Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ

Melina Mercouri about Parthenon Marbles

Jules Dassin (1911-2008) - His life and the Elgin Marbles


Εδώ και καιρό παρακολουθώ διάφορα Blogs που ασχολούνται με την Ελλάδα μας και το μέλλον της.
Παρατηρώ ότι σε πολλά από αυτά υπάρχει μία υπέρμετρος ανησυχία για την τύχη μας. Σε κάποια άλλα υπάρχει εμπάθεια ενάντια στον εχθρό. Βλέπουν παντού εχθρούς και συνομωσίες που αποσκοπούν στην εξαφάνιση μας. Μέχρι και τον Κίσσιγκερ επιστρατεύουν μερικοί, και φυσικά τους εβραίους. Ας μη ξεχάσω και τον Χριστιανισμό, και αυτός εχθρός είναι.
Ας προσέξουμε, δεν υπάρχει ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μας. Σαφώς και υπάρχουν συμφέροντα και είναι φυσικό οι λαοί και τα κράτη να τα διεκδικούν. Αυτό όμως δεν είναι μίσος. Εκτός αν διακατεχόμαστε από σύνδρομο καταδίωξης.
Ας δούμε όμως και μια αισιόδοξη πλευρά. Αφορμή παίρνω από κάποια video στο U-tube για τα Ελγίνεια Μάρμαρα και τον Jules Dassin.
Ναι αυτόν τον εβραϊκής καταγωγής Αμερικανό σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Τον Άνθρωπο που δεν έσκυψε το κεφάλι στην περιβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών με αποτέλεσμα να τον εγγράψουν στη «μαύρη λίστα» και να αναγκαστεί να φύγει από την Αμερική.
Τον Άνθρωπο που ερωτεύτηκε την Ελλάδα και μαζί με την Μελίνα Μερκούρη αγωνίστηκαν για την επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων στην Ελλάδα και για τον πολιτισμό μας.
Τον Άνθρωπο που κατά τη χουντική επταετία συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα, μαζί με τη Μερκούρη, σε όλα τα πλάτη της Γης και το 1973-4 γύρισε, γι ' αυτό το σκοπό, το στρατευμένο φιλμ η δοκιμή (The Rehearsal).
Αυτός ο Άνθρωπος βρίσκεται (γράφω βρίσκεται, γιατί για εμένα είναι ανάμεσά μας) στην απέναντι όχθη του Κίσσιγκερ. Και θα χρειαστούν πολλοί Κίσσιγκερ για να εξουδετερώσουν το έργο του.
Έχουμε πολλούς τέτοιους φίλους που δεν είναι αναγνωρίσιμοι σαν τον Dassin, αλλά είναι φίλοι.
gskastro

2 σχόλια:

fractal είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα αναφέρειις. Απόλυτα. Από όλους που το παίζουν Ελληναράδες, λείπει η γνώση της Ελληνικής ιστορίας και η αποδοχή στην πράξη του Ελληνικού πολιτισμού. Πρόσφατα αντιμετώπισα ένα πρόβλημα. Στο μικρό χωριό που ζω, στην άκρη του Αιγαίου ζούν καμιά δεκαριά άνθρωποι που έχουν γεννηθεί στην Αλβανία. Τους πρότεινα να τους διδάξω την Ελληνική γλώσσα. Δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Μερικοί χωριανοί μου, με πρώτο τον πρόεδρο αντέδρασαν. Δεν ήθελαν να "μπουν οι Αλβανοί μέσα στο σχολείο μας" (το οποίο δεν λειτουργεί πιά, ελλείψει παιδιών). Εν τούτοις τα μαθήματα της Ελληνικής γλώσσας (και όχι μόνο) συνεχίζονται με επιτυχία. Οι φίλοι μου οι Αλβανοί, την πρωτομαγιά μου ΄΄εφτιαξαν ένα μεγάλο στεφάνι με αμάραντα. (το εξέλαβα σαν πρώτη εκδήλωση της φιλίας τους) Το έχω κρεμμάσει στην πόρτα μου και δεν θα το κάψω του Αγιού Γιαννιού του φανιστή...Την ημέρα δηλαδή του θερινού ηλιοστασίου....Διαφωνώ, θέλει συζήτηση το θέμα του χριστιανισμού σαν εχθρός (Ενοώ της ιδεολογίας, όχι της πρακτικής)

Κωνσταντινιά είπε...

Δυστυχώς δεν είμαστε μόνο Ελληναράδες!! είμαστε και τοπικιστές. Θεωρούμαι ότι είμαστε ανώτεροι επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή την πλευρά της Ελλάδας και όχι σε κάποια άλλη.
Μήπως αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν ανασφάλειες και το να νομίζουν ότιεπειδή είναι Κρητικοι, για παράδειγμα,είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους;