Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ, Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ

Το προτελευταίο το έκλεψα από την αγαπητή Άστρια. Ναι η προοπτική μας ολόκληρη βρισκόταν εκεί μπροστά μου στις 22 του Ιουνίου στις 20:30 του 2011 στο θέατρο «Αλέξης Μινωτής» στο Αιγάλεω.
Λίγο πρωτύτερα με είχαν πάρει τα δύο μου εγγόνια, τα αγόρια, να μου ζητήσουν να πάω στο χορό τους.
«Ξέρουμε ότι είσαι πολύ κουρασμένος αλλά σε θέλουμε κοντά μας, πάρε και τα κορίτσια». Πως μπορούσα να αρνηθώ! Είχαμε περάσει 20 ημέρες ταλαιπωρίας με τον γιό μου, λόγω της μεταφοράς του γραφείου μας αλλά και δύο εργασιών που είχαμε αναλάβει κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Μελίσσια, παππούς, γιαγιά, κόρη με τον γαμπρό και τα δύο κορίτσια τους για Αιγάλεω. Μόλις που προφτάσαμε την έναρξη, όσο για θέσεις ίσα που βρήκαμε στις τελευταίες κερκίδες, σε ένα κατάμεστο θέατρο.
Και εκεί πλέον για τρεις ώρες ξεχάσαμε τη μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει, τη μαυρίλα που κάποιοι θέλουν να την κάνουν ακόμα πιο μαύρη, αν γίνεται.
Για όλο τον κόσμο εκεί, για τις μανάδες τους πατεράδες τις γιαγιάδες και τους παππούδες, υπήρχε μόνο φως, το φως που έβγαινε από τα παιδιά του κόσμου όλου.
Η άξια Κα Γκρίτζιου Γεωργία είχε κάνει ένα θαύμα. Τρεις ώρες που πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε τρεις συνεχόμενες, χωρίς διάλυμα ανεπανάληπτες ώρες.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά για να μην κουράζω επέλεξα μερικές χαρακτηριστικές.
Φυσικά ο παππούς δεν μπόρεσε να μην συγκινηθεί, ευτυχώς όμως δεν ήταν μόνος, είδα πολλούς γύρω μου που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν κάποιο δάκρυ. Φαίνεται ότι είμαστε πολύ συναισθηματικά φορτισμένοι και έχουμε ανάγκη την εκτόνωση.
Να είναι ευλογημένα τα νιάτα όλου του κόσμου που μας προσφέρουν, ιδίως αυτές τις στιγμές, την ελπίδα και την προοπτική για μια καλύτερη ζωή. Τους την οφείλουμε και γι’ αυτό πρέπει να πολεμήσουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Όταν ετοίμαζα την προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο «ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ;» δεν φανταζόμουνα ότι θα έγραφα και συνέχεια και αυτή τη φορά για την Ελλάδα.

Κατά τον κ. Θ. Πάγκαλο φυσικά είναι «μόδα των τεχνολογιών» και μιλάει για «ανώδυνη εκτόνωση, που δεν ενδιαφέρει καν την πολιτική» και παρακάτω «Η διαμόρφωση ενός πολιτικού κινήματος όσο και αν αυτό δυσαρεστεί ορισμένους, που ακολουθούν τη μόδα των τεχνολογιών δεν εξαρτάται από τα like και τα unlike του Facebook»

Μα κύριε Πάγκαλε, γιατί κατηγορείται την τεχνολογία; Εσείς τι κάνετε, δεν σας εισήγαγε στην ηλεκτρονική τεχνολογία ο Πρωθυπουργός μας, και εσείς ο ίδιος άλλωστε δεν έχετε σελίδα στο facebook και μάλιστα με μία γοητευτική φωτογραφία;

Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση τι ρόλο παίζει; Όλοι μας κύριε Πάγκαλε έχουμε γοητευτεί από αυτά τα μέσα επικοινωνίας, ακόμα και εγώ ο γέροντας, τι να κάνουμε είναι τα μόνα μέσα ίσως που απέμειναν στον απλό πολίτη να επικοινωνήσει ελεύθερα.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε όλος αυτός ο ακομμάτιστος αγανακτισμένος, προβληματισμένος κόσμος να συνεννοηθεί για να συγκεντρωθεί στις πλατείες;

Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες είναι γνωστός ο ρόλος που παίζουν, πως αλλιώς λοιπόν θα μπορούσε να συγκεντρωθεί όλος αυτός ο κόσμος.

Τα κόμματα, και αυτών ο ρόλος είναι γνωστός. Ο κόσμος δεν θέλει καπελώματα, όχι ότι κάποια στιγμή δεν θα καπελωθούν, όπως έγινε με το Πολυτεχνείο, όπου οι πραγματικοί ήρωες αποσύρθηκαν και άφησαν κάποιους αριβίστες να καρπωθούν και εξαργυρώσουν επιταγές και στη συνέχεια να μας καταδυναστευόσουν.  

Μα θα μου πείτε τόσο λίγοι είναι οι αγανακτισμένοι, τότε δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα σαν κυβέρνηση.

Κύριε Πάγκαλε ξέρετε τα ποτάμια και οι χείμαρροι ξεκινούν δειλά δειλά και κατόπιν μετατρέπονται στους ορμητικούς χείμαρρους που ξέρουμε. Σας βάζω και δύο φωτογραφίες των πηγών του Αροάνειου  και μια τρίτη μόλις 50 μέτρα πιο κάτω.

Μη ξεγελιέστε κύριε Πάγκαλε μην απογοητεύετε και άλλο τον κόσμο και προπάντων μην τους ειρωνεύεστε και μη τους λοιδορείται.

Μα θα μου πείτε φίλοι μου τι έπαθα με τον κύριο Πάγκαλο. Λοιπόν θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, μου είναι πολύ συμπαθής. Αλλά με ενοχλεί αφάνταστα να με ειρωνεύονται να με λοιδορούν. Ναι είμαι και εγώ από αυτούς τους αγανακτισμένους, όχι για τα μνημόνια όχι για τις περικοπές ή τις αυξήσεις των ειδών και υπηρεσιών, αλλά γιατί με κοιτούν στα μάτια και μου λένε ψέματα με την μεγαλύτερη άνεση, ιδίως ο εκπρόσωπος τους. Δεν τους μουντζώνω (δεν αρμόζει στην αισθητική μου) δεν τους βρίζω (τον εαυτό μου βασικά έπρεπε να βρίζω) απλά θα τους γύρναγα την πλάτη όταν θα πέρναγαν. 

Δεν το έχετε καταλάβει ότι παίζετε επικίνδυνο παιχνίδι περιγελώντας τον λαό; Είμαστε αρκετά ώριμοι για να καταλάβουμε την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, μιλήστε μας με ειλικρίνεια και ίσως μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε να σώσουμε αυτή την ταλαίπωρη πατρίδα μας.

Η πατρίδα μας θα σωθεί, θα τη σώσουμε εμείς με ή χωρίς εσάς.

Και ένα τελευταίο κύριε Πάγκαλε. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τα κάναμε μαζί, όπως λέει αυτός ο υπέροχος άνθρωπος η Ελένη Γλυκατζή Αρβελέρ.

Και τώρα θα με ρωτήσετε τι σχέση έχει ο τίτλος. Πολύ απλά ήμουν και εγώ εκεί και δεν θέλω να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές. Ναι ήμουν 10 ετών μαζί με την αδελφή μου, τους γονείς μου και πολλούς φίλους με τα παιδιά τους από το Παλαιό Φάληρο. Είχαμε ανέβει όλοι μαζί πολύς κόσμος θα έλεγα (και απ’ ότι γνωρίζω δεν είχαμε σχέση με το ΕΑΜ), όταν κάποια στιγμή ακούω τον πατέρα μου να λέει πάμε να φύγουμε θα μας κτυπήσουν. Ίσαμε που είχαμε φτάσει στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν το κακό ξεκίνησε. 

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ;

Παίρνοντας αφορμή από τους ξεσηκωμούς των λαών στις κοντινές Μουσουλμανικές  χώρες, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που έκανε αυτούς τους λαούς να ξεσηκωθούν σχεδόν ταυτόχρονα σε πέντε Αραβικές χώρες.

Να δεχτώ ότι είναι λαοί καταπιεσμένοι όσον αφορά τις ελευθερίες τους, να δεχτώ ότι ζούσαν σε κατάσταση φτώχιας και δεν άντεχαν άλλο, ήταν καζάνια που έβραζαν εδώ και κάμποσα χρόνια. Μα όλοι σχεδόν ταυτόχρονα, να είναι άραγε μιμητισμός ή μήπως τελικά κάποιοι υποκίνησαν αυτά τα κινήματα; Και μήπως τελικά οι ωφελημένοι θα είναι οι υποκινητές;

Αλλά και να υπήρξαν κέντρα που υποκίνησαν τον ξεσηκωμό, είναι αυτό αρκετό αν δεν υπάρχει μακροχρόνια προεργασία και προετοιμασία;

Εάν ασχοληθεί κάποιος με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων το 1821 κατά των Οθωμανών, θα διακρίνει ότι υπήρχε μακροχρόνια προετοιμασία για το γεγονός αυτό. Δεν ήταν συνειδητή αυτή η προετοιμασία, μπορεί ο λαός να επιθυμούσε την ελευθερία του, δεν είναι όμως αυτό από μόνο του ικανό να κάνει τον αγώνα επιτυχή, απαιτείται σοβαρή προεργασία και αυτή υπήρχε διαχρονικά.

Φαράγγι του Ενιπέα,  Λιτόχωρο.  

Η πολιτική οργάνωση είχε δημιουργηθεί διαχρονικά μέσω των κοινοτήτων, ναι μεν κάτω από την εποπτεία των Οθωμανών αλλά κάτω από την άμεση διοίκηση των Ελλήνων προεστών και δημογερόντων, και σύμφωνα με τον Γ. Φίνλεϋ είχε προετοιμάσει το έδαφος.

Το στρατιωτικό σκέλος, αυτό και αν ήταν πανέτοιμο!. Κλέφτες και αρματολοί, δύο ξεχωριστές ομάδες που πολλές φορές οι πρωταγωνιστές τους άλλαζαν ρόλους. Οι αρματολοί δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν Οθωμανούς και Έλληνες από τους κλέφτες και πληρωνόντουσαν από τις κοινότητες. Στην αρχή τα σώματα αυτά αποτελούνταν από Έλληνες Χριστιανούς και αργότερα (ιδικά του Αλή Πασά) ήταν αμιγώς Αλβανικά Μουσουλμανικά.

‘Όμως αυτά τα Ελληνικά σώματα των κλεφτοαρματολών αποτέλεσαν τον στρατό για τον ιδιότυπο πόλεμο που στήθηκε με τους Οθωμανούς. Και γράφω «στήθηκε»  και «ιδιότυπο» γιατί πράγματι οι Έλληνες τον έστησαν σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και ανάγκασαν τους Οθωμανούς να ακολουθήσουν, σε ένα κλεφτοπόλεμο που είχαν μάθει καλά να εφαρμόζουν. Και «ιδιότυπος» γιατί μέχρι τότε οι στρατοί στέκονταν όρθιοι ο ένας απέναντι στον άλλον (η πρώτη γραμμή γονατιστή) και στην ουσία έκαναν σκοποβολή.

Και φυσικά και η εκκλησία έπαιξε και αυτή τον ρόλο της (άσχετα αν της καταμαρτυρούν πολλά). Ας μη ξεχνάμε τον εξελληνισμό των Χριστιανών  Αρβανιτών της Ύδρας και των Σπετσών, που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στον μετέπειτα αγώνα.

 Το ζυμάρι λοιπόν ήταν καλοδουλεμένο και έτοιμο, το μόνο που χρειαζόταν ήταν ο καταλύτης, η μαγιά.

Λουλούδι από τον κήπο μου για την πρωτομαγιά. 

Θα μου πείτε τι σε έπιασε παραμονή πρωτομαγιάς και προβληματίζεσαι με τους ξεσηκωμούς στις γύρω χώρες αλλά και τον μακρινό δικό μας ξεσηκωμό! Δεν είναι μόνο οι άλλες χώρες που με προβληματίζουν, είναι ιδιαίτερα για να μη πω ιδιαίτατα η χώρα μου, η δική μου χώρα την παρούσα περίοδο.

Η χώρα αυτή η ευλογημένη έχει γεμίσει Κασσάνδρες (αν θέλετε πες τε τους υποκινητές), από το πρωί έως το βράδυ μας βομβαρδίζουν με δυσοίωνες προβλέψεις, και μάλιστα συναγωνίζονται στο ποιος θα παρουσιάσει τη χειρότερη εικόνα, τη χειρότερη είδηση.

Η ΝΔ είναι υπεύθυνη για την κατάρρευση της οικονομίας μας λένε οι μεν, όχι το ΠΑΣΟΚ φταίει  απαντούν οι άλλοι, και οι υπόλοιπες πολιτικές παρατάξεις εν χωρώ φταίνε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Θα ξεσηκωθεί ο λαός και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο προβλέπουν οι Κασσάνδρες.

Και ο λαός τι λέει; ασφαλώς ότι φταίνε όλοι μαζί, το δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις. Είμαστε σίγουροι όμως ότι αυτό λέει ο λαός, είμαστε σίγουροι ότι οι δημοσκοπήσεις είναι αυθεντικές; 

Το περίεργο είναι ότι οι  κύριοι συντελεστές της σημερινής μας κατάντιας είναι μεταξύ των υποκινητών  είναι οι Κασσάνδρες της επερχόμενης καταστροφής.

Και εμείς ο λαός είμαστε αθώοι; Όχι καθόλου, αντίθετα μάλιστα συντελέσαμε και εμείς στο να επέλθει αυτό το χάλι.

Αυτοί οι υποκινητές γνωρίζοντας την αιώνια αποκοτιά μας, την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, και εμείς πέσαμε στην παγίδα. Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι κάθε δραχμή κάθε ευρώ που δανειζόμασταν για να επιδείξουμε την βλακεία και αμετροέπεια μας, έχωνε την χώρα μας βαθύτερα στον βούρκο;

Ξέραμε ότι δανειζόμασταν χρήματα που δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε, νομίζαμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από τους δανειστές μας. Και φυσικά οι υποκινητές μας βοηθούσαν να βρούμε τον σωστό δρόμο της απώλειας.

Σύναξη φτωχών αγροτών. Απλά παρκάρισαν στους πεζόδρομους της Καρδίτσας τα οχήματά τους.

Και μήπως συνετιστήκαμε, δεν νομίζω. Με έκπληξη παρακολουθούσα στα κανάλια αυτούς που αναχωρούσαν στο εξωτερικό για τις γιορτινές μέρες του Πάσχα. Μωροί άνθρωποι, δεν έχετε καταλάβει ότι κάθε ευρώ που βγαίνει από την χώρα μας είναι και μια μαχαιριά στην πλάτη της Πατρίδας μας. Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτά τα χρήματα κάνουν την χώρα μας φτωχότερη και τις χώρες που τα ξοδεύετε πλουσιότερες. Δεν καταλαβαίνετε ότι τα χρήματα αυτά θα μας τα δανείσουν οι λεγόμενοι φίλοι μας με πολύ υψηλότερο επιτόκιο για να εξοφλήσουμε το χρέος μας που δημιουργήθηκε με τέτοιες συμπεριφορές;

Δηλαδή τα χίλια άτομα που ξόδεψαν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας δημιούργησαν το πρόβλημα; Φυσικά και όχι, αναφέρομαι όμως στην νοοτροπία, μια νοοτροπία που μας κάνει να ενδιαφερόμαστε μόνο για το σαρκίο μας.

Υπέροχες Ελληνικές θάλασσες

Και οι πολιτικοί μας οι εκπρόσωποι του λαού τι κάνουν; Μα ακριβώς αυτό προσπαθούν να κάνουν, να είναι αντιπροσωπευτικοί του λαού, «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν». Πρέπει να γίνουμε εαυτούληδες, να τους προσκυνάμε για να αποκτούμε εργασία και χρήμα που δεν το αξίζουμε, να προσκυνήσουμε για μια θεσούλα στο δημόσιο, να μας κάνουν να έχουμε ενοχές για να παραβλέπουμε τα δικά τους ανομήματα. Υπάρχουν όμως και σώφρονες πολιτικοί που ανησυχούν και πασχίζουν. Δυστυχώς όμως το φεουδαρχικό κομματικό σύστημα (πέστε το αρχηγικό αν θέλετε) δεν τους επιτρέπει να σηκώσουν κεφάλι.

Με έκπληξη άκουσα το πρωί  τον Υφυπουργό Οικονομικών κ. Φίλιππο Σαχινίδη να λέει σε δύο δημοσιογράφους (που παρεμπιπτόντως το παίζουν ο καλός και ο κακός) άκουσα λοιπόν να λέει ότι όλες οι κυβερνήσεις από το 1974 έχουν ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, γιατί δεν είχαν το σθένος να αντισταθούν στις συντεχνιακές και πελατειακές πρακτικές. Φυσικά αν ερωτηθεί το απόγευμα ο καλοκάγαθος εκπρόσωπος της κυβέρνησης, θα απαντήσει ότι άλλο εννοούσε ο Φ. Σαχινίδης ή ότι δεν άκουσε τις δηλώσεις αυτές. Φυσικά ποια θα είναι η τύχη του Υφυπουργού δεν γνωρίζω.
    

