Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ, Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ

Το προτελευταίο το έκλεψα από την αγαπητή Άστρια. Ναι η προοπτική μας ολόκληρη βρισκόταν εκεί μπροστά μου στις 22 του Ιουνίου στις 20:30 του 2011 στο θέατρο «Αλέξης Μινωτής» στο Αιγάλεω.
Λίγο πρωτύτερα με είχαν πάρει τα δύο μου εγγόνια, τα αγόρια, να μου ζητήσουν να πάω στο χορό τους.
«Ξέρουμε ότι είσαι πολύ κουρασμένος αλλά σε θέλουμε κοντά μας, πάρε και τα κορίτσια». Πως μπορούσα να αρνηθώ! Είχαμε περάσει 20 ημέρες ταλαιπωρίας με τον γιό μου, λόγω της μεταφοράς του γραφείου μας αλλά και δύο εργασιών που είχαμε αναλάβει κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Μελίσσια, παππούς, γιαγιά, κόρη με τον γαμπρό και τα δύο κορίτσια τους για Αιγάλεω. Μόλις που προφτάσαμε την έναρξη, όσο για θέσεις ίσα που βρήκαμε στις τελευταίες κερκίδες, σε ένα κατάμεστο θέατρο.
Και εκεί πλέον για τρεις ώρες ξεχάσαμε τη μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει, τη μαυρίλα που κάποιοι θέλουν να την κάνουν ακόμα πιο μαύρη, αν γίνεται.
Για όλο τον κόσμο εκεί, για τις μανάδες τους πατεράδες τις γιαγιάδες και τους παππούδες, υπήρχε μόνο φως, το φως που έβγαινε από τα παιδιά του κόσμου όλου.
Η άξια Κα Γκρίτζιου Γεωργία είχε κάνει ένα θαύμα. Τρεις ώρες που πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε τρεις συνεχόμενες, χωρίς διάλυμα ανεπανάληπτες ώρες.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά για να μην κουράζω επέλεξα μερικές χαρακτηριστικές.
Φυσικά ο παππούς δεν μπόρεσε να μην συγκινηθεί, ευτυχώς όμως δεν ήταν μόνος, είδα πολλούς γύρω μου που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν κάποιο δάκρυ. Φαίνεται ότι είμαστε πολύ συναισθηματικά φορτισμένοι και έχουμε ανάγκη την εκτόνωση.
Να είναι ευλογημένα τα νιάτα όλου του κόσμου που μας προσφέρουν, ιδίως αυτές τις στιγμές, την ελπίδα και την προοπτική για μια καλύτερη ζωή. Τους την οφείλουμε και γι’ αυτό πρέπει να πολεμήσουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Όταν ετοίμαζα την προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο «ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ;» δεν φανταζόμουνα ότι θα έγραφα και συνέχεια και αυτή τη φορά για την Ελλάδα.

Κατά τον κ. Θ. Πάγκαλο φυσικά είναι «μόδα των τεχνολογιών» και μιλάει για «ανώδυνη εκτόνωση, που δεν ενδιαφέρει καν την πολιτική» και παρακάτω «Η διαμόρφωση ενός πολιτικού κινήματος όσο και αν αυτό δυσαρεστεί ορισμένους, που ακολουθούν τη μόδα των τεχνολογιών δεν εξαρτάται από τα like και τα unlike του Facebook»

Μα κύριε Πάγκαλε, γιατί κατηγορείται την τεχνολογία; Εσείς τι κάνετε, δεν σας εισήγαγε στην ηλεκτρονική τεχνολογία ο Πρωθυπουργός μας, και εσείς ο ίδιος άλλωστε δεν έχετε σελίδα στο facebook και μάλιστα με μία γοητευτική φωτογραφία;

Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση τι ρόλο παίζει; Όλοι μας κύριε Πάγκαλε έχουμε γοητευτεί από αυτά τα μέσα επικοινωνίας, ακόμα και εγώ ο γέροντας, τι να κάνουμε είναι τα μόνα μέσα ίσως που απέμειναν στον απλό πολίτη να επικοινωνήσει ελεύθερα.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε όλος αυτός ο ακομμάτιστος αγανακτισμένος, προβληματισμένος κόσμος να συνεννοηθεί για να συγκεντρωθεί στις πλατείες;

Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες είναι γνωστός ο ρόλος που παίζουν, πως αλλιώς λοιπόν θα μπορούσε να συγκεντρωθεί όλος αυτός ο κόσμος.

