Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΤΑ BLOG ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ GOOGLE.

Προ ημερών μπήκα σε ένα blog και διάβασα τον δεκάλογο των bloggers, ο οποίος αναφερόταν στα αυτονόητα. Δηλαδή αναφερόταν στις σχέσεις που πρέπει να διέπουν την επικοινωνία των bloggers. Κάτι που κατά την γνώμη μου πρέπει να ισχύει ούτως ή άλλως και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Εδώ φυσικά υπεισέρχεται η ανωνυμία και για τον λόγο αυτόν θα πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί.
Ένας από τους βασικούς λόγους που έγινα blogger ήταν η αναπόφευκτη επιθυμία των εγγονιών μου να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το Internet. Αυτό με φόβιζε και έτσι αποφάσισα να γίνω blogger στην ηλικία των 74 ετών για να αποκτήσω ιδίαν αντίληψη για την χρησιμότητα ή και την επικινδυνότητα του.
Την ανησυχία αυτή την είχα εκφράσει σε κάποιο σχόλιο που έκανα σε ένα άλλο blog. Ένα blog που το είχε ένα αξιόλογο νεαρό κορίτσι. Σε απάντηση με καθησύχαζε γράφοντας στις 22 Ιουνίου 2008:
«Καταλαβαίνω την ανησυχία σου, επειδή την ίδια ανησυχία είχαν και οι γονείς μου πριν. Δεν είμαι νέα στον κόσμο του ίντερνετ (στην ηλικία είμαι μόνο! ) και έχω δει και ασχοληθεί με αρκετά (ιντερνετικά)……… Δεν ξέρω την ηλικία των εγγονών σου, αλλά μπορείς να το καταλάβεις π.χ. από το πώς τα πάνε στο σχολείο, ή πώς τα πάνε στη δουλειά, πώς τα πάνε με τις ανθρώπινες σχέσεις.»
Πολύ φιλοσοφημένη απάντηση από ένα κορίτσι μόλις 23 ετών. Φυσικά δεν ησύχαζα τόσο εύκολα, συνέχεια συμβούλευα τα εγγόνια μου να μην δίνουν στοιχεία τους και κυρίως να μην δίνουν τις φωτογραφίες τους, γνωρίζοντας πόσοι ψυχανώμαλοι κυκλοφορούν.
Στο διάστημα λοιπόν αυτών των 6 μηνών λειτουργίας του blog μου, απέκτησα αρκετούς e-φίλους και φίλες. Με άλλους εξακολουθώ να αλληλογραφώ και με άλλους έχω διακόψει. Είναι το αντίστοιχο που συμβαίνει στην ζωή μας. Με άλλους δένουμε και με άλλους όχι.
Κάποιοι από τους φίλους είχαν περιπέτειες με το Google προς γενική αγανάκτηση όλων μας, ευτυχώς όμως τελικά ξεπέρασαν το πρόβλημα. Απ’ ότι έχω καταλάβει το Google βάζει φραγμούς στην λειτουργία εάν υπάρξει καταγγελία ή παρουσιαστεί πρόβλημα σε κάποιο blog που όμως θα μπορούσε το πρόβλημα αυτό να συμπαρασύρει και άλλα blog.
Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά θα με ρωτήσετε. Έχω τους λόγους μου.
Εδώ και καιρό προσπαθούσα να μπω στο blog αυτού του αξιόλογου κοριτσιού που έγραψα παραπάνω και κάθε φορά έπαιρνα την απάντηση
This blog is open to invited readers only
Ώσπου μια μέρα μπαίνοντας στο e-mail μου είδα μια πρόσκληση: Έχετε πρόσκληση να δείτε το ιστολόγιο του/της Clockwork Plum.
Μπήκα στη διεύθυνση του e-mail που μου έγραφε και βρέθηκα στο blog της Clockwork Plum. Και εκεί στην ανάρτηση που υπήρχε «Αγαπητοί προσκεκλημένοι...» μας εξιστορούσε τους λόγους που αναγκάστηκε να κλείσει το blog της για να πάψει να την ενοχλεί κάποιο άτομο.
