κάθε μας βήμα ματώνει. Πόσο βαθειά πρέπει να σκύψουμε όλοι και με ποιά γεναιοψυχία πάνω από τις πληγές μας για να τις επουλόσουμε. Μπορώ να φανταστώ δυό τρυφερά πλάσματα να γυρνούν στα βουνά ανάμεσα στα τεκμήρια του θανάτου. Πως προσλάμβαναν και πως εσωτερίκευαν στον δικό τους υποκειμενικό κόσμο αυτό τον εμφύλιο σπαραγμό.? Και ο έρωτας να πλανιέται πανταχού παρών και να μυρίζει άγουρο καρπό. Να στέκεται πάνω στα ερείπια και να χαΙδεύει τις ψυχούλες τους. Καλέ μου gskastro εσύ μπορείς να φιάξεις ένα υπέροχο παραμύθι για τα εγγόνια σου. Μπορείς μέσα από το φίλτρο της ψυχής σου να κάνεις το θάνατο ζωή και τα ερείπια, ασβεστωμένα όμορφα σπιτάκια στολισμένα με κατακόκκινα γεράνια πλάϊ στη θάλασσα. Πως μιά φορά και ένα καιρό μιά κακιά μάγισσα ήθελε να πεθάνει μιά όμορφη κοπέλλα που την έλεγαν αγάπη. Και αυτή η κοπέλλα για να σωθεί κεύφτηκε στις καρδιές δυό μικρ΄ών αγοριών που...
Καλή σου ημέρα Κάστρο μου. Άπαρτο.

Βαρυποινίτης είπε...

Τελικά σε αυτή τη ζωή η ψυχή θέλει ψυχή να αποκτηθεί και η καρδιά χτυπούς για να υπάρξει. Παλιότερα υπήρχαν πολλά "μαγαζιά" που πρόσφεραν και τα δυο. Σήμερα έχουν λιγοστέψει τόσο, που το μόνο που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια ήταν το Πολυτεχνείο.
Νάστε καλά όλες οι όμορφες ψυχές.

asterion είπε...

Δεν ξέρω ποιός σου είπε την ιστορία, αλλά έχει μεγάλες ομοιότητες με αυτά που βίωσα και βιώνω ακόμα με τον μόνο πραγματικό φίλο εδώ και 62 χρόνια που γνωριστήκαμε. Περίεργο πολύ περίεργο.

fractal είπε...

Αγαπητο μου gskastro. Θα κάνω κατάχρηση της φιλίας μας και της ανεκτικότητάς σου για να πω δυό λόγια στο Φεγγάρι που μου αρέσει πολύ ο λόγος του αλλά δεν μπορώ (δεν ξέρω γιατί) να αφήσω σχόλιο στο σπίτι του.
΄Φεγγάρι κατ. αρχήν η σκέψη σου να απεικονισθείς με τον Βιτρούριο άνθρωπο είναι καταπληκτική και πολυσήμαντη. Διαβάζω τα λόγια σου όπου τα βρω. Κάπου εκεί στα ουράνια σώματα αλλά σε άλλα πλανητικά συστήματα κυκλοφορώ και εγώ, συνοδηπορόντας μαζύ σου στο στερέωμα. Μου αρέσει να αναπαύομαι ξαπλωμέν- στους δρόμους των αχτίνων σου. Σίγουρα θα σε έχω πετύχει σε κάποιο ταμμείο κάποιου βιβλιοπωλείου. Και σίγουρα θα σε ξαναπετύχω.

Gskastro ευχαριστώ για την παραχώρηση.

gskastro είπε...

Αγαπημένο μου fractal δεν κάνεις καμιά κατάχρηση, το σπίτι μου είναι και σπίτι σου. Δεν χρειάζεσαι καμιά άδεια για να μπαίνεις.
Σου άρεσε ο τροβαδούρος; Ξέρεις πόσες φορές μπαίνω στο U-tube για να ακούσω αυτά τα ωραία παλιά τραγούδια.
Ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο σου, η γραφή σου είναι όλο πάθος όλο αίσθημα. Ελπίζω να μου κάνεις και αφιέρωση, και τότε δεν θα μπορώ να κάνω πως δεν ξέρω τι είσαι.
Καλό σου απόγευμα gskastro

gskastro είπε...

Φεγγάρι πόσο δίκαιο έχεις, οι ψυχές στεγνώνουν και οι καρδιές κτυπούν ρυθμικά χωρίς αίσθημα. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες που επαναστατούν. Σου άφησα μήνυμα και στο δικό σου Blog δύο φορές αλλά δεν το είδα να μπαίνει. Μήπως έχεις βάλει έλεγχο μηνυμάτων;
Να είσαι καλά και να σε βλέπουμε συχνά στην παρέα. Gskastro

gskastro είπε...

Φίλε Αστερίωνα, σε άφησα τελευταίο, μπορεί κανείς να μη μου είπε την ιστορία αυτή, μπορεί και να την φαντάστηκα, ο χρόνος θα δείξει. Ξέρεις είμαι παραμυθάς, έχω οργιώδη φαντασία, είμαι παιδί του Ιουλίου Βερν. Να είσαι πάντα καλά και είσαι τυχερός που έχεις πραγματικό φίλο και η φιλία σας κρατά τόσα χρόνια, σπάνιο πράγμα. Δεν σε ζηλεύω όμως έχω και εγώ τέτοιο φίλο. gskastro

asterion είπε...

Υπάρχουν......... ύποπτες ......ομοιότητες και με την ιστορία και....... μεταξύ μας. Κάτι σαν διαπλοκή.

Side21 είπε...

Τελικά απ' όλες τις εμπειρίες απ' τη συναναστροφή μας με τους γύρω μας ...
Πέρα απ' τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις ...
Αν κάνει μένει ζωντανό, πολίτυμο και ανεξάλειπτο είναι η αγνή, πραγματική κι αληθινή φιλία ...
Αισθάνομαι ευτυχής και τυχερός
που απόχτησαν αρκετούς πραγματικούς φίλους ...
Είναι ο ανεκτίμητος πλούτος της ζωής μου ...
Καλό τριήμερο ...

asterion είπε...

Σε παρακαλώ πήγαινε στο Μπλόκ μου

gskastro είπε...

Side 21 έχεις δίκαιο, οι πραγματικοί φίλοι είναι η περιουσία μας. Δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Να έχεις μια καλή ημέρα και καλή εβδομάδα. gskastro

Κωνσταντινιά είπε...

Αν οι φίλοι είναι περιουσία, τότε πιστεύω ότι είμαι πλούσια!!

gskastro είπε...

Ναι Κωνσταντινιά μου, είσαι πλούσια λόγω φίλων αλλά και πλούσια λόγω αισθημάτων. Να είσαι πάντα καλά gskastro