Την ανάρτηση αυτή την έχω βάλει αρχικά σαν σχόλιο στην ανάρτηση κάποιου προβληματιζόμενου νέου ανθρώπου. Και γράφω προβληματιζόμενου γιατί στις περισσότερές του αναρτήσεις δείχνει προβληματισμό. Όχι απαισιοδοξία απλά προβληματισμό. Και επειδή ο προβληματισμός του έχει σχέση με την συμπεριφορά μας στην διάρκεια των ημερών που μας πέρασαν του Θείου Δράματος, βάζω και κάτι σχετικό.
Στέφανε για μία ακόμα φορά βλέπω τον προβληματισμό σου στην τελευταία σου ανάρτηση «Εντυπώσεις από το Πάσχα». Έχεις απόλυτο δίκαιο να προβληματίζεσαι. Αν υποψιάζομαι σωστά, έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ήρεμο, με σεβασμό στις παραδόσεις και τις αρχές μας και γι αυτό σε ξενίζουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Έχεις δίκαιο να γράφεις ότι «Είναι υποτίμηση της νοημοσύνης και των αρχών που θεωρητικά ενστερνίζεται το 90% και πλέον των ελλήνων». Το έχεις δίκαιο αφορά το «θεωρητικά». Δυστυχώς Στέφανε το μεγαλύτερο ποσοστό του 90% είναι τυπικά Χριστιανοί. Το ίδιο θα συνέβαινε αν ήταν από γεννησιμιού τους Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι ή δωδεκαθεϊστές. Όταν ήμασταν νήπια μας βαπτίσαν Ορθόδοξους Χριστιανούς και από εκεί και πέρα κανείς δεν ενασχολήθηκε μαζί μας. Ίσως κάποιες θεοσεβούμενες γιαγιάδες, μητέρες ή ακόμα και πατέρες να προσπάθησαν να μας πουν κάτι. Ίσως και κάποιοι ιερωμένοι να προσπάθησαν και αυτοί. Είναι αρκετό όμως αυτό;
Όταν γύρω μας βλέπουμε την κατάφορη αδικία που γίνεται σε βάρος των αδυνάτων και ανίσχυρων, όταν ακούμε ή βλέπουμε στην τηλεόραση τις αδικίες που γίνονται όταν μαθαίνουμε ότι τόσες χιλιάδες παιδάκια πεθαίνουν από την έλλειψη νερού και τροφής σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, και από την άλλη μεριά βλέπουμε την ασύστολη σπατάλη και επίδειξη πλούτου, περιμένεις να κρατήσουμε την πίστη μας σε αυτά που μας έχουν διδάξει;
Και ιδικά όταν το χορό της σπατάλης και επίδειξης πλούτου τον σέρνουν εκείνοι (πολιτικοί, ιερωμένοι, συνδικαλιστές) που εμείς ορίσαμε να μας οδηγούν.
Όχι Στέφανε, σιγά σιγά, ένας ένας θα μπούμε και εμείς στο χορό. Θα θελήσουμε και εμείς να ακολουθήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα όμως χωρίς επιτυχία.
Δεν απελπίζομαι όμως. Αφενός διαβάζοντας την ιστορία μας, διαπίστωσα ότι παρόμοιες καταστάσεις τις είχαμε περάσει και στην αρχαιότητα και αφετέρου έχω ελπίδα στη νεολαία που κάποια στιγμή θα πάρει τις τύχες μας στα χέρια της. Και δεν σου κρύβω ότι πιο πολύ οι ελπίδες μου βασίζονται στις νέες γυναίκες που σιγά σιγά θα πάρουν τη θέση που τόσες χιλιάδες χρόνια (εμείς οι άνδρες) τους είχαμε στερήσει.
Υ.Γ. Το σχόλιο αυτό θα το βάλω σαν κύρια ανάρτηση στο Blog μου, μαζί με ένα ύμνο του Πέτρου Γαϊτάνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου