Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ, Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ

Το προτελευταίο το έκλεψα από την αγαπητή Άστρια. Ναι η προοπτική μας ολόκληρη βρισκόταν εκεί μπροστά μου στις 22 του Ιουνίου στις 20:30 του 2011 στο θέατρο «Αλέξης Μινωτής» στο Αιγάλεω.
Λίγο πρωτύτερα με είχαν πάρει τα δύο μου εγγόνια, τα αγόρια, να μου ζητήσουν να πάω στο χορό τους.
«Ξέρουμε ότι είσαι πολύ κουρασμένος αλλά σε θέλουμε κοντά μας, πάρε και τα κορίτσια». Πως μπορούσα να αρνηθώ! Είχαμε περάσει 20 ημέρες ταλαιπωρίας με τον γιό μου, λόγω της μεταφοράς του γραφείου μας αλλά και δύο εργασιών που είχαμε αναλάβει κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Μελίσσια, παππούς, γιαγιά, κόρη με τον γαμπρό και τα δύο κορίτσια τους για Αιγάλεω. Μόλις που προφτάσαμε την έναρξη, όσο για θέσεις ίσα που βρήκαμε στις τελευταίες κερκίδες, σε ένα κατάμεστο θέατρο.
Και εκεί πλέον για τρεις ώρες ξεχάσαμε τη μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει, τη μαυρίλα που κάποιοι θέλουν να την κάνουν ακόμα πιο μαύρη, αν γίνεται.
Για όλο τον κόσμο εκεί, για τις μανάδες τους πατεράδες τις γιαγιάδες και τους παππούδες, υπήρχε μόνο φως, το φως που έβγαινε από τα παιδιά του κόσμου όλου.
Η άξια Κα Γκρίτζιου Γεωργία είχε κάνει ένα θαύμα. Τρεις ώρες που πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε τρεις συνεχόμενες, χωρίς διάλυμα ανεπανάληπτες ώρες.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά για να μην κουράζω επέλεξα μερικές χαρακτηριστικές.
Φυσικά ο παππούς δεν μπόρεσε να μην συγκινηθεί, ευτυχώς όμως δεν ήταν μόνος, είδα πολλούς γύρω μου που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν κάποιο δάκρυ. Φαίνεται ότι είμαστε πολύ συναισθηματικά φορτισμένοι και έχουμε ανάγκη την εκτόνωση.
Να είναι ευλογημένα τα νιάτα όλου του κόσμου που μας προσφέρουν, ιδίως αυτές τις στιγμές, την ελπίδα και την προοπτική για μια καλύτερη ζωή. Τους την οφείλουμε και γι’ αυτό πρέπει να πολεμήσουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε.