ΘΑ ΠΡΟΚΑΝΟΥΜΕ;

Το ξέρω έλειψα πολύ καιρό από το Blog μου αλλά και από τα Blog των φίλων. Δεν ήθελα όμως να επικοινωνήσω με κανέναν ούτε και με τον εαυτό μου, ήθελα να μην ακούω και να μη βλέπω απολύτως τίποτα, ακόμα και αυτό το ποτήρι που πάντα το έβλεπα μισογεμάτο, είχα αρχίσει να το βλέπω μισοάδειο και γι’ αυτό έκανα πως δεν το έβλεπα.
Όμως δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω τον παλιό μου εαυτό. Όχι μη νομίσετε ότι όλη αυτή η αρνητική ενέργεια έχει να κάνει με εμένα προσωπικά, δεν έχω τέτοια προβλήματα. Άλλωστε υποστηρίζω ότι έγινα 1,88 μέτρα ύψος τρώγοντας πλιγούρι και μπομπότα.
Παρ’ όλες τις οικονομικές δυσκολίες πέρασα ωραία χρόνια, ήταν η εποχή που οι οικογένειες ήταν κοντά πολύ κοντά. Υπέφερε ένας υπέφεραν όλοι, έπρεπε να βρεθεί λύση όποιο και να ήταν το πρόβλημα.
Δεν χρειαζόντουσαν και πολλά, μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι και έφερνε ο καθένας τη δική του συμμετοχή στο φαγητό. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν το κέφι και η καλή παρέα και υπήρχαν και τα δύο.
Δεν μας χρειαζόντουσαν τα κινητά. Δεν απομονωνόμασταν ο καθένας σε μια γωνιά παίζοντας με το κινητό του ή το laptop. Η μόνη απομόνωση είχε να κάνει με κανένα φιλάκι που θέλαμε να κλέψουμε από την καλή μας. Όλα με το σταγονόμετρο, γι’ αυτό και η αξία τους.
Και τώρα τι γίνεται με τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πως θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στη σημερινή ή μάλλον στην αυριανή πραγματικότητα; Πως θα καταλάβουν ότι δεν είναι ανάγκη να πάνε σε μπαράκι και να πληρώσουν 4 και 5 ευρώ για τον φρεντετσίνο (έτσι γράφεται;) αλλά θα μπορούσαν να το φτιάξουν στο σπίτι με μισό ευρώ και να συναντηθούν με τους φίλους φέρνοντας ο καθένας τον δικό του.
Πως θα τα πείσουμε ότι τα σινιέ ρούχα δεν είναι το παν; Δεν λέω να φορέσουν μπαλωμένα ρούχα όπως εμείς, αλλά όχι και αυτή η υπερβολή να αγοράζουν επώνυμα φθαρμένα τζιν στην τριπλάσια τιμή από αυτή που κάνει ένα κανονικό τζιν.
Μήπως τελικά η ευθύνη για όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και κάποια χρόνια είναι δική μας και όχι κάποιων άλλων, με τον υπερκαταναλωτισμό και την ευδαιμονία που μας έχει καταλάβει και την έχουμε μεταδώσει και στα παιδιά μας;
Γιατί θα πρέπει να τους κάνουμε πλύση εγκεφάλου και να πιστεύουν ότι μόνο με διπλώματα και ντοκτορά θα προοδεύσουν στη ζωή τους; Και φυσικά να απαιτούν να καταξοδεύονται οι οικογένειες τους σε φροντιστήρια προκειμένου να πετύχουν σε κάποια σχολή και να πάρουν πτυχίο που δεν τους εξασφαλίζει τίποτα; Γιατί θα πρέπει να τα κάνουμε να πιστέψουν ότι όποια χειρονακτική εργασία (πλην του να πιέζουν τα πλήκτρα ενός PC, σαν επιστήμονες όμως, όχι σαν γραμματείς) είναι ντροπή;
Χαίρομαι τους γείτονες μου Αλβανούς που τους βλέπω να πηγαίνουν τα παιδιά τους πρωί πρωί στο σχολείο και στη συνέχεια να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Δύο δουλειές ο άνδρας, καθαρίστρια η γυναίκα του και ποτέ τα 10 χρόνια που τους γνωρίζω δεν έμειναν χωρίς εργασία. Ότι κάνουμε και εμείς εκτός Ελλάδας, όχι όμως εδώ. Και μετά μας φταίνε οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι γιατροί και οι εφοριακοί που λαδώνονται και ποτέ εμείς. Αυτοί απλά εκμεταλλεύονται την κουτοπονηριά μας.