Από τότε είδα αρκετούς bloggers να μπαίνουν και να της αφήνουν μηνύματα, προφανώς όλοι προσκεκλημένοι. Δεν θα γράψω τι μας είπε στην ανάρτηση αλλά και στις απαντήσεις στα σχόλια μας, άλλωστε δεν έχει νόημα αρκετοί από την παρέα μας μπαίνουν και τα διαβάζουν. Σημασία όμως έχει ότι μια αξιόλογη νέα κοπέλα που επιθυμούσε να επικοινωνεί ανοικτά μαζί μας, αναγκάζεται να βάλει περιορισμούς στο blog της για να αποφύγει κάποιον ψυχανώμαλο. Το ψυχανώμαλος είναι ιδική μου έκφραση.
Ευτυχώς είχε το θάρρος να μας πει την περιπέτειά της. Της ζήτησα την άδεια να αναφέρω το όνομα του blog της με την ελπίδα ότι αν διάβαζε αυτή την ανάρτηση ο τύπος που την ενοχλεί να συναισθανθεί το κακό που κάνει σε ένα νεαρό κορίτσι και να σταματήσει να την ενοχλεί.
Φίλοι μου αυτή η περιπέτεια της καλής μας της Clockwork Plum, δεν σας κρύβω ότι με έχει κάνει ακόμα περισσότερο επιφυλακτικό προς το Internet. Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα, φώναξα τις εγγονές μου να διαβάσουν την περιπέτεια της καλής μας φίλης.
Καλή μου Clockwork Plum από αυτό εδώ το blog και από αυτή την ανάρτηση σου εύχομαι να μην έχεις άλλες ενοχλήσεις για να μπορέσεις να αφοσιωθείς απερίσπαστη στις σπουδές σου, που απ’ ότι φαίνεται πηγαίνεις περίφημα.
Αυτά τα ολίγα φίλοι μου και εάν μπορείτε να μη βάζετε φωτογραφίες ιδίως των παιδιών σας θα κάνετε πολύ καλά. Άλλωστε υπάρχει και το e-mail για να τις στέλνετε σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Η φίλη μας η Artanis μας κάλεσε να παίξουμε το παιχνίδι της σκιάς μας, του σκοτεινού εαυτού μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνω κουβέντα με την σκιά μου, όποτε βρίσκω καιρό, την σύρω από την αφάνεια της και την στήνω απέναντί μου και αρχίζει η κουβέντα. Είναι η πρώτη φορά όμως που την παρουσιάζω σε κοινή θέα.
Φίλοι μου θα σας γράψω μόνο τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου ερωτήσεις προς την σκιά μου, δεν θα σας γράψω τις απαντήσεις της. Ίσως το κάνω κάποια άλλη φορά. Ξέρετε είναι πολύ σκληρή η άτιμη και με καθηλώνει με τις απαντήσεις της, όταν απαντά.
Η τελευταία φορά που έπιασα κουβέντα μαζί της ήταν στη Μερσίνη όταν τα βράδια μόνος μου αγνάντευα από την βεράντα την θάλασσα. Συνήθως την βομβαρδίζω με ερωτήσεις, εκείνη με κοιτάζει με το σκοτεινό βλέμμα της και άλλοτε μου απαντά και άλλοτε χαμογελά χωρίς να μου δίνει απάντηση.
Και ιδού οι απορίες μου:
Γιατί είμαι αυτός που είμαι και τι θα ήμουνα αν τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μου έπαιρνα διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που πήρα;
Στην αρχή νόμιζα ότι η σημερινή ζωή μου είναι απόρροια των αποφάσεων μου στις κρίσιμες στιγμές, κατόπιν όμως διαπίστωσα οτι αποφάσεις έπαιρνα και παίρνω με κάθε μου αναπνοή. Δεν ήταν λοιπόν μόνο οι σοβαρές αποφάσεις που καθόρησαν την ζωή μου αλλά και οι μικρές και φαινομενικά ασήμαντες;
Ακόμα και αυτή μου η απόφαση να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, καθορίζει την μετέπειτα πορεία μου, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Θα μπορούσα να κοιμηθώ νωρίς και να ξυπνήσω φρέσκος για δουλειά το πρωί ή θα μπορούσα να πάω στο κοντινό μου το μπαράκι να πιώ κανένα ποτό με τις δίδυμες, όχι προτίμησα να γράψω.
Προσπάθησα να μετρήσω τα κομβικά σημεία, τα σταυροδρόμια που συνάντησα και που έπρεπε να αποφασίσω ποιο δρόμο θα ακολουθήσω, χωρίς να γνωρίζω που καταλήγει ή σε πόσα άλλα σταυροδρόμια θα με οδηγούσε. Αδίκως είναι τόσα πολλά που δεν μετριούνται.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίρνουμε την μια ή την άλλη απόφαση, τον ένα ή τον άλλο τον δρόμο; Είναι σίγουρο ότι δεν διαθέτουμε GPS για να το προγραμματίσουμε ή να του πούμε που θέλουμε να πάμε και να μας βρει τον συντομότερο και καλύτερο δρόμο, ή μήπως διαθέτουμε;
Μήπως μέσα μας υπάρχει κάτι χωρίς να γνωρίζουμε την ύπαρξή του και μας οδηγεί στην μια ή την άλλη κατεύθυνση;
Μήπως τελικά είναι όλα προαποφασισμένα; Όχι δεν πιστεύω στο κισμέτ, όμως τι ήταν αυτό που με έκανε να πάω σε μία συγκέντρωση φίλων εκείνο το βράδυ, ενώ δεν ήθελα να πάω γιατί ήμουνα εξουθενωμένος από την δουλειά και όπου τελικά συνάντησα την μικρή Ελληνο-Ινδή. Την μικρή που με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι τον κόσμο.
Από καθαρή τύχη λοιπόν έφτασα εδώ που έφτασα; Οι αποφάσεις που έπαιρνα ήταν τυχαίες, ενστικτώδεις ή είχα κάποια ικανότητα να μαντεύω τι ήταν πέρα από το σταυροδρόμι;
Γιατί άραγε αποφάσισα να γίνω blogger, οι μέρες μου οι ώρες μου ήταν γεμάτες, από φίλους άλλο τίποτα, τότε γιατί άρχισα να επικοινωνώ μαζί σας, σε ποιο σταυροδρόμι θα με βγάλει αυτή μου η απόφαση;
Και γιατί τα ρωτάω όλα αυτά, μήπως δεν είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου; Δεν θα το έλεγα, δεν θα άλλαζα καμιά μου απόφαση μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστες που επηρέασαν την ζωή άλλων ανθρώπων. Αλλά μήπως μια άλλη απόφαση έφερνε αποτελέσματα δυσάρεστα, τραγικά σε αυτούς τους ανθρώπους;
Γιατί δεν μου απαντάς σκιά μου, γιατί με αγναντεύεις μ΄αυτό το σκοτεινό σου βλέμμα, πότε θα μου δώσεις τις απαντήσεις που έχω ανάγκη, ή μήπως τελικά δεν τις έχω ανάγκη; Πρόσεξε γιατί τελικά θα πάψω να ασχολούμαι μαζί σου θα πάψω να σε υπολογίζω, θα σε ξαναστείλω στην αφάνειά σου, θέλω απαντήσεις και τις θέλω τώρα, δεν έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.
Τελικά φαίνεται ότι την φόβισα, σηκώθηκε αργά αργά μου γύρισε την πλάτη και με μια βαριεστημένη φωνή μου είπε, κάνε ότι σου είπε η μικρή Ελληνο-Ινδή, «πράξε κατά συνείδηση».
Και για την αντιγραφή gskastro
Υ.Γ. Έψαξα πολύ στις φωτογραφίες μου για να βρω κατάλληλη φωτογραφία και τελικά νομίζω ότι την βρήκα.


Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Φίλοι μου ανταποκρινόμενος και εγώ στο κάλεσμα, ενώνω την φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα κολαστήρια των φυλακών.
ΔΕΝ υπογράφω όμως διαμαρτυρόμενος για την επιπολαιότητα των οργανωτών αυτής της εκστρατείας.
Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να υποφέρουν και κάποιοι άλλοι να εκμεταλλεύονται αυτόν τον πόνο βάζοντας διαφημίσεις εκεί όπου πρέπει να υπογράψω, ΔΕΝ με ενδιαφέρει να μειώσω το πάχος του στομαχιού μου. «Why is Your Stomach Fat?»
Θα βάλω όμως τις κραυγές αγωνίας δύο ανθρώπων:

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 16/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08




Φίλοι μου αυτήν την ανάρτηση άρχισα να την γράφω όταν ήμουνα ακόμα την Μερσίνη της Τουρκίας. Όσο ήταν ο γιός μου εδώ είχαμε πολλά να πούμε και να κάνουμε, τώρα που είμαι μόνος, δεν ξέρω τι να κάνω μετά τις 23:00 και γράφω.
Γράφω περισσότερο για τον εαυτόν μου, κάτι σαν ημερολόγιο. Θα σταχυολογήσω κάποια από αυτά και θα τα βάλω στην ανάρτηση.
Θα αρχίσω από την πρόσκληση που μου έκανε η καλή μας η Artanis να παίξω το παιχνίδι ποίημα, ρητό και πίνακας.
Από τα ποιήματα θα αναφέρω ένα που με εκφράζει τουλάχιστον τώρα που πλησιάζω στην έξοδο.
Ήταν γραμμένο από τον Φιλόδημο, επικούρειο φιλόσοφο και ποιητή από τα Γάδαρα της Παλαιστίνης 110 – 35 π.Χ.

Αγάπησα• ποιος όχι; Εξόκειλα• σε ποιον αυτά είναι ξένα;
Έρμαιο μανίας• αλλά από πού; όχι θεός η αιτία;
Τώρα μακριά όλα αυτά –τα μαύρα μου μαλλιά χιονισμένα ήδη
παίζουν και μού προμηνούν τη συνετή ηλικία.
Έπαιξα, όσο ήταν καιρός• τώρα καιρός δεν μου έχει μείνει
–καιρός μου να προσανατολιστώ στη σωφροσύνη.

Όσο για την ρήση, έχω κάνει βίωμα μου το «πράξε κατά συνείδηση». Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος, ή να κάνω καλές πράξεις. Σημαίνει απλά ότι, φροντίζω οι πράξεις μου να συμφωνούν με την συνείδηση μου.
Και αυτό δεν μου ήρθε ουρανοκατέβατο, με μύησε μια εικοσάχρονη Ελληνο-Ινδή. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Για τον πίνακα θα έλεγα ότι μου αρέσουν αρκετοί, οι τρεις χάριτες όμως του Briand είναι από τους αγαπημένους μου. Δυστυχώς έχει πάθει μία μικρή ζημία και πρέπει να γίνει αποκατάσταση από ειδικό.



Και τώρα ήρθε η σειρά να γράψω λίγα για τις εντυπώσεις μου από την παραμονή μου στην Μερσίνη της Τουρκίας. Θα γράψω συνοπτικά για να μην σας κουράσω, είναι σκόρπιες σκέψεις ενός ταξιδιώτη σε μια άγνωστη χώρα με άγνωστη γι’ αυτόν γλώσσα.
