ΕΛΑΦΡΟΧΕΡΗΔΕΣ Ή ΑΝ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ ΧΡΗΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Και μια δροσερή φωτογραφία από τον Παρνασσό από την μεριά του Καλλίδρομου.


Φίλοι μου έχουμε ξαναπεί για την χρησιμότητα των συμβουλών και πόσο τις λαμβάνουν υπόψη τους οι λήπτες των συμβουλών.
Λοιπόν είμαι από αυτούς που ταράζουν τους άλλους σε συμβουλές και ειδικά τα εγγόνια μου και τα παιδιά μου.
Φαίνεται λοιπόν ότι η μοίρα μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι και έγινα ο περίγελος όλης της οικογένειας.
Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας είχα πολύ λίγο καιρό ή αν θέλετε και έλλειψη διάθεσης για blogging. Έμπαινα σας διάβαζα και αργά και που έγραφα κανένα βιαστικό σχόλιο.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει με τον γιό μου για εργασίες μετρήσεων στο Καλλίδρομο και σκεφτόμουνα αυτό το Σαββατοκύριακο να ξεκουραστώ και αφενός να γράψω μια ανάρτηση για το υπέροχο Καλλίδρομο και αφετέρου να αφήσω σχόλια στις δικές σας αναρτήσεις.
Τα πράγματα όμως ήρθαν ανάποδα. Και να που γράφω για κάτι ελαφροχέρηδες συμπολίτες μας.
Την Παρασκευή τελειώνοντας την εργασία μου κατά τις 7 το απόγευμα στο γραφείο μου στο Αιγάλεω, ξεκίνησα να πάρω το μετρό και στην συνέχεια από το Μοναστηράκι τον ηλεκτρικό για Μαρούσι.
Μπαίνω στον ηλεκτρικό στριμωγμένος σαν σαρδέλα, με το δεξί κρατώ την τσάντα (ειδική με χοντρό δέρμα για να μην μπορούν να την σχίσουν και μου πάρουν τον σκληρό δίσκο που κουβαλώ μονίμως μαζί μου) και με το αριστερό κρατιόμουν για ισορροπία. Το πορτοφόλι το έχω σε μία μπανάνα που φορώ στην μέση και από πάνω καλά κουμπωμένο με φερμουάρ το τζάκετ που φτάνει μέχρι το μέσον των μηρών.
Όταν θέλω να πάρω κάτι από το πορτοφόλι ανοίγω το τζάκετ γιατί είναι δύσκολο να το σηκώσω και στη συνέχεια να ανοίξω το φερμουάρ της μπανάνας. Φτάνοντας στον σταθμό την Ομόνοιας αισθάνομαι κάτι περίεργο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι. Αυτόματα όμως αφήνω το αριστερό χέρι κατεβάζω το φερμουάρ του τζάκετ και πιάνω την μπανάνα. Η μπανάνα ανοικτή και το πορτοφόλι είχε κάνει φτερά. Εκείνη την ώρα ανοίγουν οι πόρτες του τραίνου και αρχίζει να βγαίνει και να μπαίνει κόσμος. Βάζω τις φωνές κλέφτης, μου έκλεψαν το πορτοφόλι. Ταυτόχρονα δύο τύποι με ξενική προφορά σηκώνουν τα χέρια τους και μου λένε ψάξε με δεν το πήρα εγώ.
Βγαίνουμε και οι τρείς από το τραίνο και επαναλαμβάνουν να τους ψάξουν. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι μάλλον ήταν συνεργάτες (μου το επιβεβαίωσαν αργότερα στην αστυνομία) και το πορτοφόλι βρισκόταν είδη σε άλλα χέρια.
Δεν σας κρύβω ότι σοκαρίστηκα, είχα πολλά χρήσιμα πράγματα στο πορτοφόλι πλην των χρημάτων.
Μπαίνω σε ταξί και τηλεφωνώ στα παιδιά μου να αρχίσουν να τηλεφωνούν στις τράπεζες να ακυρωθούν όλες μου οι κάρτες. Έλα όμως που λόγω της σύγχυσης δεν θυμόμουνα ποιες κάρτες είχα. Τελικά μέχρι να φτάσω στο σπίτι (ο ταξιτζής καλή του ώρα καταλαβαίνοντας τον πόνο μου έτρεχε σαν παλαβός) είχαν ακυρωθεί οι περισσότερες. Αργότερα θυμήθηκα και άλλες δύο και τις ακύρωσα εγώ.
Συμπέρασμα, κάτι σαν συμβουλή. Κυκλοφορούν πολλοί ελαφροχέρηδες και αν σας βάλουν στο στόχο δεν γλυτώνετε. Απορώ δε γιατί οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν αναφέρουν αυτά τα περιστατικά σε καθημερινή βάση για να αρχίσει ο κόσμος να προσέχει περισσότερο. Ίσως δεν συμβάλλουν στην ακροαματικότητα. Ανακάλυψα από την αστυνομία αλλά και άλλους ότι είναι τρομερά μεγάλος ο αριθμός των μικροκλοπών στο μετρό και ηλεκτρικό.
Καλόν είναι λοιπόν να έχετε σε κάποια άλλη τσέπη ένα χαρτί με το τι περιέχει το πορτοφόλι σας ή η τσάντα σας και τα αντίστοιχα τηλέφωνα για να ειδοποιήσετε για τις κάρτες σας. Την ώρα που θα σας συμβεί αποκλείεται να θυμηθείτε για να τα αναφέρετε στην αστυνομία αλλά και να ειδοποιήσετε τις Τράπεζες.
Το κινητό σας σε κάποια εσωτερική τσέπη για να μη το κλέψουν και αυτό και να μπορέσετε να επικοινωνήσετε. Αν και οι περισσότεροι είναι κρεμασμένοι στο κινητό και μιλούν όλη την ώρα και επομένως δεν υπάρχει πιθανότητα να σας το κλέψουν.
Από Δευτέρα ξεκινώ την διαδικασία να βγάλω ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης, νέες κάρτες και να αλλάξω τους λογαριασμούς στις Τράπεζες και το κυριότερο να ειδοποιηθεί ο Τειρεσίας μέσω μιας τον Τραπεζών.
Το καλύτερο το άφησα τελευταίο. Μπαίνω στο σπίτι και ακούω την Κάστραινα να έχει λήθη στα γέλια και να λέει στην κόρη μου «σκέψου τον πατέρα σου ανάμεσα σε τρεις τέσσερεις ξένες να νομίζει ότι τον χαϊδολογούν και αυτές να του παίρνουν το πορτοφόλι»
Φίλοι μου από εκείνη την ώρα η ζωή μου έγινε μαρτύριο, έρχεται η μικρή εγγονή «παππού που είπες να κρύβουμε το χαρτζιλίκι μας;» και αμέσως μετά η μεγάλη «παππού θα το λέω την Δευτέρα στις συμμαθήτριες μου και θα γίνει χαμός» Με ξέρουν από τις συμβουλές που τους δίνω. Το χειρότερο όμως η Κάστραινα « πάρε αυτό το χαπάκι γιατί φαίνεσαι πολύ κόκκινος, φαίνεται σε αναστάτωσαν πολύ οι τύπισσες» και τα βάζει γέλια.