Και οι δημοσιογράφοι που ισχυρίζονται ότι κάνουν λειτούργημα, τι κάνουν; Η πλειονότητα προσπαθεί να επιζήσει και να μην την πάρει μέσα η κρεατομηχανή. Οι άλλοι που συνεπικουρούν τους πολιτικούς έχουν παραδοθεί στους εκδότες και καναλάρχες.

Όσο για τους συνδικαλιστές, οι περισσότεροι  ποσώς ενδιαφέρονται για αυτούς που αντιπροσωπεύουν. Η έννοια τους είναι να ωφεληθούν οι ίδιοι αδιαφορώντας αν γίνονται αιτία να κλείνουν οι επιχειρήσεις και δημιουργώντας στρατιές ανέργων. Αυτοί παίζουν πολύ καλά τον ρόλο κλεφτοαρματολών.

Και κοντά σ’ αυτούς έχουμε και το ΔΝΤ και τους φίλου μας τους Ευρωπαίους που έτρεξαν να μας βοηθήσουν.

Χρόνια τώρα δανειζόμαστε χρήματα που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε, και γιατί παρακαλώ; Μα για να δίνουμε αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, παχυλούς μισθούς στους εργαζόμενους του ΟΤΕ και ΔΕΗ, για αγορές προϊόντων για υπερκατανάλωση και φυσικά για να κλέβουν κάποιοι, ας μη τους κατονομάσω.

Δανειζόμαστε λοιπόν από τους φίλους μας για να μπορέσουμε να αγοράσουμε τα προϊόντα τους, να τους κάνουμε πλούσιους δηλαδή, και φυσικά ξαναδανειζόμαστε από τους φίλους μας (αφού εμείς δεν παράγομε σχεδόν τίποτα) για να πληρώσουμε αφενός το αρχικό χρέος και επίσης να αγοράσουμε νέα προϊόντα τους. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Άραγε δεν υπάρχει σωτηρία; Δεν θα το έλεγα, όντας αισιόδοξος ελπίζω στη σιωπηλή πλειοψηφία του λαού μας.

Σε αυτούς που συναντώ στις σήραγγες του Καλλίδρομου και των Τεμπών, και στα καρνάγια του Περάματος.

Σε αυτούς που συναντώ στα επαγγελματικά μου ταξίδια εκτός Ελλάδας και που έχουν την Ελλάδα τους μέσα στην καρδιά τους.

Στον ιδιωτικό υπάλληλο που βοηθάει την επιχείρηση που εργάζεται να μην κλείσει.

Στο δημόσιο υπάλληλο που κάνει την δουλειά του χωρίς να αγκομαχά και τον ξέρουμε όλοι μας γιατί πάντα μας εξυπηρετεί με το χαμόγελο.

Σε αυτούς τους ελεύθερους επαγγελματίες που με σκυμμένο το κεφάλι (όχι από δουλοπρέπεια) προσπαθούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να σώσουν τη δουλειά τους.

Σε αυτούς τέλος, τις χιλιάδες άνεργους που υπομένουν καρτερικά μέχρι να βρουν μια δουλειά για να αισθανθούν ότι και αυτοί προσφέρουν στην κοινωνία.

Σήραγγες αυτοκινητόδρομου Τεμπών. Εκεί συνάντησα ανθρώπους συνετούς.

Αρκετά κύριοι υποκινητές, μη προσπαθείτε να ξεσηκώσετε τον Ελληνικό λαό, δεν είσαστε εσείς που θα τον σώσετε, γιατί δεν ξέρετε πως αλλά και γιατί ενδιαφέρεστε μόνο και αποκλειστικά για τα δικά σας στενά συμφέροντα. Ο ίδιος ο Ελληνικός λαός θα βρει τον τρόπο όπως έκανε τόσες φορές μέχρι σήμερα.

Φίλοι μου να έχετε μια καλή πρωτομαγιά και μη ξεχνάτε, ένα χαμόγελο ένας χαιρετισμός στο γείτονα αλλά ακόμα και σε άγνωστο πόσο μας ανεβάζει! Το έχουμε ανάγκη όλοι μας και ας μη το παραδεχόμαστε.

