Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Αυγή της Οδύσσειας





Μία από της πολλές κακές συνήθειες μου είναι να σηκώνομαι πολύ πρωί, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα.

Αυτή την Κυριακή λοιπόν βάζω να ετοιμαστεί το καφεδάκι μου και ώσπου να γίνει ανοίγω και την τηλεόραση να ενημερωθώ σαν καλός πολίτης που είμαι. Ο ήχος ήταν πολύ χαμηλά και προτού προλάβω να τον ανεβάσω, βλέπω από κάτω τον υπότιτλο «Αυγή της Οδύσσειας».

Οχ! αναστενάζω μας το ξεκίνησαν τρία χρόνια ΔΝΤ και λιτότητα και μας το πάνε στα δέκα (τόσο δεν βάσταξε η επιστροφή του Οδυσσέα;).

Όμως σχεδόν αμέσως ήρθε και ό ήχος και συνειδητοποιώ ότι η ονομασία αυτή αφορά το εγχείρημα της Λιβύης. Τι στην ευχή τους ήρθε και έδωσαν αυτό το όνομα, πως συνδέεται με την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Λιβύους. Το «Οδύσσεια» είναι συνώνυμο της περιπέτειας της ταλαιπωρίας.

Θα μου πείτε το όνομα του εγχειρήματος με πείραξε, πάντα κάποιο όνομα δίνουν στις ανθρωπιστικές τους επιχειρήσεις.

Στο Ιράκ αν δεν κάνω λάθος την πρώτη την ονόμασαν, «Καταιγίδα της Ερήμου» και την δεύτερη “Operation Iraqi Freedom” ή αν προτιμάτε «Απελευθέρωση των Ιρακινών» και στο Αφγανιστάν “Operation Enduring Freedom”.

Τους Ιρακινούς όντως τους απελευθέρωσαν, ιδίως τις χιλιάδες που έστειλαν στον παράδεισο, απελευθερωμένους από το ανθρώπινο σώμα. Και πόσες άλλες χιλιάδες ανθρώπινα ράκη! Είτε πρόκειται για παιδιά σαν και αυτό τις φωτογραφίας, ή ακόμα και για Αμερικάνους στρατιώτες που θα ζουν για πάντα με την γνώση ότι κατέβηκαν στο επίπεδο του κτήνους και δεν πρόκειται να δραπετέψουν ό τι και να κάνουν.

Κάπου 4.400 Αμερικάνοι στρατιώτες σκοτώθηκαν (και αυτοί άνθρωποι είναι) και πάνω από 100.000 Ιρακινοί. Και ξοδεύτηκαν και 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (ναι καλά διαβάζετε).

Τώρα τι τα ήθελα τα δολάρια, είναι δυνατόν να συγκρίνει κάποιος την ανθρώπινη ζωή με το χρήμα; Μακριά από εμένα, απλά θυμήθηκα τι έγραφε στην αυτοβιογραφία του ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ. O πόλεμος στο Ιράκ «έβγαλε τα λεφτά του».

Αλλά ας έρθουμε πίσω στη Λιβύη και τον φίλο μας τον Καντάφι. Αν θυμάμαι καλά (βοηθήστε με γιατί έχω και αλτσχάιμερ) πριν δύο μήνες το σύνολο των Ευρωπαίων αρχηγών κρατών τον χάιδευαν και αν επίσης θυμάμαι καλά κάποιος του φίλησε και το χέρι.

Τι έγινε μέσα σε δύο μήνες και έγινε κακό παιδί; Το ό τι είναι του κερατά σοσιαλιστής δικτάτορας που εξόντωνε όποιον του εναντιωνόταν, το γνώριζαν οι πάντες.
Το ότι ξεσηκώθηκε μια μερίδα του λαού της Λιβύης (κάποιοι μιλούν για αντίπαλη καταπιεσμένη φυλή) και αυτό το είδαμε όλοι, το ότι ο στρατός του και ιδίως οι μισθοφόροι άρχισαν να τους σκοτώνουν και αυτό το είδαμε.

Μα σε πόσες άλλες χώρες δεν γινόταν και γίνεται εξόντωση ανθρώπινων ζωών. Ιδίως αυτή η μαρτυρική Αφρική τι δεν έχει τραβήξει! Και όμως κανείς δεν κουνιέται για να τους βοηθήσει.

Αφού τόσο πολύ ενδιαφέρονται να απαλλάξουν τον Λιβυκό λαό από αυτό το αιματοβαμμένο δικτάτορα γιατί δεν τον συλλάμβαναν όταν είχαν συγκεντρωθεί στην Ιταλία και τον χαϊδεύανε και του φίλαγαν το χέρι.

Μη μου πείτε ότι χρειάζονταν δικαιολογία, τις δικαιολογίες μπορούν και τις κατασκευάζουν όποτε απαιτείται με μεγάλη ευκολία και χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό.

Στη χώρα αυτή έχω πάει λόγω εργασιών την δεκαετία του 80. Είναι αλήθεια ότι είδα πολλά έργα τόσο στην Τρίπολη όσο και στην Βεγγάζη. Δεν ήταν δυνατόν όμως να αντιληφθώ την κατάσταση του λαού. Εκείνο που ξέρω, στην περίοδο της δεύτερης επίσκεψής μου δικάστηκαν και εκτελέστηκαν αρκετοί αντικαθεστωτικοί. Και απ’ ότι γνωρίζω δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός.

Επίσης εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η κατάσταση των πολεμικών τους πλοίων, άλλωστε για τον λόγο αυτό είχαμε πάει, να αναλάβουμε την συντήρηση του στόλου τους. Στην κατάσταση που βρίσκονταν τα πλοία τους ούτε ψαράδικα δεν μπορούσαν να κυνηγήσουν. Όλα αυτά δεν μπορεί να μη τα γνωρίζουν οι φίλοι μας και σύμμαχοι μας. Ξέρουν πολύ καλά ότι η πολεμική μηχανή του Καντάφι είναι μύθος, όπως ήταν και του Ιράκ.

Ας τελειώνουν λοιπόν γρήγορα με αυτόν, μπας και γλυτώσουν μερικοί άμαχοι. Δεν είναι ανάγκη να μετατραπεί σε Οδύσσεια για όλους μας και ιδίως για τον Λιβυκό λαό η απληστία των φίλων και συμμάχων μας.
Είμαι άλλωστε σίγουρος ότι είδη έχουν ετοιμάσει την διάδοχο κατάσταση και ας υποστηρίζουν το αντίθετο. Όπως και είμαι σίγουρος ότι η Γαλλία και πιθανόν η Αγγλία έχουν ήδη υπογράψει μεγάλες παραγγελίες για ανανέωση του πεπαλαιωμένου πολεμικού υλικού των Λιβύων.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 74 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

1936



2010


Δεν νομίζω να έχω γράψει για την δουλειά που κάνω, άλλωστε δεν θα είχε και τόση σημασία, γιατί έχει ενδιαφέρον μόνο για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμένα που μου αρέσουν τα ταξίδια. Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήμουν νομάς ή αθίγγανος, μπορεί και μεταναστευτικό πουλί.

Τέλος πάντων μου αρέσει να ταξιδεύω και να βλέπω καινούργιους τόπους. Πάντα όμως υπάρχει ένας τόπος που με τραβάει κάθε φορά που αισθάνομαι μόνος, ο τόπος που γεννήθηκα. Φροντίζω κάθε τόσο να πηγαίνω να αγναντεύω το σημείο που υπήρχε το σπίτι που γεννήθηκα. Τώρα πλέον δεν υπάρχει, στη θέση του είναι ο πύργος ελέγχου του ανατολικού (πρώην) αεροδρομίου του ελληνικού.

Κάθομαι λοιπόν στα σκαλοπάτια της Αγίας Τριάδος και καρφώνω την ματιά μου στον πύργο που θρασύτητα κορδώνεται στα ερείπια του σπιτιού που γεννήθηκα. Εκεί λοιπόν στα σκαλιά της εκκλησίας περνούν μπροστά από τα μάτια μου τα νεανικά μου χρόνια. Οι παλιοί μου φίλοι, οι πρώτοι μου έρωτες, η αδελφή μου, οι γονείς μου. Ναι οι γονείς μου που τόσο παιδεύτηκαν να μας κάνουν ανθρώπους! Περίεργο είχα πάντα την εντύπωση ότι και αυτοί είχαν γεννηθεί στο σπίτι αυτό, τόσο πολύ είχε γίνει ένα με την οικογένεια.

Και όμως ήξερα ότι η μητέρα μου Θεσσαλονικιά και ο πατέρας μου Καρδιτσιώτης απλά ερωτεύτηκαν το ελληνικό και το έκαναν σπιτικό τους. Τόσο πολύ το αγάπησαν που μετέδωσαν την αγάπη αυτή και σε εμάς.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ποιόν άλλον ενδιαφέρουν εκτός από εμένα; Μα φυσικά τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τους φίλους μου. Τα γράφω όμως και για εμένα, για τον άνθρωπο που ξαφνικά ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να δει το σπίτι που πραγματικά γεννήθηκε ο πατέρας του. Το είχα δει όταν ήμουν σχεδόν 2 ετών, από τότε δεν το είχα ξαναδεί. Μετά από τόσα χρόνια δεν είχα την ελπίδα να δω το ίδιο το σπίτι, αλλά τουλάχιστον την γειτονιά ή και το εξάμβλωμα που θα είχε κτιστεί στα ερείπια του.

Σε ένα λοιπόν από αυτά τα ταξίδια μου, πέρασα από την Καρδίτσα να δω τα ξαδέλφια μου. Φαντάζεστε την έκπληξή μου αλλά και την συγκίνηση μου όταν μου είπαν ότι το ίδιο το σπίτι υπήρχε ακόμα. Εκεί έμενε ένα από τα ξαδέλφια μου που όμως έλειπε.
Το κοίταγα από εδώ το κοίταγα από εκεί, και δεν το χόρταινα, αυτό το ταπεινό παμπάλαιο σπιτάκι περιτριγυρισμένο από τα μεγαθήρια. Στην πίσω αυλή με περίμενε μια έκπληξη, κάποια παιχνίδια έπαιζε η μνήμη μου, κάτι μου έλεγε το παράθυρο με τα κάγκελα. Είναι δυνατό να το θυμόμουνα από τότε που το είχα πρωτοδεί 74 χρόνια πριν. Μπορεί ναι μπορεί και όχι.

Όταν γύρισα στο σπίτι μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ερευνήσω τα οικογενειακά άλμπουμ. Δεν μπορεί κάπου θα υπήρχε και κάποια φωτογραφία. Μανιώδεις φωτογράφος ο πατέρας μου (στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τη φωτογραφική). Ίσως κάποια μέρα ετοιμάσω ανάρτηση με φωτογραφίες από την Μικρασιατική εκστρατεία.

Ας επιστρέψω όμως, η φωτογραφία βρέθηκε, το ίδιο παράθυρο με αλλαγμένα τα κάγκελα και πίσω από τη σιδεριά η αφεντιά μου σχεδόν 2 ετών και πλάι η αδελφή μου 10 ετών και μπροστά περήφανη όπως την θυμόμουνα η γιαγιά μου.

Δύο φωτογραφίες 74 χρόνια απόσταση μεταξύ τους. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα γεμάτα αναμνήσεις. Αναμνήσεις που σιγά σιγά ξεθωριάζουν όπως η φωτογραφία των 74 ετών και μένει μια γλυκόπικρη γεύση γι’ αυτούς που έφυγαν. Γι΄ αυτούς που μας έμαθαν να είμαστε άνθρωποι να αγαπάμε.

Απορώ πόσες αναμνήσεις να έχει αυτό το σπιτάκι, πόσες γενιές της ίδιας οικογένειας έζησαν και θα ζήσουν ακόμα σε αυτό. Ελπίζω τα ξαδέλφια μου και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους να μην υποκύψουν στην τρέλα που μας έπιασε με το τσιμέντο. Ελπίζω αυτό το ταπεινό σπιτάκι να υποδεχτεί και τον επόμενο αιώνα.