Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΧΡΟΝΕ.

Φίλοι μου bloggers ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το 2008, ένα έτος γεμάτο γεγονότα άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα. Δυστυχώς τα τελευταία της χώρας μας αλλά και γειτονικών χωρών είναι τα πλέον δυσάρεστα. Οι πιο μεγάλοι έχουν ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, ίσως και χειρότερες οι μικρότεροι σε ηλικία τις αντιμετωπίζουν με την αδρεναλίνη της νεότητας.

Δεν θα απαριθμήσω το τι έγινε αυτόν τον χρόνο, τα διαβάσαμε ή τα είδαμε στην τηλεόραση. Ποια είναι τα ίχνη που άφησαν επάνω μας μόνο εμείς οι ίδιοι το ξέρουμε, είναι όμως ένας επιπλέον χρόνος εμπειρίας για τον καθένα.

Για τον γράφοντα ήταν ένας γεμάτος χρόνος. Γεμάτος με εκπλήξεις και πρωτόγνωρες εμπειρίες. Είχα την εντύπωση ότι όταν κάποιος φτάσει τα 74 δεν έχει να περιμένει και πολλά καινούργια πράγματα στην ζωή του. Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Απέκτησα e-φίλους στο διαδίκτυο, που να φανταζόμουνα ότι ξαφνικά θα μου την έδινε και θα άρχιζα να αλληλογραφώ με ανθρώπους που ούτε γνώριζα. Θα έλεγα μάλιστα ότι με μερικούς αισθάνομαι ότι είναι αδελφές ψυχές. Τώρα τελευταία όμως, λόγω της εργασίας μου παραμελώ λιγάκι τους e-φίλους.

Έχασα ένα πολύ αγαπημένο φίλο, έναν άνθρωπο που αγαπούσα και θαύμαζα απεριόριστα για το θάρρος του στις αντιξοότητες της ζωής που τις τράβαγε σαν μαγνήτης.

Ξεκινήσαμε με τον γιό μου μια τεχνική εταιρία. Δύσκολη από τη φύση της η δουλεία αυτή, ακόμα όμως δυσκολότερη για ένα γέροντα 74 ετών. Η δουλειά δεν κοιτάει γιορτές, τις τρεις ημέρες μετά τα Χριστούγεννα τις περάσαμε στο Καλλίδρομο από όπου και οι φωτογραφίες. Μας αποζημίωσε όμως το χιόνι και η υπέροχη διαδρομή από τα Καμένα Βούρλα μέχρι το Μόδι.


Το πρώτο δειλό χιονάκι λίγο έξω από τα Καμένα Βούρλα



Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Μπροστά ο γιος μου άνοιγε τον δρόμο και πίσω ο γράφων με τα μηχανήματα.



Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει πολύ σε κάποια χρονική περίοδο.



Εδώ παίρνουμε την κατηφόρα προς το Μόδι όπου υπάρχει μεγάλη βελτίωση.



Και η επιστροφή το βράδυ. Πάντα μπροστά ο γιος.



Θα με ρωτήσετε τι είναι αυτά πάλι; Δεν μπορούσα να μην τα βάλω. Είναι τα τελευταία μου αποκτήματα. Μου τα πέταξαν στον κήπο μου και τώρα είναι μέρος του ζωικού μου βασιλείου. Δεν είναι καταπληκτικά!

Καλές μου φίλες και φίλοι εύχομαι σε όλους σας η καινούργια χρονιά να φέρνει μόνο χαρές, υγεία και ειρήνη σε εσάς και τις οικογένειές σας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλά φιλιά σε όλους από τον gskastro

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Φίλοι μου όπως όλοι σας έτσι και εγώ προβληματίστηκα, αγανάκτησα στενοχωρήθηκα για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Τι είναι αυτό που έκανε ένα τόσο φιλήσυχο λαό να εξεγερθεί και να καταστρέψει ότι εύρισκε μπροστά του, βρίσκοντας δικαιολογία τον φόνο ενός μικρού παιδιού.
Και φυσικά βρέθηκαν οι επιτήδειοι να εκμεταλλευτούν την τραγωδία αυτή στο έπακρον. Αντί να κατεβούμε όλοι μας ειρηνικά να διαλαλήσουμε την αντίθεση μας στις πρακτικές ενός ανάλγητου κράτους, φρόντισαν να δημιουργήσουν μια πραγματική κόλαση στις πόλεις της Ελλάδας για να αποτρέψουν ακριβώς αυτό, την μαζική ειρηνική παρουσία μας. Γιατί ποιος νουνεχής γονιός θα πάρει τα παιδιά του να κατέβει σε μια τέτοια κόλαση; Μερικοί μπορεί να πήγαν, είναι όμως αρκετό αυτό; Μήπως αν δεν γινόντουσαν όλα αυτά που παρακολουθήσαμε, θα είχε μαζική παρουσία ο κόσμος; Μήπως θα ήμασταν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύριο και όχι μερικές ολίγες χιλιάδες, αν ήταν και τόσοι;
Μήπως αυτό είναι που φοβούνται οι διαχρονικά κρατούντες, την μαζική παρουσία μας;
Μήπως τελικά όλα αυτά τα έκτροπα που γίνονται εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες με τους γνωστούς άγνωστους αυτό ακριβώς το σκοπό έχει; Να μας αποτρέψει δηλαδή να διαδηλώσουμε μαζικά αλλά ειρηνικά.
Έχω γράψει ξανά ότι σε καθημερινή βάση σκοτώνονται άνθρωποι στην άσφαλτο (συνολικά 2,5 χιλιάδες τον χρόνο) και τραυματίζονται πολλοί περισσότεροι. Και αυτοί στην ουσία δολοφονούνται όπως και ο μικρός Αλέξης. Τους δολοφονεί η αδιαφορία του κράτους με τους κάκιστους δρόμους που έχει κατασκευάσει, τους δολοφονεί οι αδιαφορία των οργάνων της τάξεως που δεν τσακίζουν στην κυριολεξία της λέξεως (επιβάλλοντας τον ΚΟΚ, δεν χρειάζονται πιστόλια στην περίπτωση αυτή) όσους παραβιάζουν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και τελικά τους δολοφονούμε εμείς οι ίδιοι με την αλαζονεία μας πιστεύοντας ότι γινόμαστε θεοί όταν καθίσουμε πίσω από ένα τιμόνι.
Στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε δεν αντιδρούμε ούτε εμείς αλλά ούτε και τα ΜΜΕ, βλέπεται δεν πουλάει. Στην περίπτωση αυτή παίρνουμε εμείς τη θέση του αστυφύλακα που σκότωσε τον μικρό Αλέξη. Στην περίπτωση αυτή το θεωρούμε φυσιολογικό να αφαιρέσουμε μια ζωή. Ωχ! αδελφέ ένα ατύχημα είναι.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, μήπως όλα αυτά έχουν να κάνουν με το γενετικό υλικό του Έλληνα;
Έψαξα αρκετά στο διαδίκτυο και βρήκα ημερομηνίες και γεγονότα που αναστάτωσαν την Ελληνική κοινωνία μετά την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους. Είμαστε πραγματικά καταπληκτικοί, την ώρα που ο Ιμπραήμ όργωνε την Πελοπόννησο, εμείς τρωγόμασταν μεταξύ μας.
Παρακάτω έβαλα μερικά γεγονότα και τις αντίστοιχες ημερομηνίες. Ήταν ατελείωτες σελίδες και τις περιόρισα όσο μπορούσα, σταματώντας και στο 1908, ίσως άλλη φορά συνεχίσω. Δεν είναι ανάγκη να τις διαβάσετε όλες, μια σταχυολόγηση αρκεί.
Φθινόπωρο 1823 Αρχίζει η διαμάχη ανάμεσα στους αγωνιστές.
26/11/1823 Το Νομοτελεστικό στέλνει στο Άργος τους Νικηταρά, Τσόκρη και Π. Κολοκοτρώνη για να διαλύσουν βίαια τη Βουλή. Οι Βουλευτές καταφεύγουν στο Κρανίδι.
16-17/1/1824 Δύο κυβερνήσεις: Η μία στην Τρίπολη με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη στο Κρανίδι με τον Κουντουριώτη.
Μάιος 1824 Τελειώνει η πρώτη φάση της πολιτικής σύγκρουσης με την κατάληψη του Ναυπλίου από τους οπαδούς του Κουντουριώτη. Διεξάγονται εκλογές.
8-12 Μαΐου 1824 Συγκρούσεις ανάμεσα σε κυβερνητικές και αντικυβερνητικές δυνάμεις κοντά στο Άργος και Ναύπλιο.
12/6/1824 Η άφιξη των εκπροσώπων του Νομοτελικού σώματος στο Ναύπλιο σηματοδοτεί την παύση του εμφύλιου πολέμου.
22/10/1824 Ο Παπαφλέσσας, υπουργός εξωτερικών, εισβάλλει στην Αρκαδία για να πλήξει τους οπαδούς του Κολοκοτρώνη.
12/11/1824 Θάνατος Πάνου Κολοκοτρώνη σε συμπλοκές με οπαδούς του Κουντουριώτη έξω από την Τριπολιτσά.
30/12/1824 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης παραδίδεται στην Κυβέρνηση.
6/2/1825 Κολοκοτρώνης, Κανέλλος και Νικόλαος Δεληγιάνης, Παναγιώτης και Ιωάννης Νοταράς, Θ. Γρίβας και άλλοι προφυλακίζονται
7/4/1825 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος φυλακίζεται από τους κυβερνητικούς στην Ακρόπολη
18/5/1825 Η κυβέρνηση χορηγεί αμνηστία στον Θ. Κολοκοτρώνη, ο οποίος αναλαμβάνει την αρχηγία του αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, ο οποίος διεξήγαγε επιτυχείς μάχες εναντίων των Ελλήνων μέχρι τότε.
31/5/1825 Δολοφονία της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες
5/6/1825 Δολοφονία του φυλακισμένου στην Ακρόπολη Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Δεκέμβριος 1830 Στάση των Μαυρομιχαλαίων στη Μάνη εναντίον Καποδίστρια
23/1/1831 Σύλληψη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και ταραχές στην Μάνη.
Απρίλιος 1831 Επιβάλλεται λογοκρισία.
Μάιος 1831 Ίδρυση Συνταγματικής Επιτροπής στην Ύδρα. Ανταρσία στην Σύρο και Αίγινα
14/7/1831 Υδραίοι καταλαμβάνουν το ναύσταθμο στον Πόρο.
1/8/1831 Ο Μιαούλης πυρπολεί πλοία του εθνικού στόλου στον Πόρο.
Σεπτέμβριος 1831 Στασιαστικά κινήματα σε πολλές επαρχίες της Πελοποννήσου.
27/9/1831 Δολοφονία στο Ναύπλιο του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Εκλέγεται Διοικητική επιτροπή από τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, Θ. Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Κωλέττη.
9/12/1831 Συγκρούσεις στο Άργος μεταξύ κυβερνητικών και συνταγματικών.
7/9/1833 Συλλαμβάνονται και φυλακίζονται οι Θ. Κολοκοτρώνης, ο γιός του Γενναίος, ο Δημήτριος Πλαπούτας, Ο Κίτσος Τζαβέλλας και άλλοι οπαδοί του Ρωσικού κόμματος με την κατηγορία εσχάτης προδοσίας.
25/5/1834 Ο Θ. Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλατούτας καταδικάζονται σε θάνατο.
11/4/1838 Εξέγερση των κατοίκων στην Ύδρα γιατί θέλουν να εξαιρεθούν από το νόμο περί στρατολογίας.
3/9/1843 Επαναστατική κίνηση στρατιωτικών μονάδων των Αθηνών και πολιτών υπό την αρχηγία των Δ. Καλλέργη, Ι. Μακρυγιάννη και Α. Λόντου με κύριο αίτημα την παραχώρηση Συντάγματος.
18/3/1844 Ο Όθων ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα. Η εθνοσυνέλευση ψηφίζει εκλογικό νόμο. Αποκλείονται όσοι δεν διαθέτουν κινητή ά ακίνητη περιουσία και οι γυναίκες.
4/8/1844 Παραιτείται η κυβέρνηση Α. Μαυροκορδάτου διαμαρτυρόμενη για τη στάση του Όθωνα.
8/3/1848 Αναστέλλεται η μετατρεψιμότητα των ελληνικών τραπεζογραμματίων λόγω της διεθνούς οικονομικής ύφεσης.
Πάσχα 1849 Οργισμένος όχλος προκαλεί ζημίες στο σπίτι βρετανού υπηκόου (Δον Πατσίφικο) πορτογαλικής καταγωγής και ισραηλίτης στο θρήσκευμα.
4/1/1850 Από το παραπάνω γεγονός ο βρετανικός στόλος αποκλείει για ένα εξάμηνο τα ελληνικά παράλια
14/5/1854 Αποκλεισμός του Πειραιά από βρετανικά και γαλλικά πολεμικά πλοία. Μετάδοση χολέρα στην πρωτεύουσα από τα πληρώματα των πλοίων.
18/2/1857 Αναχώρηση αγγλογαλλικού στρατού κατοχής από την Ελλάδα.
10/5/1859 Διήμερες συγκρούσεις ανάμεσα σε φοιτητές που φορούν ψάθινα καπέλα Σίφνου (σκιάδια) και στην αστυνομία καταλήγουν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών.
3/9/1860 Επεισόδια στη διάρκεια διαδήλωσης στην Πλατεία Συντάγματος για την επέτειο της Επανάστασης 3ης Σεπτεμβρίου του 1843, καταλήγουν σε συνθήματα εναντίον Όθωνα και συλλήψεις πολλών διαδηλωτών.
18/5/1861 Η «Χρυσή Νεολαία» μυστική μαχητική οργάνωση αποτυγχάνει να εξοντώσει τον Όθωνα.
6/9/1861 Αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον της βασίλισσας Αμαλίας. Καταδικάζεται ο Α. Δόσιος σε θάνατο. Του απονέμεται χάρη.
10/10/1862 Ξεσπά επανάσταση που οδηγεί τον Όθωνα σε έξωση από την Ελλάδα.
10/11/1862 Διαδηλώσεις στην Αθήνα υπέρ της υποψηφιότητας του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου για τον ελληνικό θρόνο
18/6/1863 Η συμμορία του Κυριάκου με την προστασία της Χωροφυλακής καταλαμβάνει τη Μονή των Ασωμάτων στην Αθήνα. Ο υπουργός στρατιωτικών διατάσσει την σύλληψη του λήσταρχου. Ο διοικητής του 6ου τάγματος τίθεται αλληλέγγυους προς τους ληστές.
18-20/6/1863 Σοβαρές αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα σε παρατάξεις «Πεδινών» (Βούλγαρης) και των «Ορεινών» (Κανάρης, Γρίβας) στην περιοχή Πλατείας Ομόνοιας με 200 νεκρούς.
3/11/1865 Ο πρωθυπουργός Ε. Δεληγιώργης εξαναγκάζεται σε παραίτηση εξαιτίας δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης για το σύμβουλο του Γεωργίου, Γουλιέλμο Σπόνεκ.
2/6/1866 Έκρηξη ηφαιστείου Θήρας, ηρεμεί μετά 5 χρόνια.
11/9/1866 Η τραγωδία της Μονής του Αρκαδίου
17/12/1867 Ο πρωθυπουργός Α. Κουμουνδούρος υποβάλλει παραίτηση του γιατί διαφωνεί με εξωτερική πολιτική του βασιλιά.
30/3/1870 Οι ληστές Τάκου και Χ. Αρβανιτάκη συλλαμβάνουν ως όμηρους άγγλους περιηγητές στο Δήλεσι και ζητούν λύτρα. Η δυναμική επέμβαση της χωροφυλακής και στρατού έχει αποτέλεσμα τον θάνατο των ομήρων. Η ελληνική κυβέρνηση επικρίνεται από την Βρετανία.
26/2/1872 Η κυβέρνηση Βούλγαρη διενεργεί εκλογές στις οποίες κυριαρχούν βία και νοθεία και τις κερδίζει.
12/11/1873 Διαδήλωση φοιτητών στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου υπέρ της φοιτητικής φάλαγγας.
29/6/1874 Ο Χ. Τρικούπης καταγγέλλει τον βασιλιά Γεώργιο Α ως υπεύθυνο της πολιτικής κρίσης που διέρχεται ο τόπος.
22/3/1875 Σοβαρά επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος ανάμεσα σε βουλευτές του κόμματος του Βούλγαρη και πολίτης που τους αποδοκιμάζουν γιατί παραβιάζουν το σύνταγμα.
11/1/1878 9η κατά σειρά κυβέρνηση Α. Κουμουνδούρου
15/1/1878 Φιλοπόλεμο συλλαλητήριο στην Αθήνα με 4 νεκρούς και πολλούς τραυματίες.
3/5/1890 Πεθαίνει στις φυλακές Χαλκίδας ο βουλευτής, πρώην αντεισαγγελέας εφετών Ρόκος Χοϊδάς. Είχε καταδικαστεί σε 3ετη φυλάκιση για άρθρο που θεωρήθηκε ότι στρεφόταν εναντίον του βασιλιά.
10/1/1895 Ο Χ. Τρικούπης υποβάλλει την παραίτησή του στο βασιλιά Γεώργιο Α γιατί διαφωνεί με το στέμμα.
3/7/1896 Η Εθνική Εταιρεία στέλνει αντάρτικες ομάδες στη Μακεδονία για να αντιμετωπίσουν τη διείσδυση των Βουλγάρων.
8/8/1896 Η Ελληνική κυβέρνηση στέλνει στην Κρήτη εθελοντικά αντάρτικα σώματα για να στηρίξουν τον αγώνα των Κρητικών εναντίον του οθωμανικού ζυγού.
5/4/1897 Κήρυξη πολέμου από την Τουρκία εναντίον της Ελλάδας, ήττα της Ελλάδας και επιβολή στη χώρα Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
25/8/1898 Σφαγές Ελλήνων από Τούρκους άτακτους στο Ηράκλειο της Κρήτης.
17/11/1902 Σοβαρά επεισόδια και τραυματισμοί μεταξύ των οπαδών των κομμάτων Δηλιγιάννη και Θεοτόκη, λόγω των εκλογικών αποτελεσμάτων (102 έδρες έκαστος)
8/11/1903 Σοβαρά επεισόδια με 3 νεκρούς ανάμεσα σε αποσπάσματα στρατιωτών και φοιτητών εξ αιτίας της μετάφρασης στην καθομιλούμενη της «Ορεστιάδας» του Αισχύλου.
13/10/1904 Φονεύεται σε συμπλοκή με Τούρκους στη Σιάτιστα της Μακεδονίας ο Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς.
10/3/1905 Επανάσταση του Θερίσου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζητά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και την απομάκρυνση του πρίγκιπα Γεωργίου.
31/5/1905 Δολοφονία του πρωθυπουργού Θ. Δηλιγιάννη, γιατί θεωρήθηκε υπεύθυνος για το κλείσιμο των χαρτοπαικτικών λεσχών.
7/3/1907 Δολοφονία στον Πυργετό Ραψάνης του πρωτοπόρου σοσιαλιστήυ Μαρίνου Αντύπα.
3/12/1908 Οι συντεχνίες των Αθηνών με τηλεγραφήματα τους δηλώνουν στην κυβέρνηση Θεοτόκη ότι αδυνατούν να δεχτούν νέους φόρους.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΤΑ BLOG ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ GOOGLE.

Προ ημερών μπήκα σε ένα blog και διάβασα τον δεκάλογο των bloggers, ο οποίος αναφερόταν στα αυτονόητα. Δηλαδή αναφερόταν στις σχέσεις που πρέπει να διέπουν την επικοινωνία των bloggers. Κάτι που κατά την γνώμη μου πρέπει να ισχύει ούτως ή άλλως και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Εδώ φυσικά υπεισέρχεται η ανωνυμία και για τον λόγο αυτόν θα πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί.
Ένας από τους βασικούς λόγους που έγινα blogger ήταν η αναπόφευκτη επιθυμία των εγγονιών μου να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το Internet. Αυτό με φόβιζε και έτσι αποφάσισα να γίνω blogger στην ηλικία των 74 ετών για να αποκτήσω ιδίαν αντίληψη για την χρησιμότητα ή και την επικινδυνότητα του.
Την ανησυχία αυτή την είχα εκφράσει σε κάποιο σχόλιο που έκανα σε ένα άλλο blog. Ένα blog που το είχε ένα αξιόλογο νεαρό κορίτσι. Σε απάντηση με καθησύχαζε γράφοντας στις 22 Ιουνίου 2008:
«Καταλαβαίνω την ανησυχία σου, επειδή την ίδια ανησυχία είχαν και οι γονείς μου πριν. Δεν είμαι νέα στον κόσμο του ίντερνετ (στην ηλικία είμαι μόνο! ) και έχω δει και ασχοληθεί με αρκετά (ιντερνετικά)……… Δεν ξέρω την ηλικία των εγγονών σου, αλλά μπορείς να το καταλάβεις π.χ. από το πώς τα πάνε στο σχολείο, ή πώς τα πάνε στη δουλειά, πώς τα πάνε με τις ανθρώπινες σχέσεις.»
Πολύ φιλοσοφημένη απάντηση από ένα κορίτσι μόλις 23 ετών. Φυσικά δεν ησύχαζα τόσο εύκολα, συνέχεια συμβούλευα τα εγγόνια μου να μην δίνουν στοιχεία τους και κυρίως να μην δίνουν τις φωτογραφίες τους, γνωρίζοντας πόσοι ψυχανώμαλοι κυκλοφορούν.
Στο διάστημα λοιπόν αυτών των 6 μηνών λειτουργίας του blog μου, απέκτησα αρκετούς e-φίλους και φίλες. Με άλλους εξακολουθώ να αλληλογραφώ και με άλλους έχω διακόψει. Είναι το αντίστοιχο που συμβαίνει στην ζωή μας. Με άλλους δένουμε και με άλλους όχι.
Κάποιοι από τους φίλους είχαν περιπέτειες με το Google προς γενική αγανάκτηση όλων μας, ευτυχώς όμως τελικά ξεπέρασαν το πρόβλημα. Απ’ ότι έχω καταλάβει το Google βάζει φραγμούς στην λειτουργία εάν υπάρξει καταγγελία ή παρουσιαστεί πρόβλημα σε κάποιο blog που όμως θα μπορούσε το πρόβλημα αυτό να συμπαρασύρει και άλλα blog.
Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά θα με ρωτήσετε. Έχω τους λόγους μου.
Εδώ και καιρό προσπαθούσα να μπω στο blog αυτού του αξιόλογου κοριτσιού που έγραψα παραπάνω και κάθε φορά έπαιρνα την απάντηση
This blog is open to invited readers only
Ώσπου μια μέρα μπαίνοντας στο e-mail μου είδα μια πρόσκληση: Έχετε πρόσκληση να δείτε το ιστολόγιο του/της Clockwork Plum.
Μπήκα στη διεύθυνση του e-mail που μου έγραφε και βρέθηκα στο blog της Clockwork Plum. Και εκεί στην ανάρτηση που υπήρχε «Αγαπητοί προσκεκλημένοι...» μας εξιστορούσε τους λόγους που αναγκάστηκε να κλείσει το blog της για να πάψει να την ενοχλεί κάποιο άτομο.
Από τότε είδα αρκετούς bloggers να μπαίνουν και να της αφήνουν μηνύματα, προφανώς όλοι προσκεκλημένοι. Δεν θα γράψω τι μας είπε στην ανάρτηση αλλά και στις απαντήσεις στα σχόλια μας, άλλωστε δεν έχει νόημα αρκετοί από την παρέα μας μπαίνουν και τα διαβάζουν. Σημασία όμως έχει ότι μια αξιόλογη νέα κοπέλα που επιθυμούσε να επικοινωνεί ανοικτά μαζί μας, αναγκάζεται να βάλει περιορισμούς στο blog της για να αποφύγει κάποιον ψυχανώμαλο. Το ψυχανώμαλος είναι ιδική μου έκφραση.
Ευτυχώς είχε το θάρρος να μας πει την περιπέτειά της. Της ζήτησα την άδεια να αναφέρω το όνομα του blog της με την ελπίδα ότι αν διάβαζε αυτή την ανάρτηση ο τύπος που την ενοχλεί να συναισθανθεί το κακό που κάνει σε ένα νεαρό κορίτσι και να σταματήσει να την ενοχλεί.
Φίλοι μου αυτή η περιπέτεια της καλής μας της Clockwork Plum, δεν σας κρύβω ότι με έχει κάνει ακόμα περισσότερο επιφυλακτικό προς το Internet. Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα, φώναξα τις εγγονές μου να διαβάσουν την περιπέτεια της καλής μας φίλης.
Καλή μου Clockwork Plum από αυτό εδώ το blog και από αυτή την ανάρτηση σου εύχομαι να μην έχεις άλλες ενοχλήσεις για να μπορέσεις να αφοσιωθείς απερίσπαστη στις σπουδές σου, που απ’ ότι φαίνεται πηγαίνεις περίφημα.
Αυτά τα ολίγα φίλοι μου και εάν μπορείτε να μη βάζετε φωτογραφίες ιδίως των παιδιών σας θα κάνετε πολύ καλά. Άλλωστε υπάρχει και το e-mail για να τις στέλνετε σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Η φίλη μας η Artanis μας κάλεσε να παίξουμε το παιχνίδι της σκιάς μας, του σκοτεινού εαυτού μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνω κουβέντα με την σκιά μου, όποτε βρίσκω καιρό, την σύρω από την αφάνεια της και την στήνω απέναντί μου και αρχίζει η κουβέντα. Είναι η πρώτη φορά όμως που την παρουσιάζω σε κοινή θέα.
Φίλοι μου θα σας γράψω μόνο τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου ερωτήσεις προς την σκιά μου, δεν θα σας γράψω τις απαντήσεις της. Ίσως το κάνω κάποια άλλη φορά. Ξέρετε είναι πολύ σκληρή η άτιμη και με καθηλώνει με τις απαντήσεις της, όταν απαντά.
Η τελευταία φορά που έπιασα κουβέντα μαζί της ήταν στη Μερσίνη όταν τα βράδια μόνος μου αγνάντευα από την βεράντα την θάλασσα. Συνήθως την βομβαρδίζω με ερωτήσεις, εκείνη με κοιτάζει με το σκοτεινό βλέμμα της και άλλοτε μου απαντά και άλλοτε χαμογελά χωρίς να μου δίνει απάντηση.
Και ιδού οι απορίες μου:
Γιατί είμαι αυτός που είμαι και τι θα ήμουνα αν τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μου έπαιρνα διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που πήρα;
Στην αρχή νόμιζα ότι η σημερινή ζωή μου είναι απόρροια των αποφάσεων μου στις κρίσιμες στιγμές, κατόπιν όμως διαπίστωσα οτι αποφάσεις έπαιρνα και παίρνω με κάθε μου αναπνοή. Δεν ήταν λοιπόν μόνο οι σοβαρές αποφάσεις που καθόρησαν την ζωή μου αλλά και οι μικρές και φαινομενικά ασήμαντες;
Ακόμα και αυτή μου η απόφαση να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, καθορίζει την μετέπειτα πορεία μου, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Θα μπορούσα να κοιμηθώ νωρίς και να ξυπνήσω φρέσκος για δουλειά το πρωί ή θα μπορούσα να πάω στο κοντινό μου το μπαράκι να πιώ κανένα ποτό με τις δίδυμες, όχι προτίμησα να γράψω.
Προσπάθησα να μετρήσω τα κομβικά σημεία, τα σταυροδρόμια που συνάντησα και που έπρεπε να αποφασίσω ποιο δρόμο θα ακολουθήσω, χωρίς να γνωρίζω που καταλήγει ή σε πόσα άλλα σταυροδρόμια θα με οδηγούσε. Αδίκως είναι τόσα πολλά που δεν μετριούνται.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίρνουμε την μια ή την άλλη απόφαση, τον ένα ή τον άλλο τον δρόμο; Είναι σίγουρο ότι δεν διαθέτουμε GPS για να το προγραμματίσουμε ή να του πούμε που θέλουμε να πάμε και να μας βρει τον συντομότερο και καλύτερο δρόμο, ή μήπως διαθέτουμε;
Μήπως μέσα μας υπάρχει κάτι χωρίς να γνωρίζουμε την ύπαρξή του και μας οδηγεί στην μια ή την άλλη κατεύθυνση;
Μήπως τελικά είναι όλα προαποφασισμένα; Όχι δεν πιστεύω στο κισμέτ, όμως τι ήταν αυτό που με έκανε να πάω σε μία συγκέντρωση φίλων εκείνο το βράδυ, ενώ δεν ήθελα να πάω γιατί ήμουνα εξουθενωμένος από την δουλειά και όπου τελικά συνάντησα την μικρή Ελληνο-Ινδή. Την μικρή που με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι τον κόσμο.
Από καθαρή τύχη λοιπόν έφτασα εδώ που έφτασα; Οι αποφάσεις που έπαιρνα ήταν τυχαίες, ενστικτώδεις ή είχα κάποια ικανότητα να μαντεύω τι ήταν πέρα από το σταυροδρόμι;
Γιατί άραγε αποφάσισα να γίνω blogger, οι μέρες μου οι ώρες μου ήταν γεμάτες, από φίλους άλλο τίποτα, τότε γιατί άρχισα να επικοινωνώ μαζί σας, σε ποιο σταυροδρόμι θα με βγάλει αυτή μου η απόφαση;
Και γιατί τα ρωτάω όλα αυτά, μήπως δεν είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου; Δεν θα το έλεγα, δεν θα άλλαζα καμιά μου απόφαση μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστες που επηρέασαν την ζωή άλλων ανθρώπων. Αλλά μήπως μια άλλη απόφαση έφερνε αποτελέσματα δυσάρεστα, τραγικά σε αυτούς τους ανθρώπους;
Γιατί δεν μου απαντάς σκιά μου, γιατί με αγναντεύεις μ΄αυτό το σκοτεινό σου βλέμμα, πότε θα μου δώσεις τις απαντήσεις που έχω ανάγκη, ή μήπως τελικά δεν τις έχω ανάγκη; Πρόσεξε γιατί τελικά θα πάψω να ασχολούμαι μαζί σου θα πάψω να σε υπολογίζω, θα σε ξαναστείλω στην αφάνειά σου, θέλω απαντήσεις και τις θέλω τώρα, δεν έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.
Τελικά φαίνεται ότι την φόβισα, σηκώθηκε αργά αργά μου γύρισε την πλάτη και με μια βαριεστημένη φωνή μου είπε, κάνε ότι σου είπε η μικρή Ελληνο-Ινδή, «πράξε κατά συνείδηση».
Και για την αντιγραφή gskastro
Υ.Γ. Έψαξα πολύ στις φωτογραφίες μου για να βρω κατάλληλη φωτογραφία και τελικά νομίζω ότι την βρήκα.


Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Φίλοι μου ανταποκρινόμενος και εγώ στο κάλεσμα, ενώνω την φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα κολαστήρια των φυλακών.
ΔΕΝ υπογράφω όμως διαμαρτυρόμενος για την επιπολαιότητα των οργανωτών αυτής της εκστρατείας.
Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να υποφέρουν και κάποιοι άλλοι να εκμεταλλεύονται αυτόν τον πόνο βάζοντας διαφημίσεις εκεί όπου πρέπει να υπογράψω, ΔΕΝ με ενδιαφέρει να μειώσω το πάχος του στομαχιού μου. «Why is Your Stomach Fat?»
Θα βάλω όμως τις κραυγές αγωνίας δύο ανθρώπων:

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 16/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08




Φίλοι μου αυτήν την ανάρτηση άρχισα να την γράφω όταν ήμουνα ακόμα την Μερσίνη της Τουρκίας. Όσο ήταν ο γιός μου εδώ είχαμε πολλά να πούμε και να κάνουμε, τώρα που είμαι μόνος, δεν ξέρω τι να κάνω μετά τις 23:00 και γράφω.
Γράφω περισσότερο για τον εαυτόν μου, κάτι σαν ημερολόγιο. Θα σταχυολογήσω κάποια από αυτά και θα τα βάλω στην ανάρτηση.
Θα αρχίσω από την πρόσκληση που μου έκανε η καλή μας η Artanis να παίξω το παιχνίδι ποίημα, ρητό και πίνακας.
Από τα ποιήματα θα αναφέρω ένα που με εκφράζει τουλάχιστον τώρα που πλησιάζω στην έξοδο.
Ήταν γραμμένο από τον Φιλόδημο, επικούρειο φιλόσοφο και ποιητή από τα Γάδαρα της Παλαιστίνης 110 – 35 π.Χ.

Αγάπησα• ποιος όχι; Εξόκειλα• σε ποιον αυτά είναι ξένα;
Έρμαιο μανίας• αλλά από πού; όχι θεός η αιτία;
Τώρα μακριά όλα αυτά –τα μαύρα μου μαλλιά χιονισμένα ήδη
παίζουν και μού προμηνούν τη συνετή ηλικία.
Έπαιξα, όσο ήταν καιρός• τώρα καιρός δεν μου έχει μείνει
–καιρός μου να προσανατολιστώ στη σωφροσύνη.

Όσο για την ρήση, έχω κάνει βίωμα μου το «πράξε κατά συνείδηση». Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος, ή να κάνω καλές πράξεις. Σημαίνει απλά ότι, φροντίζω οι πράξεις μου να συμφωνούν με την συνείδηση μου.
Και αυτό δεν μου ήρθε ουρανοκατέβατο, με μύησε μια εικοσάχρονη Ελληνο-Ινδή. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Για τον πίνακα θα έλεγα ότι μου αρέσουν αρκετοί, οι τρεις χάριτες όμως του Briand είναι από τους αγαπημένους μου. Δυστυχώς έχει πάθει μία μικρή ζημία και πρέπει να γίνει αποκατάσταση από ειδικό.



Και τώρα ήρθε η σειρά να γράψω λίγα για τις εντυπώσεις μου από την παραμονή μου στην Μερσίνη της Τουρκίας. Θα γράψω συνοπτικά για να μην σας κουράσω, είναι σκόρπιες σκέψεις ενός ταξιδιώτη σε μια άγνωστη χώρα με άγνωστη γι’ αυτόν γλώσσα.
Ναι τουλάχιστον σε εμένα η Τουρκία ήταν και είναι άγνωστη χώρα, παρ’ όλον που ο πατέρας μου είχε μιλήσει για τους ανθρώπους αυτούς, εγώ αφέθηκα να παρασυρθώ από την κοινή γνώμη που τους ήθελε αιματοβαμμένους κατακτητές. Ας είναι δεν θα κάνω κρίσεις, θα τις αποφύγω, θα προσπαθήσω να διηγηθώ τα πράγματα όπως τα είδα.
Όταν πρόκειται να ταξιδεύσω στο εξωτερικό, φροντίζω να μαθαίνω κάποια πράγματα για τις συνήθειες και τα έθιμα του λαού της χώρας που πάω. Στην περίπτωση αυτή δεν το έκανα, θεώρησα ότι τους γνώριζα καλά. Λάθος μου έπρεπε να φροντίσω να μάθω κάποια πράγματα, θα μπορούσα να είχα ρωτήσει τον φίλο side21 που πηγαίνει συχνά στην χώρα αυτή για πολιτισμικές εκδηλώσεις.
Η διαδρομή μου ήταν αεροπορικώς Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Άδανα.
Από εκεί με αυτοκίνητο για την Μερσίνη, 80 χιλ μακρύτερα και περίπου 1 ώρα.
Στη Μερσίνη πήγαμε κατευθείαν για φαί, που αλλού από το FORUM και το Media Markt, κάτι σαν το Mall των Αθηνών.
Ημέρα Κυριακή και με τρώει η περιέργεια για τα μαγαζιά που είναι ανοικτά, όχι μόνο στο FORUM αλλά και σε ολόκληρη την πόλη. Όπως μου είπε ο γιός μόνο οι υπηρεσίες και τα γραφεία κλείνουν το Σαββατοκύριακο, όλα τα άλλα είναι ανοικτά μέχρι τις 10 το βράδυ.
Το εξασκημένο μάτι μου ψάχνει, ψάχνει για γυναικεία γάμπα. Αμ δε, όλες με παντελόνια ή μακριά φουστάνια, ούτε δείγμα από γάμπα. Μέχρι που έφυγα μόνο μία είδα και αυτή άνηκε σε μικρό κορίτσι. Είναι όμως όλες τους (πλην των γιαγιάδων) κομψά ντυμένες. Όχι ότι οι γιαγιάδες δεν ήταν καλοντυμένες αλλά από σεβασμό απέφευγα να τις κοιτώ. Εκείνο όμως που μου έκανε πολύ εντύπωση ήταν τα ζευγάρια κάθε ηλικίας. Πιασμένα χέρι χέρι κάτι που σπάνια πλέον το βλέπουμε σε άλλες χώρες.
Τα καταστήματα κάτι σαν τα δικά μας με περίπου τις ίδιες τιμές, μάλλον ακριβές τιμές για τους Τούρκους.
Τα αυτοκίνητα, μάλλον λιγοστά, κινούνται με βενζίνη, πετρέλαιο ή αέριο. Η βενζίνη και το πετρέλαιο μάλλον ακριβά σε σχέση και με τις δικές μας τιμές.
Οι δρόμοι τους τεράστιοι σε πλάτος καθώς και τα πεζοδρόμια με πολύ καλό φωτισμό. Σχεδόν πουθενά δεν είδα πεζοδρόμιο κάτω από 3 μέτρα πλάτος. Ίσως το μεγάλο πλάτος των δρόμων και η πανταχόθεν ελεύθερη δόμηση να μην μου δημιούργησε το πλάκωμα αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα. Είναι φυσικά και το πολύ πράσινο. Δεν αφήνουν σχεδόν κανένα χώρο χωρίς να φυτέψουν δέντρα.
Όσο για την παραλία τους τι να πω! Μία λωρίδα πλάτους από 50 μέχρι 100 μέτρα και μήκους 15 χιλ. με δρομάκια, λιμνούλες, παραστάσεις αγάλματα (δεν είδα του Ατατούρκ, αλλά κάπου θα υπήρχε και αυτό) εγκαταστάσεις με παιδικές χαρές αλλά και χώροι άθλησης των μεγάλων, γεμάτη με πράσινο. Στη συνέχεια υπήρχε δρόμος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και διάζωμα στην μέση, φαρδύ πεζοδρόμιο, πρασιά και άρχιζαν οι πολυκατοικίες.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω αρκετές φωτογραφίες γιατί είχα ατύχημα με τις δύο μου φωτογραφικές.











Για τον κόσμο έχω να πω ότι ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα ανησυχία ή μοναξιά (παρ΄όλον που δεν γνώριζα την γλώσσα και ούτε μιλούσαν αγγλικά). Πολύ ήσυχος κόσμος ευγενικός και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν με παντομίμα φυσικά.
Οι πολυκατοικίες από 8 μέχρι 20 ορόφους και αρκετές με μεγαλύτερο ύψος, αλλά με αποστάσεις μεταξύ τους. Η πολυκατοικία στη φωτογραφία ήταν απέναντι από την δική μου.
Τα προϊόντα του σουπερμάρκετ όλα στην τουρκική, οι δε τιμές μάλλον χαμηλές για εμάς.
Γενικά για εμένα ήταν δεκαπέντε ημέρες γεμάτες από δουλειά, γεμάτες από εμπειρίες, εκπλήξεις και ωραίες αναμνήσεις. Και σαν επιστέγασμα η επίσκεψή μου στα Μεστά της Χίου. Επίσκεψη αστραπή στο καλό μας το fractal. Όχι δεν θα σας αποκαλύψω το γένος γι’ αυτό και δεν θα βάλω την φωτογραφία του.
Εκεί κατέληξα οδικώς μετά από περιπετειώδες ταξίδι δύο ημερών, 1.100χιλ, και 14 ωρών οδήγηση, μέσα από τα βουνά της ΝΔ Τουρκίας, μέχρι το Τσεσμέ. Στη συνέχεια με πλοιάριο στη Χίο και από εκεί κατευθείαν στα Μεστά.








Δεν περίμενα αυτό που είδα. Έχω δει πολλά κάστρα και φρούρια στα ταξίδια μου στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα στη Μονεμβασιά. Αλλά αυτό το ζωντανό κάστρο δεν το έχω δει πουθενά. Ένα κάστρο που κατοικείται, ένα ζωντανό κάστρο. Γύρω από το κάστρο το χωριό. Τα σπίτια μέσα στο κάστρο, μέρος του δαιδαλώδους τοίχους καταπληκτικά. Το δε σπίτι του fractal κουκλίστικο. Τι να πω για τον κήπο σου fractal μου! Ένας κήπος 4 επί 5 μέτρα περίπου, με διάφορα φυτά και μια τεράστια λεμονιά. Οι τοίχοι γύρο από τον κήπο πρέπει να είναι 4 μέτρα ύψος από πέτρα. Και ξαφνικά άρχισαν να πετούν πουλάκια που είχαν φωλιάσει στη λεμονιά και τα ενόχλησε το φως που άναψε το fractal.
Παράδεισος σκέτος, να είσαι καλά fractal, άξιζαν τα 1.100χιλ που κάναμε με τον Βόσνιο οδηγό μου. Για να προλάβουμε το πλοίο το πήγαινε σε εκείνες τις στροφές σας με 140χιλ. και σε 20 λεπτά ήμασταν στο λιμάνι.
Αρκετά όμως φλυάρησα και σας ζάλισα, έχω την τάση να γράφω πολλά. Φιλιά πολλά σε όλους σας, ακόμα και σε αυτούς που θα μου την πέσουν.
Οι φωτογραφίες από την Μερσίνη, είναι από εμένα και μία από το google earth. Οι φωτογραφίες από τα Μεστά είναι δικές μου αλλά όχι από καλή φωτογραφική.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΣΙΝΗ

Φίλοι μου, επιτέλους βρήκα τον χρόνο να επικοινωνήσω μαζί σας. Έχει περάσει αρκετό διάστημα από τότε που απαντούσα σε καθένα σχόλιο σας και άρχισα να έχω ενοχές. Αποφάσισα να βάλω σε ανάρτηση τις απαντήσεις στα σχόλια που κάνατε στις τελευταίες τρεις αναρτήσεις μου.
Σήμερα είναι αργία εδώ που βρίσκομαι και έτσι θα διαθέσω την ημέρα μου, λίγο στην ενημέρωσή μου μέσω Internet και λίγη περιήγηση στην πόλη για να εξοικειωθώ και μη πάθω ξανά τα χθεσινά.
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην Μερσίνη της Τουρκίας, όπου ήρθα να αντικαταστήσω τον γιό μου, για κάποιες εργασίες που έχουμε αναλάβει.
Η απόσταση μεταξύ οικίας που μένω και χώρου εργασία είναι περίπου 25 χιλ. Με οδηγό τον γιό μου κάνουμε περίπου 20 λεπτά. Εχθές με οδηγό τον γράφοντα έκανα δυόμιση ώρες.
Ήταν βράδυ όταν επέστρεφα, μόνος γιατί ο γιός μου είχε επιστρέψει στην Αθήνα, και νομίζοντας ότι είχα μάθει τον δρόμο και με την σιγουριά του άσχετου ξεκίνησα για επιστροφή. Η πόλη είναι μακρόστενη και αρκετά μεγάλη με μεγάλου πλάτους δρόμους καλά φωτισμένους (οι περισσότεροι τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και διάζωμα). Την ημέρα είναι εύκολος ο προσανατολισμός γιατί η πόλη είναι ανάμεσα σε θάλασσα και σε βουνό, το βράδυ όμως σε ξεγελάνε οι πολύ απρόσωποι δρόμοι. Παντού πολυκατοικίες 10 ορόφων ως επί το πλείστον ομοιόμορφες.
Όταν συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει τον δρόμο, άρχισα να ρωτώ που είναι το Media Markt (απ΄ότι ανακάλυψα όλοι το ξέρουν). Δυστυχώς σε όλα τα βενζινάδικα οι άνθρωποι ήταν μεν πρόθυμοι αλλά δεν ήξερε κανείς αγγλικά (να και ένας λαός που σέβεται τον εαυτόν του). Οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν με χειρονομίες και φυσικά άλλα μου δείχνανε άλλα καταλάβαινα. Τελικά μετά από δυόμιση ώρες, με την κύστη μου έτοιμη να διαρραγεί κατέφθασα στο σπίτι που μένω.
Αρκετά όμως για το άτομό μου. Για την Μερσίνη θα γράψω ξανά αφού πρώτα την περιτριγυρίσω, υπάρχει όμως κάτι που με εντυπωσίασε και θα το γράψω τώρα. Όπως σας είπα η πόλη είναι παραλιακή, με περίπου 17χιλ παραλία. Ο παραλιακός δρόμος χωρίζει τα κτήρια (10+ ορόφους) από μία αρκετά φαρδιά λωρίδα παραλίας όπου υπάρχουν παιδικές χαρές, χώροι για άθληση (απλά μηχανήματα)διάδρομοι για περπάτημα κατασκευές με κίονες, αγάλματα και πάμπολλα δένδρα. Σε ολόκληρη αυτή την διαδρομή υπήρχαν μερικά μόνο καφενεία.
Το πρωί την ώρα που πηγαίνω στην δουλειά μου (6:30) ο χώρος αυτός είναι γεμάτος με άτομα που αθλούνται με διάφορους τρόπους.
Και τώρα φίλοι μου ήρθε η σειρά σας, τέρμα η πολυλογία μου.
Α! και κάτι που ξέχασα. Το πρωί βάζω το ξυπνητήρι στις 5:00, ανακάλυψα ότι δεν χρειάζεται, στις 4:50 φροντίζει ο μουεζίνης να με ξυπνά. Πάντως το βρίσκω πολύ ρομαντικό.
Ηφαιστίωνα έχεις απόλυτο δίκαιο, απορώ τι θα θυμούνται τα εγγόνια μου από τον συνεχή διαφημιστικό βομβαρδισμό που υφίστανται, από τα άπειρα παιχνίδια που φορτώνουν στον υπολογιστή τους.
Καλό μου Fractal, μου την έφερες με τον καραγκιόζη, ούτε και εγώ φανταζόμουνα ότι θα λειτουργούσε σαν καταλύτης. Πως πάνε και οι δικές σου δουλειές, τρέχεις και δεν φτάνεις;
Φίλε μου Αστερίωνα, εμείς τα λέμε και από τηλεφώνου, θα ήταν ωραία όμως να ήσουνα εδώ, να είχαμε και το Μιχάλη να τα συζητάμε, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Είναι δυνατόν να ξεχάσω τα παγωτά μπε-μπε του Φλόκα! Σε λίγο θα επιχειρήσω να σε πάρω μέσω skype. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα γιατί το Internet είναι ασύρματο.
Καλή μου Clockwork Plum μη με πειράζεις απέχουν παρασάγγας οι ηλικίες μας. Ξαναγυρνώ όμως στα μικρά μου χρόνια με αυτές τις θύμισες.
Τι γλυκό παιδί που είσαι Nefelli μου! Έτσι όπως στηνόσουνα να παρακολουθήσεις την παράσταση, στηνόταν τότε και η πρώτη μου παιδική αγάπη. Το ξέρω ότι είσαι φορτωμένη και σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Γλαρένια μου είσαι απίθανη με το blog σου, καταιγισμός ιδεών. Σκέφτομαι να αρχίσω να ξαναμαζεύω γυάλινες μπίλιες. Τότε μαζεύαμε και το εξωτερικό των πακέτων τσιγάρων. Σύγκρινε τα με τις σημερινές ασχολίες των παιδιών!
Artanis καλή μου, η παράσταση όντως ήταν απίθανη. Δεν ήταν το παίξιμο μόνο αλλά και η σύλληψη της ιδέας αυτής, εναλλαγής πραγματικών ηθοποιών με θέατρο σκιών. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω παρακολουθήσει κάτι παρόμοιο.
Φίλε Στέφανε, σου είχα γράψει νομίζω ότι είχαμε και ένα άλλο παιχνίδι, κατασκευάζαμε ραδιοφωνάκια με γαληνίτη. Καλό χειμώνα και καλή συνέχεια στις σπουδές σου.
Καλή μου Άστρια στη ανάρτηση «Απόφαση Ζωής» είχες βάλει σχόλιο. Είχα μπει και εγώ στο δικό σου, αλλά δεν έγραψα γιατί είχες τότε το παιχνίδι με το 3 & 7. Να είσαι καλά Άστρια.
Φίλε Nikiplos μακάρι να είχα τον χρόνο να πήγαινα στα θέατρα, στο όποιο θέατρο. Από τότε που έπιασα να δουλεύω, πάνε πίσω 50 χρόνια, δεν εύρισκα τον χρόνο για θέατρο ή αν θέλεις την διάθεση. Τώρα που άρχισα να το σκέφτομαι ξαναέπιασα δουλειά. Η παράσταση νομίζω θα κρατήσει μέχρι τον Απρίλιο.
Καλό μου Little Beautiful Things σε ευχαριστώ για τις ευχές σου, ελπίζω να πιάνουν. Τα εμπόδια στη ζωή είναι για να μας δυναμώνουν, είναι όμως και μια δοκιμασία για να γνωρίσουμε τον εαυτόν μας. Φιλιά πολλά και από εμένα.
Καλή μου Κωνσταντινιά, και εσύ είχες πάει ταξιδάκια αλλά άλλου είδους. Δεν σου κρύβω όμως ότι μου αρέσει εδώ. Μέχρι στιγμής (δεν είναι φυσικά πολλές ημέρες) μόνο πρόθυμους να με εξυπηρετήσουν έχω συναντήσει. Φυσικά η συνεννόηση μεγάλο εμπόδιο.
Side 21 Έχεις δίκαιο η συμπαράσταση σε φίλο είναι ανάγκη και όχι υποχρέωση, πόσο μάλλον στο γιο ή την κόρη. Βλέπω και εσύ είσαι τρυφερός πατέρας. Να είσαι πάντα καλά.
Στογόνα είσαι νέα blogger βλέπω. Πολύ ευαίσθητη όπως ερμηνεύω το blog σου, ευαίσθητη σα τη σταγόνα του νερού, με το κρύο παγώνει με την ζέστη εξατμίζεται. Να είσαι καλά σταγόνα και καλώς ήρθες στην παρέα μας.
Ιρλανδέ πάντα με ένα καλό λόγο, μου έχει λείψει το χιούμορ σου. Ελπίζω σε μερικούς μήνες να έχω περισσότερο χρόνο για να σας χαίρομαι όλους σας.
Ζαφορα ευχαριστώ και εσένα για τις ευχές, πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουμε μεγάλη ανάγκη από τις ευχές, ευχές των συνανθρώπων μας. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν τελικά σκεφτόμασταν μόνο θετικά για τον άλλον.
Faraona να είσαι καλά και εσύ για τις ευχές σου, και εγώ είμαι ένας αδύναμος κρίκος που τις έχει ανάγκη.
Dee dee ο κολλητός μου ήταν κούκλος, δυστυχώς δεν υπάρχει πια και δεν θέλω να τον αντικαταστήσω. Φιλιά και από εμένα αν και δεν είμαι καστρούλι, είμαι από τα σιτεμένα.
Theogr εσείς θα με περιμένετε, ο κήπος μου δεν ξέρω τι θα κάνει. Είναι ικανός να την κοπανήσει. Να είσαι καλά φίλε.
Φίλοι εδώ σας αφήνω να πάω να δω λίγο την πόλη και ιδίως την παραλία τους. Και πάλι ευχαριστώ και εύχομαι να σας βρω όλους καλά όταν επιστρέψω.
Με πολύ αγάπη gskastro