Εμείς είμαστε η πηγή του κακού και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.
Και όταν γράφω εμείς, σαφώς και δεν εννοώ τους ανθρώπους που με το ζόρι καταφέρνουν να θρέψουν την οικογένειά τους και να τους διατηρήσουν κάτω από μία στέγη. Υπάρχουμε εμείς οι υπόλοιποι που ζούμε λες και θα είναι η τελευταία ημέρα πάνω σε αυτή τη γη. Σπαταλάμε ασύστολα αδιαφορώντας αν ο διπλανός μας μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, για να μη πω ότι χαιρόμαστε ή αισθανόμαστε τυχεροί που υπάρχουν αυτοί οι δυστυχείς για να μπορεί να φαίνεται η διαφορά. Ναι σαφώς και περισσεύει η υποκρισία και αλαζονεία, εμείς να είμαστε καλά και ας υποφέρουν οι άλλοι.
Φοβάμαι όμως πως τα ψέματα τελειώνουν σύντομα, τουλάχιστον για μια μεγάλη μερίδα του λαού μας. Θα γίνουμε για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς ότι ήταν μέχρι σήμερα οι λαοί τις Αφρικής και τις Ασίας για εμάς. Θα δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί για να μπορούν οι ευρωπαίοι να περνούν φθηνές διακοπές στην χώρα μας. Που ξέρετε μπορεί να μας έρχονται και οι οπαδοί του κόμματος παιδεραστίας της Ολλανδίας όπως πηγαίνουν κάποιοι δικοί μας στην Ταϊλάνδη.
Θα μου πείτε, τι σου ήρθε και τα βλέπεις όλα μαύρα. Όχι δεν τα βλέπω όλα μαύρα αλλά μάλλον προβλέπω τι θα μας έρθει αν δεν βάλουμε μυαλό και δεν αλλάξουμε συμπεριφορές. Και το κυριότερο αν οι ιθύνοντες δεν αντιληφθούν ότι όντως έχουμε αλλάξει και δεν ανεχόμαστε πλέον τις δικές τους συμπεριφορές.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχει υπουργός που να μην γνωρίζει τι υπογράφει, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν βουλευτές που να ψηφίζουν και αυτοί χωρίς να διαβάζουν τι έχει υπογράψει ο υπουργός τους, γιατί δήθεν πρέπει να τηρηθεί η κομματική πειθαρχία;
Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μου βγαίνει και με γεμίζει στα ψέματα και το χειρότερο οι οπαδοί προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν.
Πες τε μου κύριε υπουργέ, τι ακριβώς συμβαίνει; Υπογράψατε χωρίς να δείτε τι υπογράψατε και ότι μας λέτε στην τηλεόραση κοιτώντας μας στα μάτια, τα λέτε μη γνωρίζοντας τι έχετε υπογράψει, η μήπως ξέρατε τι είχατε υπογράψει και δεν τολμούσατε να μας το πείτε.
Δεν σας κρύβω ότι θα προτιμήσω το δεύτερο, αλλά θέλω να έχετε το θάρρος να μου το πείτε και δεν είμαι από αυτούς που θα σας πω να παραιτηθείτε αλλά θα σας πω να έχετε πάντα το θάρρος να λέτε την αλήθεια στον ελληνικό λαό όσο πικρή και αν είναι, γιατί θα ξέρω ότι ένας τουλάχιστον υπουργός αυτής της κυβέρνησης που καθ’ ομολογία πολλών δουλεύει και πάσχει, ξέρει τι κάνει.
Μην επαναλαμβάνετε τα λάθη των προηγούμενων, γι’ αυτό άλλωστε τους πετάξαμε έξω.
Ναι κύριε Λοβέρδο σε εσάς απευθύνομαι.