Υ.Γ. Επειδή ένα ξερό κείμενο είναι κουραστικό, θα βάλω και μερικές φωτογραφίες από την ελληνική φύση.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

Εδώ και λίγο καιρό είχα αρχίσει να αισθάνομαι την κούραση να με καταβάλει. Είχα την εντύπωση ότι τα κάστρα δεν κουράζονται αλλά φαίνεται αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μου.
Αποφάσισα λοιπόν να δραπετεύσω για τέσσερεις μερούλες. Δεν φαντάζομαι να έχετε αντίρρηση να σας πάρω μαζί μου αυτό το τετραήμερο!
Πρωί πρωί την Πέμπτη φορτώνω το αυτοκίνητο με ένα σακβουαγιάζ και τις φωτογραφικές μου και αναχωρώ για το γραφείο όπου είχα δύο ραντεβού. Υπολόγιζα να αναχωρήσω κατά τις 2 το μεσημέρι για το ταξίδι. Κατά τις 8 το βράδυ λοιπόν (ωραίος προγραμματισμός!) ξεκινώ για το τετραήμερο με γενική κατεύθυνση Πελοπόννησο.
Παρέα λοιπόν με την βροχούλα, την κούραση μου, μερικά CD και τις σοκολάτες μου (χωρίς αυτές δεν πάω πουθενά, ΙΟΝ αμυγδάλου) έβαλα πλώρη για την Κλειτορία στο Χελμό. Η διαδρομή μέχρι τον κόμβο Μαντινείας στην Εθνική Αθηνών – Τριπόλεως ήταν πολύ καλή. Μόλις όμως άφησα την Εθνική και πήρα τον δρόμο προς Αρχαία Ολυμπία, τα πράγματα δυσκόλεψαν, άλλωστε είναι γνωστό ότι οι επαρχιακοί μας δρόμοι είναι γεμάτοι με παγίδες.
Τέλος πάντων κατά τις 11 το βράδυ έφτασα στο οικογενειακό ξενοδοχείο Helmos όπου ευτυχώς βρήκα δωμάτιο. Εκεί με υποδέχτηκε η Roxy, θα την δείτε παρακάτω. Μετά από ένα τοστ και ένα ζεστό μπάνιο παραδόθηκα στην αγκαλιά του μορφέα.
Το πρωί της Παρασκευής χαλαρά χαλαρά σηκώθηκα κατά τις 9, άλλωστε σκοπός του ταξιδιού ήταν η χαλάρωση.

Ο καιρός σκοτεινός και μάλλον μου ετοίμαζε βροχούλα, αλλά δεν με πείραζε, στα ταξίδια μου με αυτοκίνητο προτιμώ τη συννεφιά. Φυσικά δεν είναι και ο ιδεώδης καιρός για φωτογράφιση.

Μετά από ένα ελαφρύ πρόγευμα, αναχώρηση για Βυτίνα. Στο ξενοδοχείο με ξεπροβόδησε η Roxy, μόλις 2 ετών. Πρέπει να σημειώσω ότι είμαι 1,88μ άρα καταλαβαίνετε το μέγεθος της Roxy

Στη διαδρομή προς τη Βυτίνα σταμάτησα για λίγο στο κλήμα του Παυσανία. Υποτίθεται ότι εκεί αναπαυόταν ο Παυσανίας.

Σε όλη τη διαδρομή τα νερά το πράσινο και τα άνθη οργίαζαν, ευλογημένος τόπος. Δεν ξέρω αν οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται την αξία του να ζεις σε τέτοιους τόπους, μακριά από την άθλια Αθήνα.

Το μόνο που διακόπτει την οργιώδη φύση είναι τα κατάσπαρτα χωριουδάκια σαν και αυτό της Καμενίτσας

Εδώ δεν μπορούσα να μη σταματήσω, η άμοιρη η πατρίδα μας γεμάτη από σταυρούς που μαρτυρούν την τραγωδία της φυλής μας.

Και για να μη γίνομαι (όχι ότι δεν είμαι) φλύαρος, κάποια στιγμή έφτασα στη Βυτίνα.
Και που αλλού θα πήγαινα! Στο κουτούκι του Γιάννη. Η όλη διακόσμηση ακόμα και ο ανάγλυφος τοίχος με τα ενσωματωμένα φυτά δικής του κατασκευής. Τα δε εδέσματά του καταπληκτικά, δεν θα τα απαριθμήσω για να μην σας σκανδαλίσω, μία δοκιμή θα σας πείσει.