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ



Φίλοι μου για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Είναι σημαντικό για τον καθένα να ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέπτονται. Δεν έχω όμως χρόνο να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να βρω τον χρόνο.
Σήμερα το βράδυ όμως κατόρθωσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να τον αφιερώσω στον εαυτόν μου.
Δεν έχουν περάσει λίγες ώρες που είχα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μια εμπειρία που έγινε αιτία να πάω πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Χρόνια δύσκολα για τους μεγάλους αλλά ανέμελα για εμάς τα παιδιά. Ήταν τότε που η φαντασία μας μετέτρεπε το κάθε τι σε παιχνίδι. Μόλις είχε τελειώσει η κατοχή και τα σύννεφα του εμφύλιου είχαν αρχίσει να μαζεύονται.
Δεν υπήρχαν κινητά δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν ήμασταν με άλλα λόγια απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Γυρεύαμε την συντροφιά, την παρέα των φύλων μας. Τι απλά πράγματα που μας ικανοποιούσαν εκείνη την εποχή! κουτσό, κρυφτό, μπίλιες (αχ! αυτές οι γυάλινες μπίλιες ακόμα τις μαζεύω όταν τις βρω).
Εκείνο όμως που μας τραβούσε περισσότερο ήταν ο καραγκιόζης. Θυμάμαι μαζεύαμε έγχρωμα χαρτάκια, χαρτόνια αλεύρι για να φτιάξουμε κόλα και να κατασκευάσουμε τις φιγούρες του καραγκιόζη και της παρέας του. Πόση χαρά κάναμε όταν βρίσκαμε και κανένα παλιό σεντόνι για την σκηνή μας. Το πρόβλημα ήταν το φως, τα καταφέρναμε όμως με μερικά κεριά ή κάποια λάμπα πετρελαίου.
Αυτά όλα ήταν με την παρέα του Π. Φαλήρου, αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι μας στο Ελληνικό όπου αρχίσαμε τα επικίνδυνα παιχνίδια.
Πολλές φορές αναπολώ αυτή την παρέα του Φαλήρου, χαθήκαμε τελείως λες και άνοιξε η γη και μας κατάπιε. Για τον έναν μόνο μαθαίνω, είναι ηγούμενος σε ένα μοναστήρι στο Άγιο Όρος.
Σήμερα λοιπόν μου ήρθαν όλα αυτά στο νου, ξαναθυμήθηκα αυτά τα ωραία ανέμελα χρόνια.
Το καλό μας το fractal με είχε καλέσει στην παράσταση «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» στο θέατρο Βεάκη.
Δεν θα σας πω για αυτή την υπέροχη παράσταση, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ καλύτεροι από εμένα να σας τα γράψουν, άλλωστε το fractal τα έγραψε τόσο ωραία στην ανάρτησή του, θα σας πω όμως τι μου προξένησε εμένα, και είμαι σίγουρος και σε πολλούς άλλους.
Ήμουν μαζί με τις δύο εγγόνες μου και την σύζυγο μου και ένα σωρό άλλον κόσμο και ξαφνικά βρέθηκα μόνος με τις αναμνήσεις μου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, εκεί επάνω στο σανίδι δεν ήταν οι ηθοποιοί αλλά οι παιδικοί μου φίλοι. Ο Γιώργος (ο Ηγούμενος τώρα), ο Κώστας, η Ιωάννα (η πρώτη μου παιδική αγάπη), η Ρίτσα και τόσοι άλλοι.
Και μετά πήραν σειρά οι άλλοι φίλοι, η παρέα του Ελληνικού, έφηβοι πλέον καινούργιες παρέες καινούργιοι έρωτες.
Να είσαι καλά fractal μου, μου χάρισες μια συγκλονιστική βραδιά. Ακόμα και οι εγγονές μου που ποτέ τους δεν είχαν παρακολουθήσει καραγκιόζη, παρά μόνο στην τηλεόραση, συζητούσαν σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής για την παράσταση και φυσικά για τον παππού που συγκινήθηκε.
Καμιά φορά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Εκεί που λέγαμε κάποιοι να συναντηθούμε μαζί σου στα Μεστά, τελικά συναντηθήκαμε οι δύο μας στην Αθήνα.
Πάντως ελπίζω να επισκεφτώ την πατρίδα σου, θα πρέπει να είναι υπέροχος τόπος. Από τις φωτογραφίες και τις διηγήσεις σου, μου έχεις δημιουργήσει την εντύπωση του μαγευτικού χώρου.
Φίλοι μου αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε αυτή την υπέροχη παράσταση, είμαι σίγουρος θα σας δημιουργήσει συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, gskastro

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

ΑΠΟΦΑΣΗ ΖΩΗΣ



Φίλοι μου απουσίασα αρκετό καιρό, σχεδόν ένα μήνα, από την παρέα μας και δεν σας κρύβω ότι μου λείψατε. Η αλήθεια είναι ότι έμπαινα κλεφτά και σας διάβαζα όλους και με χαρά μάθαινα τα νέα σας και ότι είσαστε καλά.
Είδα ότι κάποιοι επηρεαστήκατε από το Φθινόπωρο αλλά χρειάζεται και αυτό για την προετοιμασία του χειμώνα.
Δεν σας κρύβω ότι ο χειμώνας είναι η εποχή που μου ταιριάζει περισσότερο. Ελπίζω να μας έρθει με χιόνια και πολλά χιόνια.
Όπως έγραψα και παραπάνω έμπαινα κλεφτά όμως δεν είχα το κουράγιο να γράψω ούτε μία πρόταση. Ήμουν άδειος από ιδέες από σκέψεις.
Έτσι και σήμερα που μπήκα διάβαζα αλλά δεν ήξερα τι να γράψω, είμαι πολύ κουρασμένος και οι ιδέες δεν έρχονται. Και τότε διάβασα την ανάρτηση της καλής μας little beautiful things «ο Δρόμος». Ναι σκέφτηκα ωραίο θέμα, έχει σχέση με τον δρόμο που πήρα εδώ και ένα μήνα σχεδόν.
Ο δρόμος λοιπόν που πήρα ή αν προτιμάτε το τούνελ είναι και στενό και ανηφορικό και σκοτεινό, με λίγο φως στην άκρη και μικρές αναλαμπές ενδιάμεσα.
Πόσο μοιάζει στη φωτογραφία!
Σας είχα γράψει ότι θα πήγαινα να βοηθήσω κάποιους φίλους, δεν είναι πολλοί είναι ένας, για εμένα όμως έχει πολλές ιδιότητες, είναι ο φίλος, ο κολλητός ο γιός μου.
Σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο είμαστε οι δυο μας λοιπόν και ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο. Μαζί θα φτάσουμε στο τέλος, στην άκρη του τούνελ, στο φως, δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μικρές ανάπαυλες στα φωτεινά σημεία, εκεί ξαποσταίνουμε. Παίρνουμε λίγη δύναμη για να συνεχίσουμε. Σε αυτές τις ανάπαυλες θα σας γράφω, στα ενδιάμεσα στερεύω από σκέψεις, δεν μου μένει δύναμη.
Αυτή μας η περιπέτεια έχει και τα καλά της στοιχεία, είναι η συντροφική πορεία που ακολουθούμε, εκεί ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο, εκεί ανακαλύπτω ξανά και ξανά τον γιό μου και πιστεύω ότι το ίδιο γίνεται και με αυτόν.
Οι ατελείωτες ώρες που περνάμε μαζί δεν είναι στρωμένες με ροδοπέταλα, οι σχέσεις μας περνούν από πολλές φάσεις, θα μπορούσα να πω ακόμα και θυελλώδεις. Στο τέλος όμως της ημέρας, όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ, αυτά τα λίγα λεπτά προτού με νικήσει ο μορφέας, εκείνα τα λίγα λεπτά ξαναφέρνω στο μυαλό μου μόνο τα θετικά στοιχεία που αποκομίσαμε. Και τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά.
Έχουμε όμως πολύ δρόμο μπροστά μας. Μόνο που τώρα θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε, ο ένας στην Ελλάδα και ο άλλος στο εξωτερικό. Σε εκείνον έπεσε το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς, σε εμένα (και λόγο ηλικίας) το λιγότερο.
Για μια ακόμα φορά φίλοι μου σας ευχαριστώ και θα τα ξαναπούμε στην επόμενη αναλαμπή.
Φιλιά σε όλους gskastro

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Time to Say Goodbye

Φίλοι μου θα σας αφήσω για λίγο καιρό, ελπίζοντας ότι όταν γυρίσω να σας βρω όλους σας καλά.
Πρέπει να βοηθήσω κάποιους φίλους που χρειάζονται βοήθεια και έτσι θα βρεθώ για αρκετό καιρό μακριά από τη βάση μου.
Δυστυχώς δεν θα υπάρχει ο κολλητός μου να την προσέχει, αναχώρησε την ημέρα που έβαλα την προηγούμενη ανάρτηση. Ήδη όμως ένα μήνα νωρίτερα είχα χάσει και τον μικρό μου σκύλο. Βλέπετε παθαίνουν και αυτά καρκίνο.
Φεύγοντας θα σας αφήσω δύο μουσικά video για να ακούτε λίγο μουσική όποτε μπαίνετε στο Blog μου.
Σας αφήνω όμως και την φωτογραφία του κολλητού μου για να σας φυλάει από εκεί που βρίσκεται τώρα. Να είστε όλοι καλά, gskastro





Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Φίλοι μου οι περισσότεροι πήραμε τις αδειούλες μας και ταξιδέψαμε σε πολύ ωραία μέρη.
Ένας ένας που επιστρέφει μας φέρνει τις εντυπώσεις του με μια σειρά ωραίων φωτογραφιών.
Ήρθε λοιπόν και η δική μου ώρα να σας διηγηθώ φωτογραφικά πως πέρασα στην σχεδόν δύο μηνών περιήγηση μου.
Να αρχίσω λοιπόν με την επίσκεψή μου στον ζωολογικό κήπο. Το μόνο που δεν θα μπορέσω να σας δείξω θα είναι το φίδι, έχει την μανία να κρύβεται.

Η ώρα του φαγητού. Η χελώνα θα φάει αφού τελειώσουν οι άλλοι


Οι δύο φίλοι όμως τρώνε μαζί


Αλλά και στον ύπνο μαζί


Το κοστυφάκι υποχρεωτικά περιμένει την μάνα του να το ταΐσει (το έχετε ξαναδεί)


Και η ώρα της βόλτας


Χρειαζόμαστε όμως και το παιχνίδι


Τώρα πως τι βρίσκει η γάτα με τον βάτραχο, μη με ρωτάτε.




Μάλλον κουτσομπολεύουν, δεν ξέρω ποιους όμως


Αρκετά όμως με τον ζωολογικό κήπο, η συνέχεια στο βοτανικό κήπο.

Μεγάλη ποικιλία από τριαντάφυλλα και τουλίπες





Τα αμπέλια έτοιμα και αυτά περιμένουν τον τρύγο


Οι τοματιές είχαν καλή παραγωγή


Το ίδιο και τα υπόλοιπα ζαρζαβατικά


Και αγγούρια αναρριχητές


Από βλίτα άλλο τίποτα


Το ίδιο και οι πιπεριές


Και το σέλινο και η γλιστρίδα την ώρα του ποτίσματος



Υπήρχαν και τα σχετικά φρούτα.

Τα μούσμουλα και τα βερίκοκα είχαν ήδη τελειώσει, τα αχλάδια όμως μόλις είχαν ωριμάσει.


Τα ρόδια θα είναι έτοιμα τέλη Σεπτέμβρη


Και όπως είναι φυσικό και τα απαραίτητα καλλωπιστικά.


Και όταν επέστρεφα από αυτές τις εξαντλητικές περιηγήσεις με περίμενε στρωμένο ένα λιτό τραπέζι. Ας είναι καλά η γειτόνισσα μου!


Δεν θα σας κουράσω άλλο φίλοι μου. Δεν σας κρύβω ότι ήταν εξαντλητικές αυτές μου οι περιηγήσεις μέσα σε ένα χώρο 30 επί 40 μέτρα.
Ναι φίλοι μου δεν το κούνησα από το σπίτι μου. Στον κήπο μου την έβγαζα, μαζί με τα ζωάκια μου και τα φυτά μου.

Την πανσέληνο όμως του Αυγούστου την απήλαυσα, κάπως διαφορετικά από εσάς, βοηθάει και η τεχνολογία βλέπετε.


Φίλοι μου να έχουμε όλοι μας ένα πολύ καλά Φθινόπωρο και με το καλό να επιστρέψουν και οι υπόλοιποι. Πολλά φιλιά σε όλους σας gskastro

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ Η ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ;



Φίλοι μου είναι ένα θέμα που με απασχολούσε αλλά και με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό. Μεγάλωσαν πλέον τα παιδιά μου με την βοήθεια ή χωρίς των συμβουλών μου και ήρθε η σειρά των εγγονιών μου.
Και κάθισα και έκανα τον απολογισμό μου (ή την αυτοκριτική μου όπως συνηθίζουν να λένε τα κομματικά στελέχη).
Και τι ανακάλυψα; Ότι δεν έπαψα ποτέ να δίνω συμβουλές στα παιδιά μου. Άθελά μου συνεχίζω να τους δίνω συμβουλές, δίνω στα εγγόνια δίνω και στα παιδιά μου, και πολλές φορές δίνω σε όλους μαζί ταυτόχρονα, οπόταν πέφτει και το σχετικό δούλεμα στον παππού. Και να ήταν μόνο αυτό άμα λάχει δίνω συμβουλές και στους φίλους τους.
Να λοιπόν το ερώτημα, έχουν αξία οι συμβουλές; Με μία λέξη θα απαντούσα ΝΑΙ, δεν είναι όμως τόσο απλό.
Σκεφτείτε έναν μανιώδη καπνιστή να συμβουλεύει τα παιδιά του να μην καπνίζουν, ή ένα πότη να μη πίνουν. Τι αξία έχει η συμβουλή του; Μήπως λοιπόν η κυριότερη συμβουλή είναι ο τρόπος ζωής του κάθε γονέα, μήπως πρώτα πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας προτού ανοίξουμε το στόμα μας για να τα συμβουλέψουμε;
Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε κάποιες προσωπικές θυσίες, είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Και κάτι ακόμα, έχουμε καλλιεργήσει δρόμους επικοινωνίας με τα παιδιά μας με τα βλαστάρια μας; Έχουμε βρει τρόπους να τους περνάμε μηνύματα χωρίς να γινόμαστε φορτικοί; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν την ώρα που συζητούμε με τα παιδιά μας διάφορα θέματα, την ώρα που είμαστε όλοι χαλαροί, την ώρα που παίζουμε μαζί τους να μας ξεφύγει και μια συμβουλή.
Να είστε σίγουροι ότι θα αποδώσει πολύ καλύτερα από το να τα συμβουλεύουμε με εκείνο το αντιπαθητικό δασκαλίστικο ύφος. Πολλές φορές η αγωνία μας μην πάθει κακό το παιδί, μας κάνει να του δίνουμε φορτικά κάποιες συμβουλές. Είναι σίγουρο ότι αυτές τις συμβουλές θα τις βγάλει από το μυαλό του ή θα τις ξεχάσει.
Υπάρχουν φυσικά και γονείς που ισχυρίζονται ότι το παιδί θα αποκτήσει την δική του εμπειρία και θα μάθει από τα λάθη του.
Είναι και αυτό μία άποψη.
Προσωπικά όμως προτιμώ την άποψη της φύσης. Η φύση είναι αυτή που μας διδάσκει τι θα έπρεπε να κάνουμε. Αρκετοί από εμάς έχουμε διάφορα ζώα στο σπίτι μας, ή έχουμε δει αυτά τα υπέροχα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει η τηλεόραση. Έχετε παρακολουθήσει πως μεγαλώνουν τα μικρά τους, πως τα εκπαιδεύουν, ακόμα και πως τα τιμωρούν όταν δεν κάνουν αυτό που πρέπει; Είναι δυνατόν να κάνουμε εμείς κάτι λιγότερο;
Φίλοι μου δεν θα σας ευχηθώ καλό φθινόπωρο, έχουμε ακόμα αρκετό καλοκαίρι μπροστά μας και εύχομαι να το περάσετε όλοι σας καλά, μα προσοχή στα μονάκριβα βλαστάρια σας. Δεν μπόρεσα έπρεπε να την δώσω την συμβουλή μου. Με πολύ αγάπη σε όλους εσάς gskastro

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

ΑΓΝΟΙΑ ή ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ;



Φίλοι μου έχω κατ’ επανάληψη γράψει ότι είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο.
Είναι όμως ορισμένα πράγματα που με κάνουν να αναθεωρώ αυτή μου την στάση.
Οι πιο πολλοί από εμάς θα έχουν κάνει μερικά μπάνια στις ωραίες μας παραλίες, έστω και αν δεν έχουμε πάρει την άδεια μας ακόμα.
Είμαι ένας από αυτούς, που δεν πήρε την άδεια του και πηγαίνει για μπάνιο στις κοντινές παραλίες. Μαζεύω λοιπόν την ομπρέλα μου την πτυσσόμενη πολυθρόνα μου, τα θερμό μου με το κρύο νερό και το καφέ μου, ένα βιβλίο και εκδράμω στην παραλία.
Συνήθως πάω νωρίς το πρωί μαζί με τα υπόλοιπα γεροντάκια. Μετά από κολύμπι καμιάς ώρας κάθομαι στην πολυθρόνα μου και απολαμβάνω τον καφέ μου διαβάζοντας.
Σιγά σιγά η παραλία αρχίζει να γεμίζει με καλλίγραμμες μαμάδες, μπαμπάδες με σωσίβια στη μέση τους και τα παιδάκια τους. Πρέπει να είναι παιδιά τους γιατί τους φωνάζουν μαμά και μπαμπά. Μέχρι τις δώδεκα η παραλία είναι γεμάτη.
Τοποθετούν λοιπόν τις ομπρέλες τους, στρώνουν τις ψάθες στην άμμο και με περίσσια φροντίδα αλείφουν τα παιδάκια τους με μπόλικο λάδι, αλείφονται και οι ίδιοι φυσικά. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Και ξαφνικά το σκηνικό αλλάζει. Η μαμά και ο μπαμπάς ξαπλώνουν στις ψάθες για να ξεροψηθούν ή κάθονται κάτω από τις ομπρέλες και τα παιδάκια τα στέλνουν κοντά στο νερό να παίξουν με τα κουβαδάκια τους. Χωρίς καπέλο χωρίς μπλουζάκι μόνο με το λάδι, λες και το λάδι θα τα προστατέψει, και η ώρα δώδεκα.
Εκείνη την ώρα τα μαζεύω και πηγαίνω στο παραλιακό μαγαζάκι για ψητές σαρδέλες και ουζάκια μέχρι τις 2μ.μ. Τα παιδάκια ακόμα στην παραλία μαζί με τους γονείς να ξεροψήνονται.
Και η απορία μου είναι πολύ απλή, τι στην ευχή μυαλό κουβαλούν αυτοί οι γονείς; Δεν έχουν ακούσει τι μπορεί να πάθουν όσοι εκτίθενται στον ήλιο από τις 11 π.μ. μέχρι και τις 4μ.μ.
Και καλά αυτοί, αλλά τα παιδάκια τους τι τους φταίνε, τόσες ώρες μέσα στον καυτό ήλιο! Το χειρότερο δε είναι όταν φυσάει και κανένα ελαφρό βοριαδάκι, τότε ξεγελιέται κανείς και δεν αντιλαμβάνεται τη ζημιά που του κάνει ο κατά τα άλλα ευεργετικός ήλιος.
Πείτε μου καλοί μου φίλοι, τι είναι αυτό που κάνει τους γονείς να εκθέτουν τα παιδιά τους σε τέτοιους κινδύνους, άγνοια ή αδιαφορία; Αν δούμε κάποιο γονέα να κακοποιεί το παιδί του αμέσως ξεσηκωνόμαστε όλοι και γίνεται και θέμα στην τηλεόραση.
Αυτή όμως η κακοποίηση που δεν έχει άμεσα αποτελέσματα και δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή ποιος θα την σταματήσει; Ποιος πρέπει να ενδιαφερθεί; Το κράτος, μα τι μπορεί να κάνει, να αστυνομεύει τις παραλίες; Εδώ δεν μπορεί να μας σώσει από τους κακοποιούς, θα πρέπει να κυνηγά και τους γονιούς που εκθέτουν τα παιδιά τους σε πιθανό κίνδυνο;
Όσο για την τηλεόραση μάλλον κακό κάνει διαφημίζοντας τα ασφαλή προϊόντα κατά των υπεριωδών ακτινών.
Εμείς οι συνειδητοποιημένοι; Για τολμήστε να συμβουλεύσετε ή να πείτε κάτι σε αυτούς τους γονείς και ελάτε μετά να με βρείτε στο ΚΑΤ. Μου έγινε και αυτό.
Να είστε καλά φίλοι μου και να περάσετε υπέροχα και το υπόλοιπο του καλοκαιριού, προσοχή όμως σε αυτά τα τρυφερά υπέροχα πλασματάκια, δεν μας φταίνε σε τίποτα. gskastro

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ

Φίλοι μου καλό μήνα και να περάσετε υπέροχα το υπόλοιπο του καλοκαιριού.
Είχα σκοπό να βάλω νέα ανάρτηση σήμερα, για να σας ευχαριστήσω αφενός για την συντροφιά που μου κρατήσατε το τελευταίο διάστημα, και να σας δείξω πως περνάει ένας γέροντας όταν μένει μόνος του το καλοκαίρι.
Δεν μπορώ όμως να το κάνω, δεν μου πάει να δείξω τη χαρά μου την ώρα που ένας ΠΑΤΕΡΑΣ δωρίζει τα όργανα του παιδιού του για να σωθούν πέντε συνάνθρωποί μας. Τι ψυχικό μεγαλείο!
Δεν μπορώ να δείξω αλλά και ούτε να αισθανθώ χαρά όταν βλέπω αυτόν τον υπέροχο ΑΝΘΡΩΠΟ να μην εκφράζει να μη δείχνει οργή για αυτό που κάναμε στο παιδί του, αλλά να δείχνει απέραντη ανθρωπιά και αγάπη για τον συνάνθρωπό του.
«Δεν αισθάνομαι θυμό για τους Έλληνες παρά μόνο για τους τέσσερεις δράστες». Τι μεγαλείο ψυχής!
Πόσο κοντά αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σ’ αυτόν το ΑΝΘΡΩΠΟ σαν πατέρας και σαν παππούς! Από την ώρα που τον είδα δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, ευτυχώς είμαι μόνος μου, δεν θα ήθελα να με δουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
Πως μπορεί ένας πατέρας να δώσει την συγκατάθεσή του να σταματήσουν την μηχανική υποστήριξη ζωής από το παιδί του! Τι δύναμη ψυχής υπάρχει μέσα σ’ αυτόν τον ΑΝΘΡΩΠΟ!
Καλοί μου φίλοι να είσαστε όλοι καλά και ο θεός να φυλάει εσάς και τα παιδιά σας και αν υπάρχει και κανένας παππούς και τα εγγόνια του. Gskastro
Η ψυχική μου διάθεση είναι τέτοια που η μόνη μουσική που μου έρχεται στο νου είναι το «il silenzio» από το υπέροχο φιλμ from here to eternity.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΦΥΓΕΤΕ ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ;




