Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ

Αυτές τις ημέρες είμαι κλεισμένος στο σπίτι λόγο ασθένειας και μη έχοντας τι να κάνω ασχολήθηκα με το διάβασμα. Λίγο ιστορία όπου για μία ακόμα φορά συνειδητοποίησα ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων κατοίκων αυτού του τόπου, λίγο ιατρικά νέα όπου διάβασα για καταπληκτικά επιτεύγματα με τα βλαστοκύτταρα ιδίως για εμάς τα αρσενικά και ασχολήθηκα αρκετά και με τον καινούργιο πρόεδρό μας.
Τα τηλεφωνήματα των φύλων μου πολλά για να μου ευχηθούν περαστικά αλλά και να εκφράσουν των ενθουσιασμό τους για τον καταπληκτικό λόγο και τις προθέσεις του νέου μας προέδρου, του προέδρου που σαν ένας άλλος Κένεντι θα σώσει τον κόσμο όλον.

Απόρησα με τον εαυτόν μου γιατί δεν αισθανόταν και δεν μοιραζόταν τον ενθουσιασμό που αισθανόντουσαν οι φίλοι μου και απ’ ότι κατάλαβα και πολύς άλλος κόσμος για τον χαρισματικό αυτόν άνδρα.

Βάλθηκα λοιπόν να βρω και να διαβάσω τον λόγο του. Πράγματι εμπνευσμένος και μεστός λόγος στο πρώτο διάβασμα, δεν απέφυγα όμως τον πειρασμό να τον διαβάσω και δεύτερη και τρίτη φορά. Βλέπετε κάτι μου είχε προξενήσει την ανάγκη αυτή, κάτι που το ένστικτό μου έλεγε πρόσεξε.

Ναι είναι γεγονός ότι είναι χαρισματικός και πανέξυπνος άνθρωπος και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνος από τον προκάτοχό του. Είναι σίγουρο ότι δεν θα ακολουθήσει τις χοντροκομμένες μεθόδους του προηγούμενου, οι δικές του θα είναι πιο εκλεπτυσμένες αλλά και για τον λόγο αυτό περισσότερο επικίνδυνες. Μακάρι να πέφτω έξω, μακάρι να κάνω λάθος, ας περιμένουμε.

Θα παραθέσω λοιπόν εντός εισαγωγικών όσα μου προκάλεσαν εντύπωση και με κάποια σχόλια δικά μου.

«Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Μπους για τις υπηρεσίες του στο έθνος»

Πολύ σωστός ευχαριστεί τον προκάτοχό του γιατί υπηρέτησε το έθνος τους. Άλλωστε και ο ίδιος θα κοιτάξει το συμφέρον του έθνους του όπως και ο Μπους. Με ποιους τρόπους; Θα το ανακαλύψουμε στο μέλλον.

«Το έθνος μας είναι σε πόλεμο, ενάντιο σε ένα πολυδαίδαλο δίκτυο βίας και μίσους.»

Μια από τα ίδια, άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

«Αμερική είναι φίλος κάθε έθνους και κάθε άνδρα, γυναίκας και παιδιού, που ζητά ένα μέλλον ειρήνης και αξιοπρέπειας, και ότι είμαστε έτοιμοι και πάλι να ηγηθούμε.»

Η Νέα αυτοκρατορία δεν μπορεί να αποβάλει την επιθυμία της να ηγηθεί και πάλι του κόσμου όλου, με ποιο κόστος όμως και ποιος θα το πληρώσει;

«Δεν θα απολογηθούμε για τον τρόπο ζωής μας, ούτε και θα διστάσουμε να τον υπερασπιστούμε. Και σε εκείνους που θέλουν να προωθήσουν τους στόχους τους σπέρνοντας τρόμο και σφαγιάζοντας αθώους, σας λέμε τώρα ότι το πνεύμα μας είναι ισχυρότερο και δεν μπορεί να λυγίσει. Δεν μπορείτε να αντέξετε στον αγώνα εναντίον μας, και θα σας νικήσουμε.»

Η πρώτη πρόταση μου φαίνεται λιγάκι αλαζονική αλλά και λίαν επικίνδυνη. Η δεύτερη και τρίτη μάλλον θα απευθύνεται προς το Ισραήλ για τις θηριωδίες που διαπράττει εν ονόματι της ασφάλειάς του και προφανώς θα έχει πρόθεση εάν συνεχίσει να του κηρύξει πόλεμο. Άλλωστε και για τον λόγο αυτό το Ισραήλ αποχώρησε εσπευσμένα προ της ορκωμοσίας του γιατί γνώριζε προφανώς το περιεχόμενο του λόγου.

«Θα αρχίσουμε να αφήνουμε με υπευθυνότητα το Ιράκ στον λαό του και να σφυρηλατούμε μια κερδισμένη με κόπο ειρήνη στο Αφγανιστάν.»

Εδώ δεν είμαι σίγουρος αν η μετάφραση είναι σωστή. Δεν έχω το αγγλικό κείμενο και έτσι δεν ξέρω αν εννοούσε θα σφυρηλατήσουμε ή σφυροκοπήσουμε.

«Προς εκείνους τους ηγέτες ανά την υφήλιο που θέλουν να σπείρουν διχόνοια ή να καταλογίσουν τα δεινά της κοινωνίας τους στην Δύση ―μάθετε ότι ο λαός σας θα σας κρίνει με βάση το τι μπορείτε να οικοδομήσετε, όχι τι μπορείτε να καταστρέψετε.»

Εδώ μάλλον προσπαθεί να μας καθησυχάσει εννοώντας ότι δεν θα επεμβαίνει σε τρίτες χώρες για να απομακρύνει τις φαύλες κυβερνήσεις αλλά θα το αφήνει στους λαούς των χωρών αυτών όπως έγινε με τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή όπου τον ανέτρεψε η αγανάκτηση του απλού λαού.

(Για τους αγέννητους τότε, ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής Αλιέντε ανατράπηκε και η δημοκρατία καταλύθηκε από τον στρατό με αρχηγό τον Πινοσέτ και με ενεργή συμμετοχή της CIA και οργανωτή τον Κίσινγκερ επί προεδρίας του Νίξον. Ο λόγος ήταν η πρόθεση του Αλιέντε να κρατικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού αμερικάνικης ιδιοκτησίας) . Κάτι τέτοιο φαντάζομαι περιμένει και τον Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας καθώς και άλλες δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής.

Δεν ξέρω φίλοι μου αν πρέπει να ανησυχώ ή να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό των όσων ελπίζουν ότι ένας άνθρωπος σε μία χώρα σαν την Αμερική θα λύσει τα προβλήματά μας. Θα κρατήσω όμως κάτι από τον λόγο του που νομίζω ότι αφορά όχι μόνο τους Αμερικάνους αλλά και τον κόσμο όλον.

«Η καλοσύνη να βάλεις στο σπίτι σου ένα ξένο όταν ξεσπάσει η πλημμύρα, η ανιδιοτέλεια των εργατών που προτιμούν να μειώσουν τον χρόνο εργασίας τους παρά να δουν έναν φίλο να χάνει τη δουλειά του ― αυτά είναι που μας προστατεύουν στις δυσκολότερες στιγμές μας. Το θάρρος του πυροσβέστη που ανεβαίνει ένα κλιμακοστάσιο γεμάτο καπνό, μα και η προθυμία ενός γονιού να αναθρέψει ένα παιδί ― αυτά τελικά καθορίζουν τη μοίρα μας.»

Με άλλα λόγια φίλοι μου ο πρόεδρος της Αμερικής και ο λαός της θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για την δική του χώρα, εμείς όμως τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για τον εαυτόν μας τον συνάνθρωπό μας και για αυτή την άμοιρη πατρίδα μας; Πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε να πάρουμε τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια μας και να μην ελπίζουμε μοιρολατρικά σε κάποια ξένη χείρα βοηθείας; Γιατί πρέπει να ελπίζουμε σε έναν Πούτιν ή έναν Ομπάμα ή ακόμα και στον θεό που ούτως ή άλλως δεν πιστεύουμε;

Τι θα λέγατε όμως για ένα αποχαιρετιστήριο τραγουδάκι στον Μπους που εύχομαι και ελπίζω να μην αποζητήσουμε;