Η ταμειακή μηχανή τι σας λέει;

Στη πόλη μέσα, τα γνωστά τουριστικά μαγαζιά με τα καλούδια τους. Εκεί είδα και κουκουνάρι 25 εκ. μήκος με το συμπάθιο.

Μετά τη βόλτα στη πόλη αποφάσισα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο, γιατί την επομένη είχα σκοπό να κάνω μεγαλύτερη βόλτα.

Το Σάββατο ήταν καλύτερη ημέρα, δεν έβρεξε αν και υπήρχε συννεφιά.
Αναχώρηση λοιπόν για τις πηγές του Αροάνειου ποταμού και στη συνέχεια προσκύνημα στο τόπο μαρτυρίου στα Καλάβρυτα και μετά στάση στη Ζαχλωρού για μεσημεριανό. Η Ζαχλωρού είναι το χωριό που κάνει στάση ο οδοντωτός σιδηρόδρομος κοντά στο Μέγα Σπήλαιο.

Οι πηγές του Αροάνειου ποταμού είναι καταπληκτικό θέαμα, το νερό αναβλύζει μέσα από τη γη.

Και 50 μέτρα παρακάτω

Η κοπελιά με κατάφερε να αγοράσω σχεδόν το μισό της μαγαζί, ας είναι καλά. Πάντως αυτό που με συγκινεί με όλους τους ανθρώπους της υπαίθρου είναι η φιλοσοφημένη στάση ζωής.

Στο χώρο του μαρτυρίου προσκύνησα ακόμα μία φορά. Έβγαλα μία μόνο φωτογραφία γιατί υπήρχαν αρκετά παιδιά και δεν ήθελα να φανούν τα πρόσωπα τους. Προφανώς ήταν σχολική εκδρομή και οι δάσκαλοι τους κάνουν πολύ καλά που τους ξεναγούν στους ιερούς μας τόπους.

Επόμενη στάση Ζαχλωρού, όπου και ο ενδιάμεσος σταθμός του οδοντωτού.

Ψωμί με λαδάκι και ελιές ό τι καλύτερο υπάρχει για αρχή.

Και ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα να κάνω μια βόλτα με τον οδοντωτό. Δεν είχα ξαναμπεί και άρχισα να αδημονώ σαν μικρό παιδί. Ίσα που πρόλαβα να αποτελειώσω το γεύμα και να τρέξω να τον προλάβω.

Η διαδρομή ήταν Ζαχλωρού Διακοφτό και επιστροφή Ζαχλωρού όπου είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου.

Η πρώτη ανηφόρα και αμέσως μετά κατηφόρα. Πολύ χρήσιμος ο οδοντωτός κανόνας στο μέσον στης γραμμής

Οι οδηγοί έχουν και τα τυχερά τους

Και μερικές μόνον φωτογραφίες από τα πλούσια νερά του ποταμού Βούρα.

Το όνομά του ξέρετε από πού το πείρε; Από την Βούρα την κόρη της Ελίκης και Ίωνα την οποία είχε ερωτευτεί ο Ηρακλής και προκειμένου να πάει κοντά της άνοιξε το βουνό με το σπαθί του και δημιουργήθηκε το φαράγγι.

Στο σταθμό του Διακοφτού υπάρχει και μια από τις πρώτες μηχανές του οδοντωτού.

Από τη Ζαχλωρού κατευθύνθηκα στη πόλη των Καλαβρύτων, αλλά δεν σας κρύβω ότι το μετάνιωσα. Είναι μια καθαρά τουριστική πόλη και παρ’ όλο που έβγαλα φωτογραφίες δεν το θεωρώ αρμόζον να τις αναρτήσω. Θα περίμενα κάτι άλλο, δεν ξέρω ακριβώς τι, αλλά κάτι που να θυμίζει αυτό το μαρτύριο που πέρασαν οι κάτοικοί της. Θα με ρωτήσετε, τι ήθελα να φορούν μαύρα και να θρηνούν; Όχι αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ας είναι, δική τους υπόθεση!