Φίλοι μου, σας φαντάζομαι να ετοιμάζεστε σιγά σιγά, ένας ένας για να δραπετεύετε για τας εξοχάς.
Μετά από την καταπίεση της καθημερινότητας όλους αυτούς τους μήνες, μετά από την καταπίεση αλλά και την αδιαφορία για τη ζωή μας των αρχόντων μας που τόσο ωραία και σωστά το έθεσε ο Nikiplos καιρός είναι να πάτε να ξεκουραστείτε και να μου επιστρέψετε ανανεωμένοι για δράση το Φθινόπωρο.
Πόσοι θα φύγετε πόσοι θα μείνουμε;
Ελπίζω να είναι τότε μαζί μας και η Φύρδην-Μίγδην, να μην αφήσει να την νικήσει ένας πάροχος.
Φαντάζομαι θα μου σκορπιστείτε μέσα στην Ελλαδίτσα μας με τα υπέροχα τοπία της και τα ακόμα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα.
Φέρτε μας, σε εμάς που θα μείνουμε πίσω, φέρτε μας τις ωραίες σας εμπειρίες, τις ωραίες φωτογραφίες που θα τραβήξετε από την αξιολάτρευτη χώρα μας.
Πολλά της καταμαρτυρούμε της καημενούλας, είμαι σίγουρος όμως ότι κανένας μας δεν θα την άλλαζε με κανένα άλλο τόπο. Είναι σαν τον μεγάλο μας έρωτα που ενώ μας παιδεύει ενώ μας κάνει απιστίες τόσο πιο πολύ την θέλουμε.
Εγώ θα μείνω πίσω, δεν εκφράζω παράπονο, πάντα το κάνω. Στέλνω του δικούς μου να ξεκουραστούν και αναλαμβάνω τα ζωάκια μας και τον κήπο. Δεν θα μπορούσα να τα εγκαταλείψω έχουν την ανάγκη μου, ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Και πώς να εγκαταλείψω αυτό το υπέροχο τσαμπί που έβαλα στη φωτογραφία. Θα σας το ξαναδείξω όταν ωριμάσει, λίγο προτού ευφράνει τα χείλη μου. Δεν τρώγεται με το δόντια δεν το δαγκώνεις, το βάζεις ανάμεσα στα χείλη και το πιέζεις. Πρέπει να ξέρεις να το τρως το σταφύλι. Το παραδέχομαι γίνεσαι και λίγο χάλια αλλά να χάσω τέτοια απόλαυση.
Φίλοι μου να είστε καλά και να περάσετε ακόμα καλύτερα. gskastro

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

UPDATE 5ης Ιουλίου 2008

Φίλοι μου, στο Blog του φίλου μας Αστερίων Βαληνάκης έχει αναρτηθεί επιστολή προς κ. Κώστα Καραμανλή Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας σχετικά με την Ονομασία της ΠΓΔΜ.

Η επιστολή υπογράφεται από τις Παμμακεδονικές Ενώσεις Αμερικής, Αυστραλίας, Καναδά, Ευρώπης και το Μακεδονικό Τμήμα Αφρικής.

Νομίζω ότι θα πρέπει να την διαδώσουμε και εμείς όσο το δυνατόν περισσότερο.

Να έχετε όλοι σας ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο gskastro

Υ.Γ. Στην προσπάθεια να κάνω UPDATE χάθηκε η ανάρτηση, ευτυχώς είχα καρατήσει αντίγραφο και για τα σχόλια, εκτός από τα δύο τελευταία.

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Φίλοι μου, μήπως είδατε σήμερα το ντοκιμαντέρ τα ματωμένα διαμάντια στην ΕΤ1 στις 11:00 στην εκπομπή HISTORY CHANNEL;

Συγκλονιστικό, είχα δει την αντίστοιχη ταινία με τον Leonardo DiCaprio και είχα προβληματιστεί, δεν παρουσιάζει ούτε το εν δέκατο από αυτό που πραγματευόταν το ντοκιμαντέρ, συγκλονιστικό.

Δεν φανταζόμουνα ότι το διαμάντι που φοράει η μάνα μου, γυναίκα μου, ή φιλενάδα μου είναι ένα ματωμένο διαμάντι.

Δεν φανταζόμουνα ότι στη Σιέρρα Λεόνε ή στη Λιβερία ή σε όποια Αφρικανική χώρα ακρωτηριάζουν τους ανθρώπους (ακόμα και παιδιά) οι αντάρτες του Φοντάι Σάνκο ή όποιου Σάνκο για να τους αναγκάσουν να φύγουν από τις περιοχές που υπάρχουν διαμάντια και να εκμεταλλευτούν οι αντάρτες.

Δεν φανταζόμουν ότι έχουν πεθάνει , έχουν σκοτωθεί τόσοι πολλοί για να αποκτήσει η μάνα μου, ή γυναίκα μου η φιλενάδα μου μια τοσοδούλα γυαλιστερή πέτρα.

Δεν φανταζόμουνα ότι τόσοι πολλοί πρέπει να υποφέρουν, να εργάζονται καταναγκαστικά κάτω από την απειλή των όπλων των ανταρτών, να δολοφονούνται για να επιδεικνύει η μάνα μου, η γυναίκα μου, η φιλενάδα μου την άχρηστη αυτή πέτρα.

Δεν φανταζόμουνα, ή δεν ήθελα να ξέρω;

Που ζούσα όλα αυτά τα χρόνια απομονωμένος σε κάποιο μοναστήρι, ή ανάμεσα σε κόσμο υπερφίαλο που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η καλοπέρασή του, η επίδειξή του η αποχαύνωσή του; Όμοιος και εγώ μ’ αυτούς!

Όχι καλοί μου φίλοι ήξερα και ξέρω αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει αρκεί να περνά καλά η αφεντιά μου, και να ξεγελάω καμιά μικρούλα με κανένα διαμαντάκι και ας είναι αιματοβαμμένο. Άλλωστε έχω εξασφαλίσει μια καλή θέση στο παράδεισο, ναι είμαι καλός Χριστιανός, πηγαίνω στην εκκλησία, ανάβω κεράκι αφήνω τον οβολό μου.

Καλοί μου φίλοι με συγχωρείτε για το ξέσπασμα αλλά επηρεάστηκα πολύ από αυτό το ντοκιμαντέρ, ευτυχώς που δεν το είδατε. Gskastro

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ; ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ





Δεν νομίζω να μην υπήρξε πέρυσι Έλληνας, άνθρωπος που να μη ράγισε η καρδιά του παρακολουθώντας είτε από κοντά ή από την τηλεόραση τις πυρκαγιές που κατασπάραξαν τη χώρα μας αλλά και πήραν τόσες ζωές.
Γνωρίζω αρκετούς συντοπίτες μου που είναι εθελοντές είτε στην πυρόσβεση ή στην πρόληψη και φύλαξη των επικίνδυνων περιοχών. Γνωρίζω όμως και πολύ περισσότερους αδιάφορους που όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται αλλά και βοηθούν στην έναρξη και διάδοση της φωτιάς.
Όχι δεν κυκλοφορούν με σπίρτα και γκαζάκια, δεν είναι πυρομανείς, απλά είναι αδιάφοροι. Πως αλλιώς θα μπορούσα να αποκαλέσω τα άτομα αυτά που αφήνουν τα οικόπεδά τους, τα χωράφια τους γεμάτα ένα μπόι ξερά χόρτα; Είναι το καλύτερο υλικό για έναρξη και διάδοση της φωτιάς.
Έχετε δει από κοντά να καίγετε μια περιοχή; Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ταχύτητα με την οποία μεταδίδεται η φωτιά όταν φυσάει. Ο ταχύτερος άνθρωπος αδυνατεί να παραβγεί το χορτάρι που καίγεται, μετά αρπάζουν τα δέντρα και στη συνέχεια αν τα δέντρα είναι πεύκα, εκσφενδονίζονται τα κουκουνάρια σε τεράστιες αποστάσεις όπου αρπάζουν τα χόρτα και πάει λέγοντας.
Έτσι εξαφανίστηκε ότι δέντρο υπήρχε στην περιοχή Ντράφι, έτσι εξαφανίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της Πεντέλης. Ήμουν μαζί με τους εθελοντές, αλλά απλά παρακολουθούσαμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα ούτε εμείς ούτε τα πυροσβεστικά οχήματα.
Έτσι έφτασε η φωτιά στα χωριά έτσι κάηκε η άμοιρη μάνα με τα παιδάκια της στην Πελοπόννησο. Μέσα σε χωράφι με ελάχιστα δέντρα κάηκε. Σε χωράφι που είχε ξερό χόρτο ένα μπόι.
Τότε γιατί στον τίτλο αναγράφεται ότι «ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ».
Γιατί μπορούμε να βοηθήσουμε να μειωθεί αυτό το τόσο επικίνδυνο (σαν μπαρούτι χορτάρι). Το κάνουμε εδώ και κάποια χρόνια στην περιοχή που μένω και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι έχει αρκετή επιτυχία.
Εντοπίζουμε τα οικόπεδα και χωράφια με το ξερό χόρτο. Είναι πολύ απλό, όπως περνάμε έξω από αυτές τις περιοχές γράφουμε σε ένα χαρτάκι διεύθυνση και αριθμό. Στη συνέχεια ειδοποιούμε τον Δήμο, είτε πηγαίνοντας στην αρμόδια υπηρεσία (Γραφείο Δημότη) ή τηλεφωνικά. Εάν γνωρίζουμε τον κάτοικο ειδοποιούμε τον ίδιο τον κάτοικο.
Μετά από μερικές ημέρες, εάν δεν δούμε αποτέλεσμα (συνήθως ο Δήμος μας κινητοποιείται άμεσα) τα ίδια στοιχεία τα γράφουμε σε μία αναφορά ή αίτηση και την καταθέτουμε στο πρωτόκολλο του Δήμου και παίρνουμε αριθμό πρωτοκόλλου.
Να είστε βέβαιοι ότι δύσκολα θα αδιαφορήσει κάποιος μπροστά σε ένα έγγραφο πρωτοκολλημένο.
Φίλοι μου δεν έχουμε παρά να δοκιμάσουμε, πάρτε το σαν παιχνίδι. Ας δούμε τι επιτυχία μπορεί να έχει μια τέτοια ενέργεια, το κυριότερο όμως είναι να το διαδώσουμε αν πιστεύουμε ότι μπορεί να βοηθήσει στην έστω κατ’ ελάχιστον μείωση των πυρκαγιών.
Φίλοι μου να είστε όλοι καλά και να έχουμε όλοι μας ένα καλό χωρίς πυρκαγιές καλοκαίρι.
Οι Φωτογραφίες είναι από την περιοχή μου, ανάμεσα σε σπίτια όπως βλέπετε. Έχω ειδοποιήσει το Γραφείο Δημότη και αναμένω αποτελέσματα.