Χθες έκανα μια βόλτα στο Πεδίο του Άρεως. Όταν λέγω βόλτα εννοώ βόλτα. Ήταν τόση η απογοήτευση μου ώστε δεν πήγα να χαιρετήσω ούτε τους γνωστούς μου.
Λόγω χαρακτήρα δεν απογοητεύομαι εύκολα και ίσως καθόλου. Βλέπω τα πράγματα όπως είναι. Αυτό όμως που είδα ή μάλλον δεν είδα πράγματι με απογοήτευσε. Που ήταν ο κόσμος; Μήπως τελικά ο κόσμος δεν έχει προβλήματα και όλα είναι αποκυήματα της φαντασίας των δημοσιογράφων, προκειμένου να ανεβάσουν ακροαματικότητα;
Θα το πίστευα αυτό αν δεν έβλεπα τι γίνεται γύρω μου και είμαι από τους ανθρώπους που γυρνάνε και παρατηρούν. Πόσοι και πόσοι αφαιρούν κάποιο αντικείμενο από το καλάθι του Σουπερμάρκετ την ώρα που έρχεται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Πόσοι και πόσοι δεν τολμούν καν να μπουν στα Σουπερμάρκετ ή πηγαίνουν στις λαϊκές την τελευταία στιγμή μήπως και πετύχουν χαμηλότερες τιμές;
Είναι πολύ κακό να μην αρκούν στο κόσμο τα χρήματα για να ζήσει αξιοπρεπώς, έστω και απλώς να ζήσει. Είναι πολύ χειρότερο όμως να έχει χάσει τα οράματά του, ή την εμπιστοσύνη του στις ηγεσίες του και να ξέρει ότι δεν έχει να περιμένει βοήθεια από κανένα.
Από την άλλη μεριά η σπατάλη. Κατά χιλιάδες τα αυτοκίνητα προς τις παραλίες και ταις εξοχές και φαντάζομαι τις ταβέρνες.
Αλήθεια, ποια είναι η αναλογία πτωχών / πλουσίων (ή σπάταλων) που μπορεί να αντέξει μία κοινωνία σαν την δική μας;
Παλαιά την εποχή του Περικλέους αν δεν κάνω λάθος υπήρχαν 20.000 πολίτες, 10.000 μέτοικοι και απελεύθεροι και 150.000 δούλοι. Λέτε να κατορθώσουμε να φθάσουμε αυτές τις αναλογίες στις μέρες μας;