Ναι τουλάχιστον σε εμένα η Τουρκία ήταν και είναι άγνωστη χώρα, παρ’ όλον που ο πατέρας μου είχε μιλήσει για τους ανθρώπους αυτούς, εγώ αφέθηκα να παρασυρθώ από την κοινή γνώμη που τους ήθελε αιματοβαμμένους κατακτητές. Ας είναι δεν θα κάνω κρίσεις, θα τις αποφύγω, θα προσπαθήσω να διηγηθώ τα πράγματα όπως τα είδα.
Όταν πρόκειται να ταξιδεύσω στο εξωτερικό, φροντίζω να μαθαίνω κάποια πράγματα για τις συνήθειες και τα έθιμα του λαού της χώρας που πάω. Στην περίπτωση αυτή δεν το έκανα, θεώρησα ότι τους γνώριζα καλά. Λάθος μου έπρεπε να φροντίσω να μάθω κάποια πράγματα, θα μπορούσα να είχα ρωτήσει τον φίλο side21 που πηγαίνει συχνά στην χώρα αυτή για πολιτισμικές εκδηλώσεις.
Η διαδρομή μου ήταν αεροπορικώς Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Άδανα.
Από εκεί με αυτοκίνητο για την Μερσίνη, 80 χιλ μακρύτερα και περίπου 1 ώρα.
Στη Μερσίνη πήγαμε κατευθείαν για φαί, που αλλού από το FORUM και το Media Markt, κάτι σαν το Mall των Αθηνών.
Ημέρα Κυριακή και με τρώει η περιέργεια για τα μαγαζιά που είναι ανοικτά, όχι μόνο στο FORUM αλλά και σε ολόκληρη την πόλη. Όπως μου είπε ο γιός μόνο οι υπηρεσίες και τα γραφεία κλείνουν το Σαββατοκύριακο, όλα τα άλλα είναι ανοικτά μέχρι τις 10 το βράδυ.
Το εξασκημένο μάτι μου ψάχνει, ψάχνει για γυναικεία γάμπα. Αμ δε, όλες με παντελόνια ή μακριά φουστάνια, ούτε δείγμα από γάμπα. Μέχρι που έφυγα μόνο μία είδα και αυτή άνηκε σε μικρό κορίτσι. Είναι όμως όλες τους (πλην των γιαγιάδων) κομψά ντυμένες. Όχι ότι οι γιαγιάδες δεν ήταν καλοντυμένες αλλά από σεβασμό απέφευγα να τις κοιτώ. Εκείνο όμως που μου έκανε πολύ εντύπωση ήταν τα ζευγάρια κάθε ηλικίας. Πιασμένα χέρι χέρι κάτι που σπάνια πλέον το βλέπουμε σε άλλες χώρες.
Τα καταστήματα κάτι σαν τα δικά μας με περίπου τις ίδιες τιμές, μάλλον ακριβές τιμές για τους Τούρκους.
Τα αυτοκίνητα, μάλλον λιγοστά, κινούνται με βενζίνη, πετρέλαιο ή αέριο. Η βενζίνη και το πετρέλαιο μάλλον ακριβά σε σχέση και με τις δικές μας τιμές.
Οι δρόμοι τους τεράστιοι σε πλάτος καθώς και τα πεζοδρόμια με πολύ καλό φωτισμό. Σχεδόν πουθενά δεν είδα πεζοδρόμιο κάτω από 3 μέτρα πλάτος. Ίσως το μεγάλο πλάτος των δρόμων και η πανταχόθεν ελεύθερη δόμηση να μην μου δημιούργησε το πλάκωμα αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα. Είναι φυσικά και το πολύ πράσινο. Δεν αφήνουν σχεδόν κανένα χώρο χωρίς να φυτέψουν δέντρα.