Το βράδυ αποφάσισα να φάω ελαφρά όπως και τις προηγούμενες ημέρες, τσάι του βουνού και τοστ και στη συνέχεια κουβεντολόι με τους ιδιοκτήτες.
Η ατμόσφαιρα του ξενοδοχείου είναι πολύ ζεστή. Ο παππούς 89 ετών, η γιαγιά, ο γιός η γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά. Τα παιδία έρχονται το Σαββατοκύριακο γιατί σπουδάζουν στην Αθήνα. Υπάρχει και η κόρη των γερόντων αλλά αυτή είναι κυβερνήτης πυροσβεστικού ελικοπτέρου και τώρα σβήνει φωτιές στην Αυστραλία, το καλοκαίρι βρίσκεται στην Ελλάδα για πυρόσβεση.
Το ξενοδοχείο διαθέτει και δύο πισίνες, μία ανοικτή Ολυμπιακών διαστάσεων και μία κλειστή θερμαινόμενη.

Αν βρεθείτε εκεί κοντά αξίζει να μείνετε σε αυτό το ξενοδοχείο.

Κυριακή αναχώρηση για Αθήνα, αλλά όχι κατευθείαν. Μια που ήμουν εκεί δεν θα ήταν και άσχημα να επισκευτώ τον ποταμό Λάδωνα και την τεχνιτή λίμνη.

Τώρα που βρέθηκε εκεί μη με ρωτάτε.

Ο Λάδωνας στο σημείο που ξεκινούν τα rafting.

Η τεχνιτή λίμνη του Λάδωνα από την πλευρά του φράγματος

Παρ’ όλες τις βροχές η υπερχείλιση του φράγματος δεν λειτούργησε φέτος. Πέρυσι είχε λειτουργήσει 40 ημέρες.
Το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ βρίσκεται σε ευθεία απόσταση περί τα 9 χιλιόμετρα και συνδέεται με αγωγό με το φράγμα. Οδικώς η απόσταση είναι 30 χιλιόμετρα.

Το χωριό Πουρναριά και από κάτω το συμπαθητικό νεκροταφείο του χωριού και στο βάθος η λίμνη του Λάδωνα. Υπήρχε καταχνιά και οι φωτογραφίες από μακριά δεν ήταν και οι καλύτερες.

Και φυσικά πρόβατα με αγωγή, δεν σας κρύβω ότι πέρασα πολλά κοπάδια και μου έκανε εντύπωση που βάδιζαν στα δεξιά του δρόμου. Αχ, και οι διαδηλωτές στην Αθήνα να είχαν την ίδια συμπεριφορά!

Στην επιστροφή συνάντησα και ένα γοητευτικό πανβρώμικο γαϊδαράκο.

Και εδώ τελείωσε το οδοιπορικό μου, ας κάνω όμως και τον απολογισμό μου, μήπως και κάποιοι αποφασίσουν να ακολουθήσουν παρόμοια διαδρομή.

Φωτογραφίες 289
Χιλιόμετρα διανυθέντα 755. Εκ των οποίων 300 χιλ. στην Εθνική και 455 χιλ σε επαρχιακούς και ορεινούς δρόμους
Μέση ταχύτητα 46χιλ/ώρα
Μέση κατανάλωση 8,8 λιτ./100χιλ
Βενζίνη συνολικά 67 λίτρα συνολ. € 91 (στην Λ. Αθηνών € 1,61 (Shell) και στα Καλάβρυτα €1,767 (AVIN).
Διόδια €15,6
Εισιτήρια οδοντωτού €17,40 με επιστροφή. Το παιδικό έχει €15
Ξενοδοχείο €50 το δίκλινο, μου αρέσουν τα φαρδιά κρεβάτια, μπορείς και να φιλοξενήσεις άμα λάχει.
Γεύματα: Οι τιμές λογικές, αρκεί να μη παρασυρθεί κάποιος με τις λιχουδιές, οπόταν διπλό το κακό. Πόντοι στην περιφέρεια και ξεφεύγει και ο προϋπολογισμός.

Πάντως για ένα τετραήμερο χαλάρωσης νομίζω ότι άξιζε. Άλλωστε αν βρείτε καμιά παρέα στο δρόμο μπορείτε και να μειώσετε τα έξοδα βενζίνης και ξενοδοχείου.

Υ.Γ. Μπήκα στο blog της αγαπητής Astria και είδα τα δύο μου γατάκια που είχα βάλει στην ανάρτηση προ 2 ετών. Τα ξαναβάζω λοιπόν όπως είναι τώρα Astria, αλλά μη μου τα ματιάσεις.