Τα κόμματα, και αυτών ο ρόλος είναι γνωστός. Ο κόσμος δεν θέλει καπελώματα, όχι ότι κάποια στιγμή δεν θα καπελωθούν, όπως έγινε με το Πολυτεχνείο, όπου οι πραγματικοί ήρωες αποσύρθηκαν και άφησαν κάποιους αριβίστες να καρπωθούν και εξαργυρώσουν επιταγές και στη συνέχεια να μας καταδυναστευόσουν.  

Μα θα μου πείτε τόσο λίγοι είναι οι αγανακτισμένοι, τότε δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα σαν κυβέρνηση.

Κύριε Πάγκαλε ξέρετε τα ποτάμια και οι χείμαρροι ξεκινούν δειλά δειλά και κατόπιν μετατρέπονται στους ορμητικούς χείμαρρους που ξέρουμε. Σας βάζω και δύο φωτογραφίες των πηγών του Αροάνειου  και μια τρίτη μόλις 50 μέτρα πιο κάτω.

Μη ξεγελιέστε κύριε Πάγκαλε μην απογοητεύετε και άλλο τον κόσμο και προπάντων μην τους ειρωνεύεστε και μη τους λοιδορείται.

Μα θα μου πείτε φίλοι μου τι έπαθα με τον κύριο Πάγκαλο. Λοιπόν θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, μου είναι πολύ συμπαθής. Αλλά με ενοχλεί αφάνταστα να με ειρωνεύονται να με λοιδορούν. Ναι είμαι και εγώ από αυτούς τους αγανακτισμένους, όχι για τα μνημόνια όχι για τις περικοπές ή τις αυξήσεις των ειδών και υπηρεσιών, αλλά γιατί με κοιτούν στα μάτια και μου λένε ψέματα με την μεγαλύτερη άνεση, ιδίως ο εκπρόσωπος τους. Δεν τους μουντζώνω (δεν αρμόζει στην αισθητική μου) δεν τους βρίζω (τον εαυτό μου βασικά έπρεπε να βρίζω) απλά θα τους γύρναγα την πλάτη όταν θα πέρναγαν. 

Δεν το έχετε καταλάβει ότι παίζετε επικίνδυνο παιχνίδι περιγελώντας τον λαό; Είμαστε αρκετά ώριμοι για να καταλάβουμε την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, μιλήστε μας με ειλικρίνεια και ίσως μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε να σώσουμε αυτή την ταλαίπωρη πατρίδα μας.

Η πατρίδα μας θα σωθεί, θα τη σώσουμε εμείς με ή χωρίς εσάς.

Και ένα τελευταίο κύριε Πάγκαλε. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τα κάναμε μαζί, όπως λέει αυτός ο υπέροχος άνθρωπος η Ελένη Γλυκατζή Αρβελέρ.

Και τώρα θα με ρωτήσετε τι σχέση έχει ο τίτλος. Πολύ απλά ήμουν και εγώ εκεί και δεν θέλω να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές. Ναι ήμουν 10 ετών μαζί με την αδελφή μου, τους γονείς μου και πολλούς φίλους με τα παιδιά τους από το Παλαιό Φάληρο. Είχαμε ανέβει όλοι μαζί πολύς κόσμος θα έλεγα (και απ’ ότι γνωρίζω δεν είχαμε σχέση με το ΕΑΜ), όταν κάποια στιγμή ακούω τον πατέρα μου να λέει πάμε να φύγουμε θα μας κτυπήσουν. Ίσαμε που είχαμε φτάσει στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν το κακό ξεκίνησε.