Όσο για την παραλία τους τι να πω! Μία λωρίδα πλάτους από 50 μέχρι 100 μέτρα και μήκους 15 χιλ. με δρομάκια, λιμνούλες, παραστάσεις αγάλματα (δεν είδα του Ατατούρκ, αλλά κάπου θα υπήρχε και αυτό) εγκαταστάσεις με παιδικές χαρές αλλά και χώροι άθλησης των μεγάλων, γεμάτη με πράσινο. Στη συνέχεια υπήρχε δρόμος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και διάζωμα στην μέση, φαρδύ πεζοδρόμιο, πρασιά και άρχιζαν οι πολυκατοικίες.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω αρκετές φωτογραφίες γιατί είχα ατύχημα με τις δύο μου φωτογραφικές.











Για τον κόσμο έχω να πω ότι ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα ανησυχία ή μοναξιά (παρ΄όλον που δεν γνώριζα την γλώσσα και ούτε μιλούσαν αγγλικά). Πολύ ήσυχος κόσμος ευγενικός και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν με παντομίμα φυσικά.
Οι πολυκατοικίες από 8 μέχρι 20 ορόφους και αρκετές με μεγαλύτερο ύψος, αλλά με αποστάσεις μεταξύ τους. Η πολυκατοικία στη φωτογραφία ήταν απέναντι από την δική μου.
Τα προϊόντα του σουπερμάρκετ όλα στην τουρκική, οι δε τιμές μάλλον χαμηλές για εμάς.
Γενικά για εμένα ήταν δεκαπέντε ημέρες γεμάτες από δουλειά, γεμάτες από εμπειρίες, εκπλήξεις και ωραίες αναμνήσεις. Και σαν επιστέγασμα η επίσκεψή μου στα Μεστά της Χίου. Επίσκεψη αστραπή στο καλό μας το fractal. Όχι δεν θα σας αποκαλύψω το γένος γι’ αυτό και δεν θα βάλω την φωτογραφία του.
Εκεί κατέληξα οδικώς μετά από περιπετειώδες ταξίδι δύο ημερών, 1.100χιλ, και 14 ωρών οδήγηση, μέσα από τα βουνά της ΝΔ Τουρκίας, μέχρι το Τσεσμέ. Στη συνέχεια με πλοιάριο στη Χίο και από εκεί κατευθείαν στα Μεστά.








Δεν περίμενα αυτό που είδα. Έχω δει πολλά κάστρα και φρούρια στα ταξίδια μου στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα στη Μονεμβασιά. Αλλά αυτό το ζωντανό κάστρο δεν το έχω δει πουθενά. Ένα κάστρο που κατοικείται, ένα ζωντανό κάστρο. Γύρω από το κάστρο το χωριό. Τα σπίτια μέσα στο κάστρο, μέρος του δαιδαλώδους τοίχους καταπληκτικά. Το δε σπίτι του fractal κουκλίστικο. Τι να πω για τον κήπο σου fractal μου! Ένας κήπος 4 επί 5 μέτρα περίπου, με διάφορα φυτά και μια τεράστια λεμονιά. Οι τοίχοι γύρο από τον κήπο πρέπει να είναι 4 μέτρα ύψος από πέτρα. Και ξαφνικά άρχισαν να πετούν πουλάκια που είχαν φωλιάσει στη λεμονιά και τα ενόχλησε το φως που άναψε το fractal.
Παράδεισος σκέτος, να είσαι καλά fractal, άξιζαν τα 1.100χιλ που κάναμε με τον Βόσνιο οδηγό μου. Για να προλάβουμε το πλοίο το πήγαινε σε εκείνες τις στροφές σας με 140χιλ. και σε 20 λεπτά ήμασταν στο λιμάνι.
Αρκετά όμως φλυάρησα και σας ζάλισα, έχω την τάση να γράφω πολλά. Φιλιά πολλά σε όλους σας, ακόμα και σε αυτούς που θα μου την πέσουν.
Οι φωτογραφίες από την Μερσίνη, είναι από εμένα και μία από το google earth. Οι φωτογραφίες από τα Μεστά είναι δικές μου αλλά όχι από καλή φωτογραφική.